Oesterdam | scubatimo.be

Onze Heer Hemelvaart 2017

We doen het wederom op een feestdag: eens gaan duiken op Oesterdam. En ja hoor, ook deze keer valt het keigoed mee. Ronny was naar ons thuis gekomen iets na de middag en we nemen dan de auto om naar Tholen te rijden. We hebben even een beetje file onderweg aan het knooppunt Markiezaat, maar daarbuiten rijdt alles vlot. Het is ook al even in de namiddag en het is rond de kentering, dus veel volk is er niet. Ronny en ik maken ons klaar voor de eerste duik van het seizoen en zoals steeds wil ik die graag ergens doen waar er weinig kan gebeuren, waar niet veel stroming staat en dergelijke, dus daarvoor is Oesterdam erg geschikt.

Het is best al erg warm boven water, dus eens ik mijn droogpak aan heb, is het spurt naar de kant, vinnen aan en al even afkoelen in het frisse water. Hoewel fris het is al 18 graden en dus erg warm al voor deze tijd van het jaar. We steken onze hoofden onder water en duiken richting platform. Dat vinden we niet direct, we zijn er rechts voorbij gezwommen, maar op onze terugweg vinden we het snel. Even kijken naar alles wat hier groeit en bloeit en dat ziet er weer super uit. Eens benieuwd wat het zegt voor de rest van deze locatie. We hebben het zien verminderen met de jaren, dus hopelijk nu iets minder afgebroken. Het platform is nog steeds mooi begroeid en het krioelt hier van de kwallen. Kleine, maar ook grote.

Krabbetjes zoeken beschutting tussen de ijzeren staketsels en eens we boven het platform, de binnenkant eigenlijk, alles gezien hebben, keren we naar de wand terug en volgen die met onze rechterschouder. Navigeren is hier toch altijd een makkie en je vergeet de weg hier niet zo snel. Super. De stokken steken al klaar voor de sepia’s die gaan komen, maar die zijn er nog niet, want veel afgezette eieren zien we niet. Ze bieden wel plaats voor veel hooiwagenkrabben en wat andere kleinere levensvormen zoals een heremietkreeftje bijvoorbeeld. We duiken de wand af, zien een paar scharretjes, maar verder is er niet veel te zien. Na een dik half uur keren we op onze stappen terug, duiken iets minder diep en zien nu toch nog wat kleine krabbetjes, een kreeft, een paar groene wierslakken, maar erg veel is er vandaag niet te zien.

Het zicht valt al bij al nog mee en we hebben het echt wel nodig, die eerste duik zonder stroming. Altijd blij dat we een uurtje onder water kunnen hangen en zeker die eerste duik is handig. Ik kijk goed tussen de wieren of we geen kleine snotolf zien, maar spijtig genoeg zien we die niet. Wel een mini-slakje. Naast de groene wierslakken en de garnalen zit er een klein harlekijnslakje. Ik ben er zeker van dat Ronny zich weer afvraagt hoe ik die gevonden heb daar. We duiken nog even ondiep uit over de rotsen en zien nog een paar anemoontjes, een hele zwerm alikruiken en we komen na een uurtje duiken boven bij de trap. Amai, da’s weer goed geregeld.

We komen uit het water, kleden ons om, genieten nog even van het zonnetje en het lekkere weer en keren dan naar huis terug. We stoppen bij de frituur, eten een frietje en genieten dan nog van een rustige avond.

Oesterdam vol met baby sepia’s

Het is weeral een feestdag in België hoor ik veel mensen uit het buitenland weer denken en ja vandaag is het een feestdag en we zijn van plan om een duikje te doen in Wemeldinge. Eerst alles klaarzetten in de auto, dan zorgen dat alles klaar is om Arne mee te nemen en dan springen we in de auto zelf om richting Wemeldinge te rijden. We passeren langs Mechelen om Ronny op te pikken en zo rijden we verder via de E19 naar Antwerpen en zo de A12 richting Bergen-Op-Zoom. Net over de grens staat het verkeer volledig stil en dus moeten we nadenken wat we gaan doen om de kentering te halen in Wemeldinge. We kennen al snel het alternatief: Oesterdam of Strijenham, als het op Oesterdam te druk is. We zullen wel zien, want Wemeldinge kentering halen we toch niet meer: we verliezen hier al bijna een half uur: op een feestdag een beetje in de file staan, pfffff.

