ScubaTimo
Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland
Website about scuba diving and traveling around the globe
Oostenrijk Lermoos bij Haus Eberle (Linda en Herbert)
Van 10 augustus tot 21 augustus 2019
Oostenrijk, Lermoos
Lermoos is een gemeente in het district Reutte in de Oostenrijkse deelstaat Tirol. De verschillende dorpsdelen zijn Gries, Untergarten en Obergarten. Lermoos ligt op het kruispunt tussen de Lechtaler Alpen, Ammergauer Alpen en het Wettersteingebergte. Het ligt in het door de Loisach doorstroomde Lermooser Moos, een voormalig moerasgebied. Het hoogste punt van het dorp is de Grubigstein, een berg van 2223 meter hoog.
Het dorp is een van de oudste in de Außerfern. Reeds in 1020 werd het officieel vermeld. Vanwege de ligging langs de weg over de Fernpas had het een economisch belangrijke positie in de omgeving. Na de bouw van betere wegen over de Arlberg verloor Lermoos deze positie langzamerhand. Na de Tweede Wereldoorlog begon echter het toerisme belangrijk te worden en Lermoos groeide uit tot de grootste toeristengemeente van de hele Außerfern.
Lermoos maakt thans deel uit van de Zugspitz Arena, een uitgestrekt skigebied. Een groot deel van de toeristen die in totaal een half miljoen overnachtingen in Lermoos doorbrengen komt echter ook om te wandelen in de zomer. De in 1984 geopende Lermooser Tunnel heeft ervoor gezorgd dat het doorgangsverkeer over de Fernpas niet langer door het dorp trekt. Lermoos heeft een station langs de Außerfernspoorlijn.
Zaterdag 10 augustus 2019: Vertrek naar Lermoos
Gisteren waren Ronny, Elena en Elias bij ons blijven eten en blijven slapen en vandaag staan we om half drie op om richting Lermoos te vertrekken. Dit is de eerste keer dat we overdag gaan rijden en dan nog op een zwarte zaterdag, een wisselweekend zoals ze zeggen. Maar we proberen tegen drie uur te vertrekken. Wij wakker en maken de rest wakker, sommigen met een beetje een ochtendhumeur, maar dat komt wel goed. Uiteindelijk met nog een paar dingen in de auto te leggen en iedereen zich klaar te maken is het half vier eer we weg zijn. Waze werkt niet voor ons, want we hebben een server time-out. Na tien minuten werkt het wel voor Evy, dus dat is voldoende. We rijden de N17 af richting Willebroek en in Breendonk is het al file. Vergeten dat de Dodentocht hier de weg oversteekt, dus we verliezen hier al tien minuten, slecht voorbereid seg, amai.
Dan gaat het vlot, ineens tot ergens voorbij Luik en daar tank ik nog even in de hoop dan in een keer naar Lermoos te geraken. Evy en ik rijden elk met onze auto, dat is lekker comfortabel, alleen erg dat we elkaar 10 uur of zo niet gaan zien, hoewel we wel op tijd en stond moeten stoppen he. Vanuit Luik gaat het richting Keulen en dan gaat het de A61 op richting Koblenz. Even stoppen voor een klein accidentje en dan verder. Arne een extra reispilletje geven en iets laten drinken en eten en dan kunnen we verder. We zijn een dikke drie uur onderweg en zijn al drie keer gestopt, dus dat is niet echt erg. We komen er wel. Het volgende stuk willen we graag nog in een keer doorrijden tot we ons ontbijt kunnen nemen. Dit zullen we doen in Pforzheim, dan zijn we ongeveer 500 kilometer ver. We eten iets bij Serway, een donut met wat beleg en een broodje met kaas en kalkoen, drinken er koffie bij en dat is een hele tas, amai. Arne neemt de croissants voor zijn rekening. Dan kunnen we terug vertrekken na even getankt te hebben. Geen Total, maar Avia, maar de tank is ook niet helemaal leeg. Gewoon nu tanken, anders moeten we straks nog eens stoppen. Bij het tankstation gaat het heel traag, want van hieruit begint het veel drukker te worden. Een half uurtje aanschuiven, tanken en betalen. En dan weg.
We rijden nog een paar uurtjes, staan twee of drie keer in de file, 6 kilometer file, maar een half uur kwijt elke keer. Dat is echt vermoeiend, elkaar proberen te volgen en dan veel stilstaan en zo. Maar we rusten elke 2 uur eens en als er iemand een sanitaire stop moet doen, elk uur 😉. Op de A7 willen we goed doorrijden, want van hier is het niet zo ver meer. Onze ETA was eerst half 1 en uiteindelijk zullen we er tegen half drie aankomen. Even voorbij Ulm even testen wat de Volvo V40 aankan, maar door de drukte, kunnen we niet sneller gaan dan 184 kilometer per uur. Volgende keer misschien nog eens proberen. Op de parking van Illertal nog even stoppen en dan rijden we helemaal door naar Lermoos. Het is ondertussen veel drukker en er zijn overal wegenwerken zelfs op de A7 naar Reutte, maar we proberen nu in een keer tot daar te rijden ondanks de regen. Alles nog OK tot ergens 15 kilometer voor Lermoos onze Waze-GPS ons via een straatje stuurt waar we niet in mogen. Even synchroon draaien en we zijn terug de Fernpassstraße op.
Even later zijn we er en rijden we naar Linda en Herbert. Even dag gaan zeggen, nog iets tekenen, Gästekarte krijgen en dan de auto’s uitladen. Een half uurtje later zijn we klaar en doe ik Elias en Ronny naar hun verblijfplaats. Zij zitten in Haus am Römerweg in Juch 5, dus vlakbij Juchhof natuurlijk. Daar snel de vrouw des huizes zoeken, even kennismaken en dan krijgen ze korte rondleiding in hun appartement. Zalig veel plaats en nog meer zalig uitzicht. Echt bangelijk. Alleen dat is al het geld voor die 11 dagen waard. Ik ga dan met Ronny al wat inkopen doen. M-Preis is het, want de Spar vlakbij is er niet meer. Snel inkopen om het weekend door te komen, want morgen is het zondag en dan zijn de winkels niet open. Na de inkopen gaan we Elena en Arne halen (Arne mag even in het appartement van Ronny zich gaan amuseren. Evy en ik rusten een beetje en douchen. Tegen 17:45 vertrekken we naar Juchhof om daar iets te eten. We worden hier weer ongelooflijk goed verwelkomd. De twee obers zijn super blij ons te zien en ook de bazin komt even dag zeggen. Super. We hebben een tafeltje buiten en drinken iets, eten nog iets ook en genieten vooral. Echt zalig! Kaiser, schnaps, BBQ-ribs, Zwiebelrostbraten, Dino-Teller (worstjes met frieten), 2 Wienerschnitzel en 1 schnitzel vom Kalb na een bordje lookbrood als aperitief. Arne vindt direct de weg terug naar de speeltuin en de glijbaan. We ontdekken nu ook dat hij zich veel meer herinnert van vorige reis, dan de vorige keren. Nu wist hij zijn weg nog naar het toilet en naar de speeltuin en morgen zal dat ook nog blijken. Iedereen is moe, dus we gaan op tijd terug naar onze kamers. We laten Arne nog even TV kijken, kijken zelf ook nog een beetje en gaan tegen 22:00 slapen; we waren al sinds 2:30 wakker deze ochtend, dus dan kunnen we onze slaap gebruiken.
Zondag 11 augustus 2019: Zauberwald, Grubigstein, genieten
We hadden gisteren afgesproken dat de drie musketiers hier bij ons zouden zijn rond 9 uur. Naar goede gewoonte stuurt Ronny veel te vroeg al een chat dat ze vertrekken. Ze zullen echter meer dan een half uur later pas aankomen. Voor ons OK, want wij waren sowieso nog niet klaar. We waren wakker tegen zeven ongeveer, bleven nog even liggen, maar konden dan niet meer slapen, dus probeerden dan al wat te doen: verslag schrijven, opruimen en naar buiten kijken hoe de wolken rond de Zugspitze hangen. We eten rustig ons ontbijt op en maken alles al klaar voor deze middag. We hadden de Semmel al besteld gisteren en kunnen deze middag ergens langs de verschillende paden of op een bergkam of zo iets eten. Drinken vullen we ook voldoende aan. We nemen alleen water mee tijdens de wandeling zeker met deze temperaturen. We denken dat het al goed warm is en dat wordt bewezen door alle drie wanneer ze hier toekomen. We nemen onze wandelstokken, doen de rugzak op en ook een kleine buiktas mee. Daar steken camera, GSM, zoomlens en dergelijke in. Zeker makkelijk hoop ik tijdens de wandelingen. Vorig jaar was vooral de camera lastig te dragen de hele tijd.
Met alles klaar kunnen we aan onze eerste wandeling van de vakantie en van de dag beginnen. We starten met Zauberwald. We wandelen de Jogglerweg uit, dan gewoon rechtdoor langs de kapel en dan kunnen we starten. Het eerste stuk weten we nog van vorige keren is echt wel steil omhoog, dus even aanpassen, tempo OK en dan op ons gemak naar boven. Daarboven bij de hut waar de pinguïn staat, hebben we al direct het ergste gehad. Daar wandelen we de weide in en komen zo in het bos. Ze hadden gelijk: het is inderdaad al goed warm. Al snel bij het eerste stuk vindt Arne de hut van Moosle, niets nieuws, en toont direct de geheime in- en uitgang. Niet moeilijk om dit te onthouden. We blijven niet lang hangen en komen dan al snel bij het tweede en zo drie, vier en vijf. We doen alles in de goede volgorde en onderweg toon ik een paar schitterende orchideeën aan iedereen. Vorig jaar niet veel gezien, maar dit jaar al terug een hele hoop, dus dat is super leuk. We passeren langs het rad waar we de vragen moeten beantwoorden.