We zien op Oesterdam dat het er relatief kalm is: er staan wel wat auto’s, maar we zitten nu ongeveer op de kentering, dus veel duikers zullen op andere plaatsen gaan duiken. het zicht is naar het schijnt niet super, maar dat zullen we snel zelf ontdekken. We maken ons klaar en op een half uurtje kunnen we te water. Alles gaat vlot en er komen meer duikers uit het water dan erin gaan, dus we zullen moeten afwachten wat het zal geven qua zichtbaarheid. We zakken en Ronny navigeert richting platform. En ja hoor, we moeten een klein beetje uitwijken naar rechts, maar we komen bijna direct bij het platform aan. Het ligt er weer goed bij. Ronny duikt even rond langs het binnenste en ik duik rond langs de buitenkant. Onder het platform zitten zoals meestal steenbolken, maar niet echt veel en ze maken veel stof (of ben ik dat?), dus foto’s zitten er niet in.

Ik duik helemaal rond en ik kom op het einde Ronny terug tegen. Een paar hooiwagenkrabben, een paar zeeanjelieren, maar voor de rest niet veel te zien vandaag. De zeedahlia van vorige keer is op dit moment niet meer te zien. we vinden snel de kant terug en duiken nu even langs de wand aan onze rechterkant. Al snel begin ik met mijn camera te flitsen en te bewegen, want ik heb een kleine sepia gezien, en nog een en nog een. Tja, dan stoppen we natuurlijk met tellen, want we zien er deze duik echt erg veel. Super hoe deze diertjes hier elk jaar weer uit het ei gekropen komen en hier dan nog enige tijd blijven. Sommige zetten zich op het zand en andere beginnen zoals te verwachten de aanval tegen ons. Even snel vooruit en achteruit tegen onze duikbril bijna en terug weg. Tja, deze duik kan eigenlijk al niet meer stuk. We komen tijdens deze duik er constant tegen en de ene blijft liggen, de andere graaft zich in en nog een andere is meteen weg. Wij duiken op ongeveer dezelfde diepte en komen een paar sepia stellingen tegen.

Daar is niet veel meer te beleven, alleen een paar krabben en hooiwagenkrabben die hier op de stokken zitten. De eieren zijn gelegd en ik weet eigenlijk niet of er nog uit het ei gaan moeten komen of niet. Wij dus verder en ineens wil ik teken doen naar Ronny. Een gele half witte, half doorzichtige slak: yes, een kleine harlekijnsmak hier op Oesterdam. Kei geestig. Het gevoel bij deze duik is weer dat dit een super duik is door de slakken en de sepia’s. Ik heb niet de mogelijkheid om Ronny dit te laten zien, want er komt al snel zand over de slak gestoven. Iets verder nog een andere slak: de groene wierslak. Eigenlijk ook niet veel speciaals, hoewel het een super mooi diertje is, als je maar de tijd neemt om van dichtbij eens goed te kijken.

Een ronde kop met flappen langs het lichaam en op die flappen staan lichtblauwe puntjes die bijna licht lijken te geven. Door die flappen lijkt het alsof de nerven van bladeren getrokken zijn en het uiteinde van de slak is een puntige staart. Als je dus even de tijd neemt, echt knap. Wij dan maar verder duiken en op ongeveer veertig minuten gaan we traditioneel minder diep duiken en draaien we terug. Dan nog een andere soort slak: deze keer de bruine plooislak op een oester met de eieren er vlakbij. Het rozetje op de rug is en blijft een opmerkelijk item van de slak en is super om te zien. Drie soorten slakken op oesterdam, niet slecht.

En ik ben dan nog vergeten te melden dat we wel vier zeenaalden zien. Die zitten tussen de wieren, tussen de oesters of de stenen, maar we spotten er wel een paar. Het zijn de kleine en niet de grote, maar dat maakt niet uit, even mooi en slank zijn deze als de grotere versie. En dan moet ik toch even Ronny erbij roepen. Op een stukje steen ligt een kleine zeedonderpad te liggen. Eerst was ik er gewoon voorbij, maar in mijn ooghoeken zak ik ineens iets snel bewegen en dan ineens: gezien. Even moet ik nog nadenken ook hoe deze vis ook weer heet, maar dan kom ik erop. We duiken op ons gemak verder en even na het uur duiktijd ga ik even kijken waar we ongeveer zitten. We zijn op tien meter van de trap, dus snel nog even hoofd onder water en dan kunnen we eruit en ons omkleden om terug te keren naar huis. We zijn bijna klaar om te vertrekken en dan komt Pascal ineens uit het water. Die kennen we nog van ScubaLibre: We doen een praatje met Mr Vander Rasieren en zeggen dat hij iedereen de groeten moet doen van ons. Super om die nog eens tegen te komen hier, was echt lang geleden. Dan nemen we afscheid en keren naar huis terug. Het was weer een super duik en een super namiddag aan de Oosterschelde.

Duik 1 van 2016: Hooiwagenkrabben tegen 100 per uur en zeedahlia

De eerste duik van het nieuwe seizoen ga ik het liefste op een rustige plaats waar niet te veel stroming is en waar je snel naar boven kunt, indien er problemen zijn. Sommigen gaan al direct naar moeilijkere duikplaatsen, maar het is even geleden dat ik in dit zilte nat gedoken heb, dus we doen het vandaag rustig aan op Oesterdam. Ronny was hier al eens geweest dit jaar, maar zag het volle bak zitten om met mij nog eens mee te komen. Ik had een fles te huur gekregen van Xplore Diving in Tienen omdat mijn fles moest gekeurd worden. Gratis huur van de fles en enkel de vulling betalen, super geregeld: dat is een service, zeker omdat ik hier niet eens vaak kom.
Het zonnetje schijnt en het is een feestdag in België. We hadden gevreesd dat het erg druk zou zijn, maar we zijn pas tegen half vier in de namiddag vertrokken, dus alles valt nogal mee: drie duikclubs, een tiental auto’s, maar het lijkt alsof die allemaal al gedaan hebben met duiken. Goed voor ons, want er gaan nu slechts een duiker of tien in het water zitten. We maken ons klaar, toch terug even wennen aan het droogpak en dan kunnen we over de dijk richting trap en daar het water in. Twee duikers voor en twee achter ons en voor de rest zien we niet veel bellen, dus druk is het niet.

Even beetje paniek dat duik niet kan doorgaan, want automaat begint af te blazen, maar dat kan snel opgelost worden, dus we kunnen starten. Het zicht is niet slecht, maar ook niet super. Met het hoge water toch even navigeren richting platform en daar even rondduiken. Direct gevonden; we kunnen het nog. Het platform zit vol hooiwagenkrabben en aan de achterkant spot ik direct een zeedahlia, super! Even genieten, foto-time en dan verder rond en langs de wand op zoek naar onze eerste sepia’s.Geen sepia’s, wel veel takken op een tien meter diepte, dit is met de hoge waterstand van nu. We blijven op deze diepte en komen wel vier of vijf sepiatentjes tegen, maar nergens een sepia te zien. Op de stokken zitten tientallen hooiwagenkrabben in de lichte stroming voedsel te zoeken. Veel is er verder niet te zien. Een grote millenniumslak ligt op het zand, maar echt mooi zijn die niet, maar zoals steeds ben ik blij met elke naaktslak die ik zie onder water.
Zo duiken we rustig verder tot Ronny me teken doet dat hij nog maar zestig bar heeft. Hij was erin gegaan met 150 of zo, dus dat is normaal dat het nu zo snel naar beneden is gegaan. Safety stop al gaan doen en nog een beetje over het plateau hier duiken, misschien komen we nog wel iets tegen hier verder.