Daarna passeren we nog langs andere spelletjes en het leukste is het waterrad en het gooien van de dennenappels. Tja dat was te verwachten he. Tic Tac Toe is ook leuk, maar niet zo leuk wanneer ik niet mag winnen, he Arne. Arne zet er goed de pas in en loopt dan nog soms heen en terug, want wij doen het veel rustiger en kalmer. We kijken ook af en toe eens naar het zicht of de bloemen of gewoon naar de bomen. Zowel Arne als Elias vinden het leuk om met de melkkannen muziek te maken, hoewel het niet direct een opera van Verdi is of zo. Papa, papa, hier kan je je stokken wassen. Waterspelletjes; dat is toch altijd leuk voor de kinderen he. Nog even een paar orchideeën fotograferen, nog wat genieten van het zicht en dan komen we bij het laatste deel al: het gooien van dennenappels zoals gezegd. Dat was het laatste stuk van het eerste deel. We komen nu bij de Stempelstelle van Zauberwald, zetten stempel, drinken iets en kiezen er dan voor om naar de liften te gaan. Arne wil niet meer het tweede deel van de wandeling doen, want via deze weg zijn we sneller bij de liften. Echt een leuke weg die we nog nooit eerder hebben gedaan: daar moet je dan al de zesde keer voor in Lermoos komen. Je hebt hier constant zicht op de Zugspitze en Lermoos en in de verte ook het Moos zelf, zalig. Dit is ook een smal pad en geen grote weg zoals die andere kant. Steil naar beneden weliswaar, maar wel erg mooie wandeling.
We moeten eerst de lange rij afwachten om ons Z-ticket te kopen. Het kost ons 234 Euro voor 11 dagen, maar dat halen we er zeker uit. Zeker wanneer we naar de Zugspitze naar boven gaan helemaal. Ronny doet dat ook, hij betaalt iets meer, maar dat is ook voor 3 he. Een geluk dat ze beiden nog Jugendlichen zijn en niet gerekend worden als volwassenen. We nemen eerst de paarse liften naar het Mittelstation en dan gaan we ineens verder met de blauwe naar de Grubighütte. Die blauwe zitten iets comfortabeler, want met zes naar het Mittelstation is niet echt makkelijk, papa zit opgepropt, zegt Arne. Op het eerste stuk zagen we een ree door de alpenweiden rennen, echt zalig. Zo vrolijk en dartel, maar te laat voor camera en zeker voor zoomlens. Straf dat ze zo laag zitten. Uit de gondel stappen helemaal boven, is toch even verschieten, want het is hier wel wat frisser dan beneden. We proberen even de app SummitLynx en nu lukt het om ons te verbinden. We krijgen direct twee punten voor de Grubighütte, mogen ook niet vergeten om de gewone stempels te zetten hier.
Dorstig zoals we zijn even iets drinken, dan verder naar het kapelletje van Herbert met zicht over de Fernsteinsee, Blindsee en Weissensee, zalig. Dit is direct een van de mooiste vergezichten die we Ronny en de kids kunnen aanbieden. Elena overwint toch een groot deel van haar hoogtevrees, alleen nog maar door hiernaartoe te komen. Wij zorgen wel dat ze de steile afgrond niet direct ziet. Toch even genieten hoor. Zalig zicht hier. Alleen de Mittersee zien we niet, want die ligt te dicht bij de bergwand. Dan terug uit de wind en iets lager op de rotsen onze lunch opeten, nog even een kijkje nemen en genieten van het zicht over Lermoos, Ehrwald, het Moos en de Zugspitze. Nu stappen we terug naar de liften en gaan we een verdieping lager. Daar spelen we even badminton en drinken we nog iets in de Brettlalm. Ook hier stempels zetten en inchecken in SummitLynx. We bestellen er een portie Kaiserschmarrn, echt lekker, maar ook veel en zwaar voor een persoon, dus we delen met iedereen. Vandaag gaan we het Forscherpfad niet meer doen, want dat is erover voor een eerste dag. Dus liften naar beneden en dan ieder zijn weg om tegen 18:00 terug af te spreken hier aan het Juchhof.
Wij stappen het stuk nog terug naar huis en daar kunnen we nog even genieten van het terras en het zonnetje. Het is nog lekker warm geworden in de loop van de dag, zelfs heet. Nog warmer dan toen ze bij ons toekwamen op ons appartement. We genieten, douchen en maken ons klaar om te gaan eten. We hebben al 12.000 stappen vandaag, dus echt meer hebben we niet meer nodig en we nemen de auto om te gaan eten. We bestellen iets om te drinken en al lookbrood en iets later bestellen we het eten al. De kindjes spelen in de speeltuin en dan eten we iets: Grillteller, Super Mario (spaghetti), cordon bleu, Juchhofpfandl en grote spaghetti. Het is wederom erg lekker en zoals steeds niet zo duur als in België. We rijden terug naar huis en dan kijken we nog even TV en gaan op tijd slapen. Morgen nog een dagje rustig aan met Forscherpfad waarschijnlijk en misschien nog iets anders, maar dat zien we morgen wel. Slaap lekker Lermoos.
Maandag 12 augustus 2019: Forscherpfad en Panoramaweg starten
We wisten gisteren niet wat voor een weer het zou zijn vandaag. Sommige websites zeggen de hele dag regen, de andere geven aan dat het pas tegen 14 uur gaat regenen, maar dat het tegen dan wel alle hemelsluizen open zou zijn. We gaan al te voet naar de liften na ons ontbijt en ontmoeten daar R, E en E. We nemen de liften naar boven, daar even twijfel of we naar Grubigstein zouden gaan of niet, maar de dame van de Brettlalm geeft aan dat het overal “Nebel gibt”, dus we doen de moeite niet. We stappen naar beneden en doen dan maar het Forscherpfad. Bij het Mittelstation stond er een berichtje dat station 3 en 4 gesperrt zijn, maar dat zullen we dan wel zien he. Het eerste stuk is het al een beetje mistig en de druppels vallen van de takken op onze hoofden. We hopen dat het niet volle bak begint te regenen, maar dat zien we dan straks wel. Het eerste station dat we tegenkomen is dat van het boomhuis, daarna even stoppen voor de traditionele foto van elk jaar. Op dit punt zie je het meer (vandaag niet) en het padje en de bomen en we hebben de eerste keer dat we hier kwamen en elke andere keer steeds een foto genomen op dezelfde plaats. Zalig om het dit jaar opnieuw te doen.
Dan even naar het biotoop gaan kijken: geen grote kikkers, alleen kleine van ongeveer een centimeter groot. Wat zien die er schattig uit zeg. Van hier nog een beetje naar beneden langs het meer dat aan het vollopen is. Dat stond gisteren nog een metertje lager en dat zijn ze nu vol aan het laten lopen, denken we, door de langdurige regens. We wandelen erlangs naar beneden naar het station dat eigenlijk gesloten was, maar we zien alleen dat ze op de heuvel aan het graven zijn. We zien ook dat ze het stuk van hier naar beneden al gedaan hebben. Dus we kunnen wel verspringen en zien dat Arne zo ver als een konijn kan springen. Ronny als een vlo, Elena als een vos en de anderen durven het niet te testen. Van hier even de bossen in, want toen we naar boven kwamen, had Elias een ree gezien, maar die zien we nu niet meer terug. Ah neen, Arne maakt lawaai voor tien en de kranen zijn begonnen met graven. Dan het blotevoeten pad, maar met deze lichte regen gaan we dat niet doen. We wandelen gewoon een paar keer rond en hopen vooral dat we niet vallen op de gladde stenen.
Van hier gaat het verder naar de omheining van de weiden van de koeien, maar die zijn er niet meer, dus we kunnen gewoon zonder hindernissen tot bij de waterspelen stappen. Evy en Elena blijven even bij Arne die met stenen en houten afsluitingen aan het spelen is. Ronny, Elias en ik gaan al paar meter verder naar de uitkijktoren. We gaan eens naar verdieping een en twee om dan een goed overzicht te houden over Lermoos, Ehrwald en de omgeving. We laten Arne even doen, een stuk hout vaststeken en dan al het water laten ophopen en daarna alles ineens laten stromen. Ik denk dat hij dit ongeveer een twintig keer doet en hij raakt het niet beu. Wij uiteindelijk wel, want na een twintig minuten, korte eet- en drinkpauze, wandelen we verder richting de kerk van Lermoos Oberdorf. We bespreken onderweg even wat we gaan doen, maar veel is er niet duidelijk. Het begint terug te miezeren en dan ineens stopt het weer en klaart het op. We zien beneden wel wat te doen.
Aan de fontein vlak aan het kapelletje bij de Jogglerweg rusten we even, bespreken we de mogelijkheden, maar door de onzekerheid van het weer kunnen we op dit moment niet veel duidelijkheid scheppen. De opties zijn door het Moos naar Biberwier om zo langs de Wachtersteig terug te keren of de Panoramaweg nach Ehrwald om zo door het Moos terug te keren. Het Moos is de boosdoener want daar kan je nergens schuilen. Uiteindelijk stel ik voor de Panoramaweg te doen, want we hebben eigenlijk deze regio nog niet goed langs de andere kant kunnen bekijken. We stappen naar de kerk, dan langs de kerk naar beneden richting M-Preis en daarna even er voorbij naar boven. Deze weg gaat richting Tuftlalm en is ook het stuk voor Panoramaweg nach Ehrwald. We zijn net de weg over en dan moeten we stoppen om Arne zijn schoenen steenvrij te maken. En daarna is het om zeep. Hij heeft geen zin meer om te wandelen. We gaan even over de spoorweg en dan begint het te gieten. We stoppen even om zeker te zijn dat Arne de spoorweg over is en dat er geen ongevallen van gaan komen en dan moet hij maar naar ons komen in plaats van omgekeerd. We hadden daarnet niets mogen zeggen dat hij zo flink wandelde. En dan begint het mega hard te gieten met mega veel hagel, echt hoofdpijn door die bollen op mijn hoofd.
Het is even een krachtmeting tussen ouders en kind en uiteindelijk beslis ik dat het niet de moeite is om nog proberen verder te gaan. Ik vrees dat het nog een paar uur gaat regenen en dan zijn we tot op ons botten nat en dat is niet de bedoeling. We stappen terug net dezelfde weg als we gekomen zijn en weten nu ook dat we deze weg kunnen nemen voor de Tuftlalm. Nu zijn we op twintig minuten terug op ons appartement. Daar even bekomen van de kou, warme koffie en iets eten. We drinken de regen weg met een Duvel en tegen een uur of vier is het bijna helemaal gedaan met regenen. R, E en E wandelen dan terug naar hun appartement en wij rusten een beetje. Douchen, badje nemen en zo gaat de tijd wel snel. We zijn tegen vijf uur klaar en een half uur later krijgen we al een chat dat ze er al zijn. Wij dus snel schoenen aan en met de auto naar Juchhof en daar drinken we iets en bestellen iets om te eten. Lammrücken, Rumpsteak, 2 Grillteller, Hirschragout, Sponge Bob en we drinken een biertje, cola, fanta en witte wijn. We genieten van het lekkere eten en zijn blij dat we lekker warm zitten. Het is buiten veel frisser geworden en het regent de hele tijd. Ah ja, ze hadden keiveel regen voorspeld en die is er nu aan het uitkomen. We babbelen nog een beetje over de plannen voor de volgende dagen en kunnen al eens napraten over wat we al gezien en gedaan hebben. Na het eten nog even een Oostenrijkse versie spelen van Uno voor kinderen, dan nemen we afscheid en ieder gaat naar zijn eigen appartement. Nog een beetje TV en dan slapen.
Dinsdag 13 augustus 2019: Tuftlalm en Hallenbad
We staan op tegen een uur of 8, want R, E en E komen naar ons appartement tegen ongeveer 9. We hadden dit gisteren afgesproken, want het voorstel is om vandaag naar de Tuftlalm te gaan. Die hebben we in de laatste jaren nog nooit gedaan. Gisteren waren we even gestart, maar dan direct teruggekeerd. Nu vatten we de wandeling terug aan, wandelen naar de kerk en zo verder naar de start van de wandeling. We gaan rustig naar boven, trappen eerst op onze adem, maar erna lukt het wel. Het lijkt moeilijker dan gisteren, maar dat zal maar een gedacht zijn zeker. We passeren eerst een paar weiden, steil de weg omhoog en dan stappen we het bos in. De weg gaat steil omhoog en langs onze rechterzijde loopt een klein riviertje. Soms zorgt die voor snelle stroming en zelfs kleine watervalletjes, maar soms kabbelt die ook rustig naast ons. We blijven de weg volgen en het is genieten van de mooie bossen, de rivier en ook de inspanning: het is een zalig wegje.
De alm, (Lermooser Alm) ligt op ongeveer 1496 meter en vlak ernaast ligt een uitzichtplatform. Je moet normaal gezien de alm bereiken langs dit bospad na een wandeling van anderhalf uur. We stijgen in totaal 500 meter en dit stukje noemen ze “über den Bösen Winkel”. We doen het op ons gemak en we rusten af en toe ook. We drinken regelmatig water en via onze GPS weten we dat het ongeveer een uur en drie kwartier zullen over doen. Deze ochtend de GPS wandeling gedownload van de site van Zugspitzarena. We zitten ongeveer halverwege net voor het uur. We lopen het padje af en het gaat nog steeds steil omhoog, soms loopt het beekje over het padje en dan vindt Arne het super om zijn nieuwe schoenen proper te maken, want die hangen hier soms onder het slijk. Even een paar minuten in het water gaan staan en dan kunnen we weer verder. Ze hebben hier op veel plaatsen een bank gezet, zodat mensen een beetje op adem kunnen komen.
We stoppen ook regelmatig om van het uitzicht te genieten. We kijken hier uit over de andere kant van de vallei. Het is echt prachtig langs deze kant en ook super leuk om deze weg eens te doen. Nog nooit hebben we het zicht gezien van deze kant en dat vinden we super. Iedereen vindt het zalig, Ronny is in zijn nopjes en sluit de rij. Elena en Elias kunnen goed mee met deze toch wel moeilijke wandeling en Arne, die is mega flink en we kunnen hem bijna niet volgen. We verlaten dan het bos en komen op de weiden waar de koeien kunnen grazen. Een poortje scheidt zoals wel vaker het bos van de wei van de koeien en hier kunnen we kiezen, de brede weg naar boven of de steile door de bossen. Steil omhoog nog steeds en we zijn normaal nog maar een kwartiertje voor we er zijn.
Iets verderop moeten we opnieuw kiezen. Arne wil de kant onder de rotsen naar boven. Het regent op ons door de druppels van de rotsen, dan een steile trap op en ineens liggen er geiten op de weg. Gewoon links laten liggen en dan helemaal naar boven. Tot nu toe al een zalig wandelingetje (zeg maar wandeling) en dan ineens zien we het uitzichtplatform boven de berg en de bomen. De laatste trappen naar boven en dan nog een poortje door en dan zien we links de alm en rechts het platform. Eerst dan maar richting platform en daar eens kijken en genieten van het uitzicht. Zalig over het moos, links Ehrwald en rechts Lermoos. Later zou Linda zeggen dat je van daaruit een super uitzicht hebt over Lermoos en zelfs hun huis kunt zien. Je kan hier een stempel zetten en ook even neerliggen voor mensen die niet naar beneden willen kijken door de gaten in het ijzer. Er zijn er in ons gezelschap die die gaten niet echt appreciëren en ik ben daar een van. We blijven hier toch even staan en eten iets en drinken wat water.
Daarna gaan we van het platform naar de Tuftlalm en daar drinken we iets. Allemaal cola of fanta, want het is een beetje te zwaar geweest voor bier en zal nog wel zwaar worden naar beneden ook. Het is hier niet echt warm, dus we doen iets warmer aan en kunnen dan terug naar beneden na de noodzakelijke stempels. Even zoeken naar de goede weg naar beneden en die vinden we snel. Vlak voor de alm is het door de weide naar beneden en zo even een steil stuk naar beneden: iedereen heeft wat hulp nodig op een bepaald punt en zo komen we aan de andere splitsing waar we eerder onder de rotsen zijn gegaan. De weg terug gaat langs de Kohlberg en ook hier kunnen we een stempel zetten en zo gaan we verder langs bomen met rode bollen en rotsen waar rood op geschilderd is. Zo weten we goed de weg en het helpt ook dat Arne zich snel kan oriënteren en dat maakt het ook makkelijker om hem aan te sporen om verder te wandelen. Hij doet het erg goed net zoals hij morgen zal doen en hopelijk de hele vakantie.
De Fahrweg loopt hier erg veel rond, gaat in lange stukken heen en weer met haarspeldbochten, maar er staan ook pijlen die recht naar beneden gaan en die bochten moeten we dus niet doen. Op deze manier gaan we wel wat kilometers afsnijden. We doen dus de beide mogelijke wandelwegen van en naar de Tuftlalm, de ene langs de Kohlberg en de andere über den Bösen Winkel. We moeten door slijkerige wegeltjes door de bossen en Arne is niet te houden. Die loopt maar door zonder echt vaak te vallen. Uiteindelijk valt iedereen, of toch bijna iedereen. Het is een super leuke weg ook deze, maar niet langs de Fahrweg, eerder zoals wij het doen. We moeten even een mega glad stuk door het veen. Dat blijft in je botten hangen en dat maakt het allen maar moelijker, maar we doen het goed en geraken veilig zonder al te veel kleerscheuren naar beneden aan het spoor. Zo stappen we naar Juch, nemen de auto en komen een kwartier later R, E en E terug oppikken om naar het Hallenbad te gaan in Ehrwald.
We kunnen nog een paar uur gaan zwemmen in het zwembad van Ehrwald. Alleen Arne moet betalen, want met het Z-ticket is inkom gratis. Arne betaalt nog 4,50 Euro en nog 2 Euro voor het sleuteltje van het kastje en dan kunnen we ons omkleden en al naar het zwembad gaan. Eerst douchen, dan zwemmen. Eerst even klimmen in het klimrek op het ondiepe stuk. Dat is ongeveer 1,10 meter en daar kan hij ondertussen juist staan. Maar wij staan er nog bij hoor, geen zorgen. Met Elena en Evy naar de glijbaan, Ronny en ik blijven even mijmeren in het verste stuk van het bad. Hier staan een aantal grote ramen en zo kijk je uit over de bergen voor Ehrwald, dus eigenlijk links en rechts van Lermoos. Een zwembad met zo’n uitzicht hebben we nog nooit gezien – buiten de voorbije jaren natuurlijk. We gaan nog even liggen en ieder om de beurt speelt met Arne in het zwembad met de drijvende toestanden. Twee grote matten, een krokodil, een eendje en nog iets dat drijft. Zo gaat de tijd wel snel en het water doet goed aan onze voeten en spieren. Dat konden we wel even gebruiken.
Na ongeveer twee uur gaan we eruit en kunnen nog tegen half zeven ongeveer bij Juchhof zijn. Nog snel een warme douche en dan terug van Ehrwald naar Lermoos. We vinden direct plaats en kunnen lekker binnen gaan eten. Buiten was er nog plaats hoor, maar dat was te koud en te nat. We eten als voorgerecht lookbrood, drinken er iets bij en genieten van BBQ ribs, schnitzel, kinderburger, Zwiebelrostbraten, Juchhofpfandl en we laten het ons smaken ook. De pintjes hier zijn lekker en groot en we drinken er dan ook twee. We hadden afgesproken dat we elk om de beurt eens gingen betalen ’s avonds en dat doen we ook. Het valt op zich nogal mee ook hoor, want met alle spijs en drank voor 6, bijna allemaal volwassenen betalen we ongeveer tussen de 130 en 160 Euro, afhankelijk van wie wat eet. Daarna is het terug naar huis, even TV kijken, Arne in zijn bed steken en dan kijken wij ook nog wat en gaan dan ook naar bed, zeker niet te laat.
Woensdag 14 augustus 2019: Seebensee, Coburger Hütte en Drachensee: zalig dagje bergwandelen
Een leuke planning voor vandaag. We wilden op tijd vertrekken. We moesten niet direct de eerste lift van de dag hebben om acht uur, maar toch een van de eerste met de Ehrwalder Almbahnen. Om acht uur staan we bij de parking van Juchhof en pikken onze auto en iedereen op, om zo naar Ehrwald te rijden. We parkeren ons op het eerste stuk langs de rechterkant van de weg, aan de linkerkant van de parking, want dan staan we straks in de schaduw zeg ik tegen Ronny, die eens lacht. Evy en ik gebruiken SummitLynx om in te checken in de Brentalm beneden en nemen dan met Z-ticket de lift naar boven, vervolgens inchecken in Ehrwalder Alm, Tiroler Alm en Tiroler Haus. Zo krijgen we keiveel pins uit de bergen in en om Lermoos. Het stukje lift duurde maar een kwartiertje en we vangen de wandeling direct aan richting Seebensee, passeren langs Gasthof Alpenglühn. We wandelen er gewoon voorbij, de stempels zetten we op dit niveau allemaal wel in het terugkomen. Langs Alpenglühn begint de weg stilaan omhoog te gaan en erna echt te stijgen. Er stroomt op vele plaatsen veel water nu, veel meer dan vorig jaar, want sommige beekjes waren toen droog. Ineens komen we aan een grote bocht met zicht op het hele stuk van Gasthof Alpenglühn tot bijna de Almsee. Even een kijkje nemen, het lijkt veel korter te zijn dan vorig jaar dit stukje.
Dan zetten we er terug goed de pas in en komen al snel aan de splitsing naar enerzijds Seebensee, anderzijds de Igelsee. Wij volgen de Seebensee en tien minuutjes later komen we het bospadje tegen. Dat is veel moeilijker, maar veel leuker. Op het laatste stukje alleen had Arne wel 15 mierennesten geteld, grote en kleine en wel twee dozijn paddenstoelen. Het stukje door het bos kennen we nog goed van vorig jaar. Het gaat omhoog en omlaag, maar veel beter zo’n klein padje waar je moet opletten, dan zo’n saaie Fahrweg. Tja, ieder zijn meug zeker. Ook hier op dit stuk een groot aantal mieren met hun nesten, paddenstoelen en nog vanalles om van de natuur te genieten. we weten eigenlijk niet hoe lang het langs de Fahrweg zou duren, maar dit mag langer en verder zijn, dat trekken we ons niet aan. We stoppen af en toe, maar ook niet te vaak. Vooral genieten en op ons gemak, zodat we er zonder veel problemen te geraken. Al na een drie kwartier zien we de Seebenalm en langs de linkerkant van de alm gaan we steil naar boven.
Dit was een stuk dat vorig jaar lastig was, maar niet zozeer door de steilheid, eerder door de vele wandelaars en fietsers die hier naar boven en beneden reden. Deze keer waren we toch iets vroeger en het is geen weekend of feestdag, dus veel rustiger dan anders. Ook hier staan de rivieren voller dan vorig jaar en we gaan niet verder langs de gewone weg, maar over de berg om zo uit te komen aan de andere kant van het brugje al. Even op de gladde rotsen klauteren, steil omhoog en dan ineens doemt ze op, de Seebensee, nog steeds zo fantastisch schitterend in de zomerzon als vorig jaar. We poseren even met ons allemaal voor de Seebensee en ik vraag een local een foto te nemen. Kein Problem, zegt hij en zegt tegen de man naast hem: jij bent fotograaf he. Goed geregeld noem ik dat. Dus groepsfoto, check!
We eten iets en checken of we het zien zitten om nog verder te gaan. Evy, Arne en Elena blijven hier en Ronny, Elias en ik gaan nog een niveau hoger. Drinken en eten verdelen en nog even dag zeggen en dan kunnen we vertrekken we naar boven. Hoewel: eerst moeten we nog een serieus stuk naar de voet van de berg, want we zitten aan de andere kant van het meer. Nog een tien minuten plat, dan even omhoog over gras en dan begint de rotsachtige weg naar boven. Hier nog iets drinken en dan weg naar 1920 meter. De Coburger Hut is een alpenhut in eigendom van de Coburg-tak van de Duitse Alpenclub. Het ligt in de Mieminger bergketen in de Oostenrijkse deelstaat Tirol en ligt slechts een paar meter hoog boven het meer van Drachensee. We startten op 1657, dus moeten een kleine driehonderd meter omhoog. Na een dikke tien minuten even een paar mensen doorlaten en Elias kiest ervoor zijn trui uit te doen, want het is best warm. We stappen goed door, niet te snel niet te traag, iedereen kan het tempo aan.
We kiezen ervoor om ook niet constant te stappen, maar ook nog af en toe eens achterom te kijken. Soms kijk je dan tegen een boom aan, maar op andere plaatsen kijk je op een schitterend uitzicht over de Seebensee, echt de moeite om eens te doen. Het is best druk op dit smal wegje dat constant van links naar rechts slingert. We genieten, stoppen een paar keer om te drinken, in totaal stoppen we drie keer, dus ongeveer elk kwartier eens. Het duurt in totaal drie kwartier om boven te geraken en de hut was er ineens. Onze laatste stappen deden we en we zagen nog alleen maar lage bomen, struiken, rotsen en stenen en dan ineens rechts twee vlaggen en links de hut met een terras. Amai en nog een groot terras ook. Foto’s nemen, iets drinken, even laten weten dat we er zijn. Dan is het even een zoektocht naar de Stempelstelle en nog even genieten langs de andere kant van de hut ook. Daar was het om te doen: de hoogte van de Coburger Hütte en de Drachensee achter de hut en de Seebensee voor de hut. De Drachensee is een kristalhelder bergmeer op 1.910m en is 28m diep. Het ligt direct onder de Coburger hut en een beetje boven de Seebensee - beide zeer populaire wandel-bestemmingen. De Drachensee is het hoogste meer in de regio, waardoor de temperatuur van het water nogal ijzig is. We blijven hier niet al te lang. Beneden aan de Seebensee vertrekken ze nu richting Seebenalm en wij vertrekken nu eerst naar de Seebensee.
Knal: en wijle weg!
We stoppen iets vaker nu naar beneden, want er komen regelmatig mensen naar boven. Verrassend, want het is niet echt een makkelijke wandeling. Terwijl we stoppen, genieten we van het uitzicht en gaan dan verder. Meestal wandel ik eerst, want zowel Ronny als Elias hebben er meer vertrouwen in dat ik de weg al vrij maak. Ze zetten hun voeten op dezelfde plaatsen als ik en toch hoor ik wel een keer of vijf een geschuif dat er een van de twee achter mij over de keien glijdt. Toch wel een keer of tien stoppen en op veertig minuten zijn we beneden, ongeveer hetzelfde, maar zeker door de drukte hebben we er langer over gedaan naar beneden dan gedacht. Dit willen we morgen tijdens de feestdag niet doen hoor, dan is het file van beneden naar boven. Soit, we geraken heelhuids beneden en gaan dan nog een kwartier naar de Seebenalm. Daar staan drie koude pintjes klaar voor ons, dus dat komt zeker in orde. Nog even een forel proberen te fotograferen, maar dat zullen we overmorgen hopelijk voldoende zien in de Walchensee.
Op tien minuten zijn we via de gewone Fahrweg bij de Seebenalm en inderdaad: drie grote pinten staan naar ons te blinken. Nu gaat Ronny geen last hebben van de cola zoals gisteren. De anderen zitten hier al even, dus we gaan ook niet te lang blijven plakken. Stempels nog zetten, alles opdrinken of in een drinkbus gieten en dan op weg naar de Talblick. Die had Evy vorig jaar gemist, maar ik wel gezien, dus nu gewoon de weg volgen, even langs de koeien passeren en zo naar een van de mooiste vergezichten op Ehrwald hier in de buurt, echt weer zalig. De koeien komen echt dichtbij, want een koppel zit op een bank en een bruine koe staat er zo dicht bij dat die bijna aan die kerel zijn oor likt. Ineens kijkt hij achter zich en ziet de koe, want hij vroeg zich al af waarom iedereen zo naar hem keek. Tja, dat komt ervan wanneer je tussen de koeien gaat zitten. Wij genieten van het zicht, zetten een stempel en wandelen dan verder. We nemen hier het padje dat helemaal door het bos gaat, het is hier even wat vlakker, komen dan op het stuk dat we eerder naar boven hebben gedaan en zo stappen we verder. Het gaat iets trager dan deze voormiddag en iets minder lachen en zeveren, maar we komen er wel.
Poortje door en dan weten we dat we er bijna zijn. Daar dan het stukje terug naar omhoog zodat we de laatste afdaling kunnen inzetten naar de verschillende almen langs de liften. Het gaat vlotjes voor iedereen. We raken even verspreid, maar aan de Alpenglühn zien we elkaar terug voor de volgende stempel. Vandaar allemaal samen terug naar Tiroler Haus waar we nog iets drinken. Met dit natje zit deze schitterende dag er bijna op. Nog even de lift nemen naar beneden na de zelfgemaakte Eistee van Tiroler Haus en dan met de auto naar Haus am Römerweg en dan terug naar ons thuis. Douchen en klaarmaken en dan naar Juchhof. We eten weer goed en blijven lange tijd buiten zitten, maar moeten dan toch wegens de koude naar huis gaan. We eten Rumpsteak, kinderburger, Tiroler Gröstl, Grilteller, Juchhofpfandl.
Daarna is het tijd om terug te keren, want voor iedereen was het een zware dag, maar een dag waarop we super hebben genoten. Nog even TV kijken en dan gaan slapen. Voor TV heb ik kou, dus dan weet ik dat ik moe ben. Morgen een rustig dagje inlassen.
Donderdag 15 augustus 2019: Zugspitze, Mitteregg of toch Almkopfbahn
Opstaan, opstaan: de zon schijnt en de Zugspitze laat zijn top zien in de zon, geen wolkje te bespeuren, dus een ideale dag om helemaal naar boven te gaan op 2962 meter. Zoals steeds hebben er een paar mensen een beetje schrik van de hoogte. Een uur zijn de liften open en tijdens dit deel van het seizoen gaan de liften elke twintig minuten. Een uurtje na de start van de liften staan we er ook. Arne moet niet betalen en wij hebben elk een Z-Ticket, dus wij kunnen er zo op. Zalig! Een kwartiertje wachten op de eerste lift en dan kunnen we naar boven. Ik zit een beetje met de schrik, maar ik hou het even voor mezelf. Ik zal pas wanneer we terug beneden zijn het verhaal doen van de liften van vorig jaar, zowel deze als die vanaf Duitsland. Maar ik weet het wel natuurlijk, dus voor mij maakt het niet uit. Toch wel een beetje stress. Meer info over vorig jaar: de grote lift was stilgevallen en ze hebben met koorden en toestanden de mensen eruit moeten halen. Langs de Duitse kant richting Eibsee was er iets later ook een probleem geweest waar de gondel echt naar beneden was gevallen. Maar wat niet weet, niet deert. Maar ja, ik weet het wel natuurlijk.
Het zicht van waar we moeten instappen tussen de kabels naar boven is echt super. Je ziet de kabels van helemaal beneden tot aan het station van boven op de top gaan en we weten dat we straks daar gaan aanhangen met 80 personen. Dat is per keer het aantal mensen dat naar boven of naar beneden mag. We mogen na een tiental minuten al instappen en dan vertrekken we naar boven. Met een beetje angst op een paar gezichten verrekken we. We zien eerst de bomen en dan beginnen we de bergen langs Duitsland te zien en iets later ook al de Eibsee en zo ver richting Duitsland. Straks eens kijken boven wat er waar te zien is. Op een tiental minuten zijn we boven en dan beginnen we het toppunt van Duitsland met de grens aan Oostenrijk te verkennen. We hebben onze huttenpassen mee en kunnen hier drie stempels zetten. De eerste twee staan al en straks zetten we de derde aan Münchner Haus. We doen eerst hier de ronde en nemen een paar foto’s van de Zugspitzgams met de twee berggeiten erbij. We genieten van het uitzicht langs alle kanten van de berg zowel de Duitse als de Oostenrijkse. Aan de Duitse zie je bergen en iets verder is dan ineens alles plat. We zien van hier de Walchensee zelfs – wel met de hulp van de bordjes.
We steken van hier door naar de Duitse kant van de Zugspitze zelf, daar kijken we nog even naar het nieuwe gebouw hier op de top en naar het kruis op het hoogste punt. Daar kunnen we zonder klimgerei niet naartoe, dus dat zet Elias al snel uit zijn hoofd. Bij de hoogste braadworst van Duitsland snel nog een delen en nog even een aandenken kopen hier. Dan kunnen we de laatste stempel hier zetten en zo kunnen we dan na anderhalf uur naar beneden terug. Iedereen is een beetje zenuwachtiger dan in het komen. Evy en ik spelen dan in de lift blad, steen, schaar en zo is iedereen minder geconcentreerd op de liften en het wiegen ervan. De tijd gaat sneller, we genieten toch een beetje van het uitzicht en dan keren we terug naar huis. We willen eigenlijk Mitteregg doen, maar eens we daar zijn, is er geen parking en we worden tamelijk bruut gevraagd om te keren, want anderen moeten hier ook nog teruggestuurd worden en moeten ook nog terugkeren. Dan maar de lift beneden in Berwang, de Almkopfbahnen, die liggen op de weg naar huis en die stonden eigenlijk niet op de planning.
Ik ken de weg nog goed, want vorig jaar waren we daar ook. Deze lift staat ook steeds op VRT bij winterbeelden of zomerbeelden. Het is die met de beertjes op de liften en op de zijkant van het lifthuis. De liften geven uitzicht op de bergen links en rechts van de Heiterwangersee en die gaan ook halverwege even terug naar beneden, dat vonden we vorig jaar ook wel raar. We komen boven en het begint donker te worden en het druppelt. De eigenaar van de Heiterwanger Hochalm doet zijn paraplu’s dicht en wij gaan maar direct binnen zitten, want ineens begint het goed te regenen. We bestellen (self service) een paar pintjes een portie frietjes, goulashsoep, 2 Brettljausen en een portie frietjes met worst. We genieten hier op ons gemak en wachten tot het een beetje minder aan het regenen is en nemen dan de lift terug naar beneden. Buiten lekker eten en een stempel in ons boekje hebben we hier dus niet veel uitgehaald. Maar wel een geluk dat we niet op Mitteregg waren, want daar, aan de andere kant van de bergen zagen we ook mega veel regen.
Deze avond maken we het niet echt laat, want morgen is het vroeg op. Ik heb afgesproken met Dieter om 08:30 aan de Mautstrasse in Einsiedl om te duiken in de Walchensee. We gaan iets eten bij Juchhof en nemen het ervan: Kinder BBQ Ribs, Juchhofburger, spaghetti, Tiroler Gröstl, Schnitzel vom Kalb en Rumpsteak. Het smaakt ons weer super en we genieten met volle teugen van de dagen hier die veel te snel vooruit gaan.
Vrijdag 16 augustus 2019: Walchensee (Die Galerie), Zugspitzi wandeling en Brentalm
We staan de eerste keer erg vroeg op: 6 uur, echt waar. Het is iets langer dan een uur rijden van hier naar Einsiedl, waar we Dieter zullen ontmoeten, het is te zeggen, terugzien na drie jaar, want de voorbije twee jaar heb ik hier in Oostenrijk niet gedoken en er vooral vorig jaar spijt van gehad. We vertrekken hier tegen zeven om R, E en E op te pikken en vandaar vertrekken we direct naar Duitsland. Eerst voorbij Garmisch-Partenkirchen en zo verder richting Walchensee. Net 100 meter voor ik op de parking rijd naar de Mautstraße belt Dieter me om te zeggen dat ze er zijn. Ik zeg dat we er ook net toekomen, dus we kunnen direct verder rijden naar de duikplaats. Wij volgen met twee auto’s achter Dieter en ineens pinkt hij naar rechts om de Walchensee in te rijden. We hebben net op tijd gezien dat er een wegje is net langs de weg. Achteruit erin, links oppassen voor de grote rotsen die tussen dit kiezelwegje en de grote weg liggen en recht oppassen voor het houten hek dat het wegje scheidt van het water. Wel een zalig padje om te stoppen.
Dieter en Josef begroeten ons en we krijgen een duidelijke briefing wat hier te zien is en hoe we moeten duiken. De Galerie is hier een stuk dat een paar honderd meter diep gaat, een steile wand naar ineens 120 meter, maar daar raken we niet waarschijnlijk. Na de briefing even checken met Ronny of alles duidelijk was, want briefing was in het Duits. Dieter duikt met Ronny en ik duik met Josef. Zij eerst en wij volgen. Ik ben op snorkel nog mijn camera aan het goed zetten en ineens zie ik dat Dieter en Ronny al weg zijn. Oeps. Zakken en weg. Ah neen, eerst snorkel uitdoen, want anders ga ik niet diep geraken. Snel wisselen en volgen. Met een 10-liter fles had ik precies toch een beetje meer gewicht kunnen gebruiken, want ik moet een eendenduik doen om onder te geraken en dat is niet makkelijk met een droogpak. We geraken er wel en volgen de leiding van Dieter. Ik hang van de kant weg, wat ik eigenlijk niet graag heb, maar ik zal maar volgen zeker. We duiken even op +/- 20 meter en doen dit voor een kwartiertje of zo. Niet mega koud, maar het zicht is hier wel beter dan hoger.
We volgen de wand, zien hier en daar de rotsen uitsteken, soms een tak, soms een grote boom en zo gaan we een tijdje verder. Echt zalig hier in het water hangen. Een laagje stof op de rotsen maakt het echt mega sprookjesachtig of moet ik zeggen spookachtig. We hadden afgesproken het ongeveer 20-40 minuten uit te houden en op ongeveer 20 minuten zit ik op 100 bar, dus ik doe even teken naar Dieter en Josef en die hebben het direct goed begrepen. Ze keren om en we gaan iets minder hoog duiken. Op een grote stronk van een boom hebben ze ongelooflijk veel kroontjes geklopt van bier. Zillertal, Egger en Erdinger. Een groot stuk van deze kant ligt vol met beton en betonijzers van de afbraak van een van de bruggen hier. Het is wel even met de gedachten erbij blijven, want je kan heel makkelijk blijven hangen aan een van die ijzers. Dan is het nog een vijftal minuten blijven doorgaan, een foto-momentje van bladeren in het water en dan kan ik het niet meer houden. De kilo’tjes te weinig spelen me nu parten, maar mijn safety stop had ik wel al gedaan. Dan op snorkel de laatste 3 meter en dan kunnen we uit het water gaan. Josef en Dieter doen nog een stukje verder; die zijn meer gewend aan deze omstandigheden en hebben ook meer lucht mee: 2*8 of 2*10 liter, dus kunnen nog wel wat.
Wij maken ons klaar, drogen ons af en wachten nog even tot Dieter terug is. We hebben goed genoten van deze duik en hebben er hopelijk nog een goede te gaan. We doen nog een praatje met Dieter, wanneer die een kwartier later uit het water komen. We rekenen af en vragen nog even wat we kunnen doen hier in de buurt. Er is vanalles te doen, te veel om op te noemen. We gaan beginnen met iets te drinken iets verderop in Restaurant Karwendelblick panorama. We drinken iets en beslissen om toch maar terug te gaan richting Lermoos. We nemen de auto en rijden een uurtje door de bergen en de valleien en komen aan in Ehrwald en kiezen daar dan richting Ehrwalder Almbahnen. We hebben beslist om de Zugspitzi te doen: de wandeling rond de Seebenwaterval. Die hebben we ook al een paar keer gedaan, maar die is niet te lang en ook niet mega zwaar.
We parkeren vlakbij de liften en wandelen naar het begin van de Waterfall trail. De boog onder, een papiertje en een potlood nemen zodat we alle vragen goed kunnen beantwoorden. Maar ook plezier is belangrijk. We leren over dieren die hier in het water leven en leren ook meer over de bossen en de dieren die hier wonen. We doen de wandeling op ons gemak, want na een duik is het toch wel iets lastiger dan zonder duik ervoor. We zoeken de verschillende getallen bij de verschillende punten, gaan een paar keer door een bos, dan even weer struikgewas en zo komen we bij de Stempelstelle. Daar snel onze stempels zetten op de kaarten en in de boekjes. Van hier gaat het grotendeels naar beneden langs een kiezelwegje, daarna komen we terug in het bos waar de bosgeesten heersen. Ook bij de bosgeest staat een cijfer. Het laatste vinden we op een van de daken van de schuur hier onderaan de berg.
Dan stappen we verder naar waar we moeten testen of we alle antwoorden correct hebben en ja hoor, alles van de eerste keer juist. Zo verder naar de rivier en de waterspelletjes waar we ook gestart zijn en waar we ons eerste getal 5 vonden. Arne amuseert zich nog even met het water en wij kijken onze ogen nog even uit naar de bossen, de bergen en de kinderen die zich amuseren. Na een twintig minuten vertrekken we toch, want dan hebben we hier genoeg tijd gespendeerd. We wandelen naar de Brentalm, drinken daar iets en kijken nog steeds onze ogen uit, en nu niet alleen naar de natuur. Genieten dus, dan naar Ehrwald. Evy stopt even bij toerisme bureau om daar 3 pins te halen en dan verder naar Lermoos. We zetten iedereen af en dan keren wij ook terug naar ons appartement. Alles super. We zijn deze avond uitgenodigd bij Linda en Herbert, dus om iets voor zes na douchen en dergelijke ga ik snel R, E en E halen en we gaan iets eten bij Linda en Herbert.
We krijgen daar een schnaps, geven een dankjewel af voor de uitnodiging en kunnen dan al snel onze voetjes onder tafel zetten. Wij kennen het recept van Herbert al, maar R, E en E nog niet, maar ook die genieten. Sla, tomaat, wortel, gekartelde frietjes en Leberkäse. Ik had Elena al wat schrik aangejaagd met die eerste twee lettergrepen, maar er zit natuurlijk geen lever in Leberkäse. Zalig toen we haar gezicht zagen. We genieten super van het hoofdgerecht, drinken er een pintje bij en krijgen dan nog een cake en super lekkere koffie. Nog een tijdje gezelschapspelletjes: dat van die worm en dan tegen de raaf. Iedereen wint of verliest samen tegen de raaf, dus dat is wel leuk. De worm is ook tof zolang Arne kan winnen, want hij kan nog steeds niet tegen zijn verlies. Tegen ongeveer een uur of 9 begint iedereen zijn klopke te krijgen, zelfs diegenen die in de auto geslapen hebben. Ale, alleen Arne, Evy en ik hadden recht van spreken. Snel dag zeggen en dan gaan we naar huis. Wij naar ons appartement en R, E en E gaan nog te voet naar hen onder de donkere hemel. Morgen terug een wandeling en dan even checken wat we zeker nog willen doen, want we hebben al veel gezien, maar moeten zeker zijn dat alles (of toch bijna alles) van ons lijstje is deze vakantie. Gute Nacht Zugspitze, Walchensee, Zugspitzi.
Zaterdag 17 augustus 2019: Gartner Alm – Brettl Alm
Na gisteren vandaag toch even uitslapen en even dag gaan zeggen op Juch 5, Haus am Römerweg, even overleggen wat we gaan doen, want niet iedereen voelt zich even fit vandaag. Een beetje beweging zal goed doen voor iedereen, dus we nemen de auto naar de plaats die Linda me vorig jaar getoond had om naar de Gartner Alm te vertrekken. We vinden het snel terug en zorgen dat we alles hebben om aan de wandeling te beginnen. Vandaag zullen we met rusten en drinken een dik uur naar boven gaan tot aan de alm. We wandelen een beetje naar boven en kunnen dan de rivier over om zo effectief aan de wandeling te beginnen. Het begin is tamelijk steil omhoog tussen de bomen, oppassen voor de wortels, stenen en gladde stukken en we kunnen al snel een paar tientallen meter omhoog. We moeten maar tot 1402 meter, maar eerst genieten we van de prachtige natuur hier.
Onderweg zien we opnieuw orchideeën en veel andere bloemen, onder andere monnikskap. Elena vindt die echt wel super mooi. Ook hebben we aandacht voor de mossen tussen het gras en het lijkt of er op de boomstronken wel een mini-wereld bestaat met de trompetachtige korstmossen en andere korstmossen die de bomen vormen: echt prachtig. Ook zien we op het pad veel paddenstoelen. De paarse gentianen vinden we ook mega mooi. Echt waar: we genieten van elke stap die we hier zetten. Na ongeveer twintig minuten komen we het bos uit en daarna weer in. Het wegje maakt hier een bocht naar rechts en gaat dan weer terug naar links. Een inham zogezegd uit de rotsen, want de wegjes moeten de rotsen volgen natuurlijk. Links beneden ons stroomt constant een beetje water naar beneden. Soms is het smal en stroomt het gewoon hard en dan is er een betonnen waterval gemaakt en dan stroomt het nog sneller, echt zalig om ook daarvoor af en toe eens te stoppen.
Ook naar boven moeten we regelmatig eens kijken. Je ziet de rotsen die naar beneden gegleden zijn en die ook soms over het pad gevallen of gerold zijn. Soms zien we hier al een stuk van de Gartnerwand, maar iets verderop wordt die volledig aan het zicht onttrokken door de bomen. Net voor we volledig het bos uitgaan, stoppen we even, drinken snel iets en eten een hapje. Eens we daaruit zijn, kunnen we ook achter ons kijken. Daar zien we nog steeds de witte rotsen op de andere flank die zich soms bewegen: wanneer we de Tuftlalm deden, bleken dit geen rotsen te zijn, maar schapen. Inside joke die al de hele vakantie meegaat. Hoe dichter we komen, hoe meer we zien van de wand, echt zalig. We zien al een kleine hut staan en dan weten we dat we er bijna zijn. Nog 100 meter en dan zien we al de vlag van de alm en kunnen we genieten van de Gartnerwand in zijn geheel. Echt super, zalig, niet te beschrijven. We drinken een pint Starkenberger Bier en een Tirola Kola. We bestellen er kaiserschmarrn en een speckbrett. We eten er allemaal een beetje van en genieten hier een klein uurtje voor we de weg terug naar beneden aanvatten.
We nemen dezelfde weg terug en beginnen er rustig aan, dan doen we de vijf of zes inhammen en dan komen we na een half uurtje terug bij de bomen. Van hier moeten we extra oppassen, want de grond is nat en glad en de stenen zijn ook vochtig en glad. We doen het rustig en op ons gemak en geraken zonder veel kleerscheuren door het bos. Evy heeft Arne aangesteld als haar privé gids en zowel voor haar als voor hem is dat voordelig. Arne is met iets bezig en Evy kan makkelijker zien waar ze haar voeten zet. Super, want op een uurtje zijn we terug aan de auto’s. we gaan even op de brug staan en genieten nog even van de bergen voor ons. Arne wil nog even naar een lift, dus we nemen aan het Juchhof de lift naar de Brettlalm en daar genieten we even van het zicht op de bergen, vooral de Sonnespitze en de Zugspitze hier. Dan gaan we binnen en gaan nog iets drinken. Het is beginnen regenen, dus even binnen zitten. Straf dat we dit nog nooit moeten doen hebben eigenlijk. Altijd al goed weer gehad, ook nu met een paar dagen regen, maar over het algemeen wel OK.
We nemen dan de liften terug naar beneden en keren elk terug naar onze appartementen om een uurtje later terug naar Juchhof te gaan. We hadden in het naar boven gaan een gondel met nummer 13 en halverwege begint die ineens te wiegen, want hij stopte. Zo ineens hingen we hier stil van voor naar achter te wiegen. Niet echt leuk, maar niemand had last van hoogtevrees, dus no problem en alles OK. Iedereen neemt een douche en tegen zes uur zijn we terug aan Juchhof. Daar zitten we weer erg goed en eten een beetje vanalles weer. We nemen Tiroler Leber, Juchhofburger, Tiroler Gröstl, Rumpsteak, Kinder BBQ ribs, Wiener schnitzel. Op het einde van de vakantie ga ik alles of toch bijna alles gegeten hebben van de kaart. Thuis nog steeds hetzelfde: even TV kijken, Arne in bed steken en dan zelfs nog TV kijken en gaan slapen.
Zondag 18 augustus 2019: Ehrenberg burcht en Highline 179, dan Heiterwangersee
Niet te vroeg opstaan, maar ook niet te laat. Tegen iets voor negen na ons ontbijt en nadat we de broodjes voor de lunch hadden gemaakt, gaan we iedereen oppikken en kunnen we al vertrekken naar de buurt van Reutte. Daar is een burcht en een hangbrug. De burcht hadden we vorig jaar al gedaan op het benedenstuk, daar was Arne vorig jaar ook tot ridder geslagen na de zoektocht. Deze keer gaan we met de nieuwe lift naar boven, naar de ruïnes van de oude burcht en naar de hangbrug. Alleen Ronny en Elias doen dit, want wij zien dit niet zitten, dat ze maar genieten, wij zullen wel de ruïnes bekijken met Elena en Arne. De Ehrenberg Liner brengt ons naar boven en naar beneden voor 7 Euro en daar kunnen we de ruïne bezoeken. Het is niet veel, maar we hebben wel prachtige vergezichten over de stad Reutte met de rivier de Lech. Boven splitsen onze wegen, want hier gaan R en E verder naar de brug en wij naar de ruïne.
We zien hier nu bordjes met nummers en denken er nu pas aan dat Arne had kunnen deelnemen aan de zoektocht naar het zwaard van Ehrenberg; dat zal dan voor volgend jaar of zo zijn, of volgende keer. We leren een beetje over de burcht. Die is gebouwd in 1296, was gotisch en was thuis voor keizers, koningen, prinsen en tsaren. Er zijn hier wrede oorlogen en veldslagen gevoerd. Het kasteel speelde een rol tijdens de tijd van de Spanjaarden tegen de mannen van Beieren, maar ook toen de zoon van tsaar Peter de Grote vluchtte voor zijn eigen vader. Nu is het hersteld, want een 40 jaar geleden was het echt een ruïne en was er bijna niets van over. Een paar mensen uit Reutte hebben zich hierover ontfermd en nu is het terug in ere hersteld. Wij wandelen tussen de oude muren en vinden het super hier ook een beetje cultuur op te doen. Een grote groene vlakte op de top deed dienst als binnenplein en hier staat ook een speciaal soort toren, die we hogerop ook al hadden zien staan. We konden niet uitvinden waarvoor die dient, dus moeten we nog eens teruggaan om meer info te vergaren.
Wij genieten hier nog even van het uitzicht en de zon. Ondertussen zijn R en E al op de burcht en zij komen ook onze richting uit. Dan kunnen we het laatste stuk nog samen doen en dan vertrekken. Tien minuutjes wachten, voor hen was de hangbrug super, dus iedereen blij. We stappen terug naar beneden naar de lift en zo verder naar de winkel om nog een paar ridderspullen te kopen voor Arne en dan terug naar de auto. Even iets bijzonders over de lift: die gaat horizontaal op een dubbele rail, terwijl de cabine op een soort van blaasbalg staat. Dat hebben we nog nooit gezien, maar het gaat wel makkelijk naar boven en beneden. Van hier gaat onze rit een paar kilometer terug richting Lermoos, we rijden naar de grote parking bij de Heiterwanger See. Dit is maar vijf minuten rijden en we vinden er ook direct plaats. Ook hier, net als de parking aan de burcht kost het 4 Euro voor een hele dag. We hadden eigenlijk die 2 tickets van de burcht moeten verkopen aan iemand anders, maar niet echt aan gedacht. Nu is het dus 2 keer 4 Euro en altijd moet je dit met kleingeld doen, geen mogelijkheid om met de kaart te betalen of zelfs met briefjes is niet mogelijk.
We nemen alle spullen mee naar het meer en zetten ons in de schaduw van een grote boom. Van hieruit kunnen we makkelijk een biertje gaan halen of eens in het water springen. Maar eerst nemen we onze lunch en eten iets. Daarna gaan A, E en E naar het meer om wat af te koelen, want het is daar erg heet vandaag. Het water is iets minder warm, dus afkoeling is nodig. Wij drinken iets en blijven rustig liggen in de schaduw. Ronny gaat na een half uurtje eens een kijkje nemen bij de kinderen. Die amuseren zich precies, moeten alleen even oppassen wanneer ze in het ijskoude water springen en erna terug op het vlot klauteren. We genieten van het meer, de bergen, de zon en het frisse water. De drie kids zwemmen echt, maar Ronny en Evy gaan enkel met hun voeten tot hun knieën in het water. Ik moet echt even afkoelen, dus ik ga even mee tot aan mijn knieën in het water en dan helemaal. Snel eruit en dan terug erin, dat is beter en minder koud. Ik blijf er ook geen uren in, maar een vijftal minuten en dan even uitrusten aan de kant, visjes kijken.
Daarna terug in de schaduw gaan liggen, nog iets drinken en blijven genieten van alle mooie dingen hier. Een groep allochtonen steekt hier de barbecue aan en dat is het tijd voor ons om door te gaan, want we hebben geen zin om uitgerookt te worden. Iedereen langs deze kant zit nu in de rook van het vuur en dat is niet echt smakelijk. Het was ondertussen ook al vier uur geweest, dus we gaan naar de auto’s terug en rijden terug naar Lermoos. Daar even douchen, verslagjes schrijven een beetje, want wel wat achterstand en dan iets gaan eten. We eten bij Juchhof, wij proberen de eerste keer een Grubigplatte, echt zalig. Die kan je alleen per twee eten: frietjes, rijst, groenten, twee spiesen met vier soorten vlees en nog een gemengde salade erbij. De anderen nemen BBQ ribs en een Juchhof burger. Wederom allemaal ongelooflijk lekker met een cola, pintje en een wijntje. Daarna zoals steeds terug naar huis en nog even TV kijken en niet te laat maken. Morgen op tijd opstaan om te duiken.
Maandag 19 augustus 2019: Duiken Blindsee, rustige namiddag en Lusspark
Terug relatief vroeg opstaan, om 06:20 deze keer, want we moeten tegen acht uur ongeveer bij de Blindsee staan. Gisteren was ik reeds langs geweest bij Hotel Mohr Life Resort, maar ze kunnen de toelating eigenlijk alleen de dag zelf geven. We eten iets, nemen een paar broodjes mee, ik laad snel alle materiaal nog in en dan kunnen we R, E en E gaan oppikken. Er was eerst nog een beetje verwarring, want E, E en E wisten niet of ze zouden mee gaan of thuis zouden blijven. Wanneer de wekker ging namelijk hoorden we een donderslag en het was geen heldere hemel deze keer. Uiteindelijk beslissen ze om mee te gaan. Tja, Ronny en ik gingen sowieso hoor, want dit laten we niet schieten. Om iets over 7 bij hen, dan naar het hotel voor de toelating en dan verder naar de Blindsee. Aan de receptie van het hotel stond net dezelfde heer als gisteren, die zal ook wel lange dagen doen. Twee keer de toelating, in totaal 30 Euro en we krijgen elk een papier per duiker en een jeton om de parking van de Blindsee op te rijden.
Dat is al geregeld. Wij nu naar de Blindsee, die veel dichterbij ligt dan de Walchensee. Het is maar tien minuten tot daar. Wij komen er toe en er staan een stuk of vier mobilhomes en Dieter komt tien minuutjes later ook toe. We krijgen twee flessen van 12 liter deze keer, dus als we het niet te koud krijgen, kunnen we het misschien wel een uurtje volhouden. We maken ons klaar, Dieter is zoals eerder sneller klaar, we praten nog wat, maar veel is er niet te zeggen over de Blindsee. Wij met twee volgen achter hem, we doen teken wanneer we 100 bar hebben en we duiken op ons gemak. Gisteren had Dieter nog maar eens 6 duiken gedaan in de Achensee en vandaag ook twee, want wanneer wij uit het water komen, staan er nog een papa en zoon klaar om te duiken.
Dieter gaat als eerste richting water, wij volgen behoedzaam achter hem, helpen elkaar even, want we willen nog niet vallen voor we te water gaan. Natpak en droogpak, in de regen starten we onze duik. Een lamp was niet nodig, maar ik heb toch mijn lamp, flits mee voor de foto’s. Maar inderdaad, een lamp is niet echt nodig. Ik had een tweetal kilo meer bij en dat is toch echt veel aangenamer te water gaan en zakken blijkt al bij de eerste meter. Zalig! Ronny duikt langs mijn linkerzij en wij twee gewoon achter Dieter. Wanneer het te smal wordt, zal hij teken doen dat we achter elkaar moeten duiken, maar ik denk dat we dit zelf wel zullen doorhebben. Al direct na 2 minuten zien we een paar baarzen, iets verder zien we de boomstammen al liggen. Inderdaad het water is zo helder en het zicht zo goed dat we geen lamp nodig hebben. De baarzen zoeken zich een weg over en onder de boomstammen die hier van de hellingen zijn gevallen en een laatste rustplaats gekregen hebben onder water. Ik zie hier ook weer een paar slakjes, geen naaktslakken, maar zoetwaterslakken met een huisje en al.
Sommige takken liggen hier nog niet lang, want die hebben nog naalden, andere takken en boomstronken en stammen liggen hier al meerdere jaren. Eentje herken ik zelfs nog van 6 jaar geleden. Een geluk dat ik foto’s had toen, anders zou ik het niet goed meer weten. Gewone baarzen echt wel veel deze keer, precies meer dan de vorige keer. Dan ook een “Zander”, oftewel snoekbaars en een forel. We doen het rustig aan en we gaan zelfs niet dieper dan 8.5 meter. Zo kunnen we het wel een tijdje volhouden, zeker met 12 liter. Na 35 minuten keren we om, gaan soms een beetje minder diep duiken om takken, naalden en bladeren te kunnen zien op de oppervlakte, maar dan wel langs onder water: dat geeft een speciaal effect. Dieter neemt foto’s van ons en ik neem ook een hoop foto’s, echt een zalig duikje. Geen spijt dat ik nog eens gevraagd heb hier te duiken en Ronny, tja die laat ik even zelf spreken zoals hij het op Facebook gezet heeft:
Ronny Robyn Zalig zwadderen door het doolhof, tussen en onder de boomstammen door om daarna een heerlijk buffet tegen te komen van sparrentakken en naalden waar de snoekbaarzen 360 graden rond je zwemmen om goeiedag te komen zeggen. Bitter weinige duiken zullen deze kunnen overtreffen.
Na 50 minuten duiken, nog een paar baarzen gezien en snoekbaarzen, komen we aan de hut die hier op het water staat en dan weten we dat we eigenlijk niet ver meer zijn. We ronden het uur en kunnen dan uit het water gaan en ons terug omkleden met de wetenschap dat we weer een prachtige, ongelooflijke ervaring bij hebben! Super zalig duikje!
We betalen Dieter net als voorheen 100 Euro, praten nog wat na en dan begint het terug te regenen. Dieter gaat terug het water in met 2 andere duikers en wij rijden nog even naar het uitzichtpunt hier in de buurt en ook de Weissensee. We doen dit in omgekeerde volgorde hetgeen eigenlijk beter andersom had geweest, want nu moeten we naar de Weissensee, kijken, genieten, stempel zetten en daarna terug de Blindsee langs en naar de Zugspitzblick. Hier kijken we even, genieten wederom van de Blindsee onder ons, de Zugspitze in de verte – nu zichtbaar nadat de regen gestopt was en de zon erdoor kwam. We vertoeven hier even, drinken iets binnen in het restaurant en kunnen dan terug naar huis. We eten iets, R, E en E hadden hun lunch bij zich, dus we stillen allemaal onze honger. Snel een beetje verslag bijwerken, even kaarten (kleuren wies) en tegen een uur of 4 nemen we de auto’s om nog even naar het Lusspark te gaan. Speeltuin waar zowel de kleinsten als de groteren zich kunnen amuseren.
Tegen 6 uur rijden we naar het Juchhof, eten daar iets, Zwiebelrostbraten, schnitzel, rumpsteak, BBQ Ribs, Juchhof burger, Juchhofpfandel en het smaakt weer ongelooflijk en we genieten en gaan daarna nog mee naar het appartement Haus am Römerweg om nog een beetje te wiezen. Tegen een uur of 10 keren we terug naar ons eigen appartement en we gaan bijna direct slapen. Morgen onze laatste volledige dag hier in Lermoos. Het gaat veel en veel te snel.
Dinsdag 20 augustus 2019: Rotlechschlucht, Ehrwalder Alm en Almsee
Het regent, het regent, het giet soms zelfs, maar we zijn toch opgestaan om een wandeling te gaan doen. Niet extra vroeg of zo hoor, maar gewoon tegen iets over tien naar Juch 5 en dan naar Berwang om daar dan verder te rijden naar de Rotlechschlucht in Rinnen. We hadden ons twee jaar geleden geparkeerd aan de grote weg en moesten dan nog een half uur langs een steile weg van 14 % helemaal naar beneden waar de wandeling begint en erna terug helemaal naar boven. Met die ervaring rijden we nu helemaal door tot beneden aan de brug, stappen dan vijf minuutjes terug naar boven naar het uitzichtpunt op de waterval. Met de regen van de voorbije dagen is het een serieuze waterval, amai. Echt wel zalig om te zien vanaf hier. We vatten de trip aan en zien al snel dat deze wandeling een zwarte bol heeft gekregen tegenover een rode twee jaar geleden. We doen voorzichtig in het begin, want daar ligt grind op het pad, iets verderop liggen grote keien, dus dan zijn we nog voorzichtiger en het meest moeten we op het einde op onze passen letten. Daar liggen mega keien en rotsen en die zijn glad door de regen, maar het is echt zalig.
We stappen de kloof naar beneden, stoppen regelmatig om te checken of iedereen OK is en zo bereiken we veilig het niveau van het water van de rivier. Hier is het echt genieten van het uitzicht. Hier is het ook moeilijker stappen, het is bijna klimmen op de rotsen en ik help iedereen met mijn sterke schouders. Iets verderop wandelen we de brug over en blijven even staan. Van hieruit zie je nog steeds de kloof met het razende water van de rivier, een stuk van de waterval die naar beneden dondert en je vergeet even dat het aan het regenen is. Genieten en zeker Evy heeft een gelukzalige glimlach op haar gezicht, omdat ze toch de kloof en de waterval nog eens kon zien. Het is dan ook super om hier te wandelen. De natuur kan toch mooi zijn, echt super zalig!
Aan de overkant kunnen we al iets tegen elkaar zeggen, want het razende water maakt een hels kabaal. Met de shortcut van de wandeling zou die slechts 30 à 40 minuten moeten duren en dat is ook zo. Het stukje terug naar boven duurt echt niet lang en is nog makkelijk om op te stappen, ook al regent het nog een beetje. Het duurt inderdaad maar een dik kwartier tot we boven zijn en dan naar beneden wandelen tot aan de brug waar onze auto geparkeerd staat. Dit stuk is minder steil dan het naar beneden stappen. Daar waren zeker op het einde mega steile haarspeldbochten. Als zelfs de stukken haarspeldbochten steil zijn, dan is het echt een mega steil stuk. Daarom denk ik dat ze het ook een zwarte wandeling hebben gemaakt. We zien aan de brug nog twee pijlen naar een alm, dus zeker nog nieuwe dingen te ontdekken voor volgende keer.
We laden alles in de auto, nemen de weg terug naar de Fernpassstraße richting Ehrwald en gaan daar even stoppen om te tanken. We tanken beide auto’s voor 122 Euro en hopen daarmee vlotjes terug tot in België te geraken of tot een Total voor Evy in Duitsland. Voor mij zou het geen probleem mogen zijn. We rijden door naar de Ehrwalder Almbahnen en gaan iets eten in de Ehrwalder Alm. We bestellen en delen vanalles: goulashsoep, nudelsuppe, fitness salade, jausnbrettl, kaas en spek schotel, frietjes met een worstje. Iedereen geniet van het lekkere eten in de Ehrwalder Alm. Ze koken hier niet alleen goed, maar zijn ook mega vriendelijk en soms zelfs horeca-grappig. We laten het ons smaken en blijven hier een klein uurtje zitten. We hebben geen stress, hebben nog tijd genoeg want er zijn eigenlijk geen verder plannen meer. We moeten alleen even naar de Almsee.
Dat doen we ook en stappen het wegje dat wij al goed kennen langs de alm, langs de weiden naar beneden. Bochtje nemen naar links en rechts aan skiliften en dan zien we de see verschijnen. Nog steeds vinden we het super, ook al hebben we nu niet de vergezichten van anders wanneer het mooi weer is. Nu staat alles in de mist. Je ziet alleen de bomen die dicht staan en de banken in het water weerspiegelen. Maar ook dat is eens leuk om te zien; het mystieke van de mist hier zonder de zichten op de vallei onder ons. We stappen rond, zien een hele hoop dikkopjes in het water en ook tientallen kikkertjes in en uit het water. Het lijkt wel alsof ze allemaal tegelijkertijd beslist hebben om uit het water te komen vandaag: je moet zelfs opletten waar je je voeten zet. De hele Almsee rond duurt ongeveer een half uur, we blijven af en toe een staan om te genieten en stappen dan terug naar de liften. Liften naar beneden, auto in en stoppen aan het zwembad.
We zwemmen hier nog anderhalf uur, we hadden alle spullen mee, plonsen een beetje, gaan even in het bad waar kinderen onder 15 jaar niet toegelaten zijn: zoutwaterbad. Dat is warmer en iets zouter dan het normale water. We genieten vanuit het zwembad ook van het zicht op de bergen voor ons en het moos links van ons: echt zalig zo’n zwembad met zo’n uitzicht. Wanneer we hier in totaal toch weer bijna twee uur zijn, stoppen we nog even in de Spar hier vlak voor. We hebben nog een beetje plaats in de auto voor drank en andere toestanden. We zijn hier weer in totaal met 15 flessen drank buiten. Die zijn in Oostenrijk echt wel veel goedkoper dan in België, dus voorraadje inslaan: ook zeker de schnaps en de Gurktaler. Echt wel de moeite om hier te stoppen en mee te nemen naar huis.
Ronny en ik gaan even op en af naar hun appartement en naar het onze om alle drank en andere aankopen af te zetten en dan doen we nog een rondje souvenirs kopen. Iedereen wil wel iets mee voor thuis. Wij vinden kruikjes met de namen Linda en Patrick en nog een flesje schnaps en iedereen is blij. Wij om te geven en anderen om te krijgen. De anderen krijgen traditioneel een magneet of zoiets en voor de kleinste van de hoop een knuffel. Dan is het stilaan zes uur en gaan we naar het Juchhof. We eten forel, Juchhofpfandel, schnitzel, Grubigplatte en een spongebob. Paul heeft vandaag vrij, maar hij had iedereen goed gebrieft, want we kregen nog een schnaps voor iedereen, zelfs voor Arne. Dan nog even afscheid nemen. Morgen komen we hier nog lunchen en dan is het terug naar België.
Woensdag 21 augustus 2019: Grubigsteinbahnen naar boven en terugreis
In het kort: ontbijten, inpakken, liften naar boven, eten en naar huis. Moet dit langer zijn. Ja, eigenlijk wel om toch een paar belangrijke dingen niet te vergeten. We slapen uit vandaag, dat mag ook eens. Het wordt waarschijnlijk een lange rit naar huis. Maar daarover moeten we nu nog niet stressen dat komt straks wel. We nemen ontbijt zoals steeds en dan beginnen we stilaan wat in te pakken. Ik help even wat mee, maar al snel blijkt dat Arne niet echt mee aan het helpen is, in tegendeel. R, E en E zijn al klaar en ingepakt, dus ik wandel met Arne te voet via het wegje dat we deze vakantie niet zo vaak hebben gedaan naar Juch. Op een twintig minuten zijn we er en alles wordt al in de auto geladen. Arne blijft nog een half uurtje hier en ik ga Evy verder helpen in te pakken en alles al in te laden.
Thuisgekomen zie ik dat er al keiveel gebeurd is. Alle flessen zitten al tussen de bagage en alle kasten zijn al leeg gemaakt en in de koffers gestoken. Hier en daar nog een beetje kleine dingen, vooral de keuken, want die zag eruit en dan kan ik nog een douche nemen. Net wanneer ik klaar ben, zijn ze terug. Dan kunnen we makkelijk de lengte van Elias gebruiken om alles in de dakkoffer te steken. Alles dik OK; op een half uurtje is de auto ingeladen en zijn we eindelijk klaar. Het is ondertussen al wel half elf, dus als we nog iets willen doen, moeten we het nu doen. Eerst met de auto’s naar Juchhof en vandaar te voet naar Tourismusbüro. Daar moeten we alle stempels en pins gaan halen tegen een kleine betaling. Ik regel het meeste en dan blijkt dat niet alle pins er zijn hier. Die zouden in Biberwier wel zijn, dus Ronny en ik snel nog even naar Biberwier heen en terug om 6 pins en de stempel in de huttenpas.
Ondertussen heeft Evy alles geregeld in Lermoos en zij vertrekken al naar boven. We krijgen een chat onderweg dat er een hert te zien is. En inderdaad: wij parkeren ons op de parking van de Grubigsteinbahnen en zien het hert al staan. Later blijkt dat het een ander is dan hetgeen zij gezien hadden. Bij ons is het een wijfje en zij zagen een bok, maar dat is even leuk. Snel de zoomlens opzetten en dan kunnen we in de lift. De lift gaat echt recht over het hert, amai, wat zitten die laag dit jaar. Leuk als afsluiter. De andere wachten op ons aan de Brettlalm en dan kunnen we allemaal samen naar helemaal boven. Daar is het mistig. Het is wel speciaal op deze manier in de lift. Het lijkt dat je eigenlijk niet beweegt, want je ziet nergens iets. De mist is zo dicht dat je zelfs soms de bergflank niet ziet. Zo zijn we nog nooit boven geweest, ook eens iets anders. We beslissen om hier niet lang te blijven, want op deze manier is er weinig aan. Na een kwartier wij dus terug naar beneden en dan zit onze laatste uitstap erop.
Nog iets licht eten bij Juchhof en dan vertrekken naar huis. We hadden al afscheid genomen van Herbert en de broodjes afgerekend, dus na de spaghetti’s kunnen we perfect vertrekken. We zijn om 14:09 onderweg in de auto naar huis. We moeten 861 kilometer doen, dus we worden door Waze even rondgestuurd. Het gaat vlot of toch bijna vlot. Na twee uur de eerste file (half uur kwijt), even korte beenstrekpauze, dan nog een dikke drie uur verder met nog een half uurtje verloren door file. We zijn dan al goed gevorderd en hebben een groot geel DHL-vliegtuig zien landen net boven ons. Het is al acht uur wanneer we iets langer stoppen om iets te eten. We eten en drinken iets in Medenbach Ost. We zitten daar grondgebied Wiesbaden en zijn net Frankfurt gepasseerd. Van hier hebben we nog ongeveer tot middernacht te gaan eer we thuis zijn.
Van hier gaat het inderdaad vlot zonder al te veel files en na een paar uur komen we eerst in Nederland en dan in België. België is onze eerste stop en tevens ook laatste in Zolder om te tanken in een Total voor Evy. Van hieruit nog een uurtje rijden en dan zijn we thuis. Een paar dingen uitladen, Ronny laten vertrekken naar huis en tegen 1 uur liggen we in ons bed. Niet slecht gereden al zeg ik het zelf.