Een paar hooiwagenkrabben, echt wel veel deze duik, een paar groene wierslakken, maar verder is er niet veel te zien. Een zeldzame kreeft doemt op uit haar donkere holte. De garnalen zitten op de wieren waar ik de kleine snotolf zou verwachten, maar die zien we spijtig genoeg niet. Een paar krabben vluchten weg van ons, maar we hebben met de slakjes en de zeedahlia het beste al gezien deze duik denken we.
Ik blijf nog even zoeken tussen de wieren of er iets speciaals zit, maar we hebben inderdaad alles gezien. In zijn natpak begint Ronny het ook een beetje frisjes te krijgen – het water is elf graden – dus we maken er stilaan een einde aan. Na vijftig minuten duiken houden we het voor bekeken en kunnen we terug naar de auto’s om ons om te kleden. Evy, Zoë en Arne staan ons al op te wachten. We genieten nog even van de zon en laden dan in. Nog even moet Evy first aid geven aan een duiker die zijn kaak heeft gesneden aan een kapotte bril, maar heel ernstig is het niet. Alles dik OK en wij zijn blij met de super eerste duik van het jaar. Zeker voor Oesterdam was dit super!

Overmorgen gaan we terug, maar straks nog bekijken waar en hoe laat, waarschijnlijk ergens langs de Steldijk in Wemeldinge, maar dat bespreken we na de frietjes en bij een Duvel. Op naar de volgende!

Oosterschelde: Groene wierslakken en baby snottie

Mijn eerste duik in de Oosterschelde in 2015 zal er eentje worden op Strijenham of op Oesterdam. Ik heb afgesproken met Ronny Robyn om hem zaterdag op te pikken bij hem thuis in Mechelen, vandaar te vertrekken naar Nederland, eerst flessen vullen bij Gorishoek en dan verder rijden naar onze duikplaats. We passeren Oesterdam en zien dat er maar een auto of drie vier staat dus dat ziet er goed uit. We vullen onze flessen en we zijn eigenlijk te laat voor de kentering. Daarom beslissen we snel niet op Strijenham te gaan. Het kan daar wel hoor even na de kentering, maar op Oesterdam was het toch rustig, dus vandaar rijden we naar Bergse Diepsluis. Hopelijk zien we onze eerste sepia’s al. Maar dat merken we direct wel. We zijn ter plaatse tegen half vier en maken ons klaar.
Bij onze buddy-check merk ik dat mijn automaat niet teruggeeft, dus even checken aan de waterkant, want na de servicebeurt zou die wel OK moeten zijn. Eens we klaar zijn doe ik daar snel een testje en dat ziet er super uit. Het zicht is goed, hoewel er wel wat duikers gepasseerd zullen zijn vandaag, maar al bij al valt het best mee: een meter of vier toch. We maken ons klaar voor de duik en vertrekken richting platform. We zakken stilletjes, klaren goed en vinden zonder veel problemen de paal op de helling en dan weten we dat we bijna aan het platform zijn. Super snel en makkelijk gevonden, zelfs zonder kompas. Even een tiental minuutje rond het platform duiken. Op de bodem zit een dikke millenniumslak en het platform blijft erg geestig en mooi begroeid. We doen de volledige toer op een kwartiertje, zien een botervis, wat zakpijpen en de schitterende begroeiing op het platform. Even heb ik toch wat last met mijn buoyancy, maar dat komt omdat ik blijkbaar toch wat veel lood bij me heb: volgende keer toch minder meenemen.

Vanaf het platform gaat het terug naar de helling en we duiken naar links om daar te zien wat we kunnen spotten. Het wemelt hier van de groene wierslakken, die hier niet alleen groen zijn, maar ook soms wit of oranje of rood. Afhankelijk van welk ze gegeten hebben, krijgen ze een andere kleur. We zien er op sommige plaatsen wel vier à vijf samen zitten, echt wel geestig. Voor de rest is hier niet veel te zien, maar het is precies niet zo erg als de voorbije jaren: is het onderwaterleven een beetje kunnen recupereren? Op het half uur gaan we minder diep duiken en kunnen we veilig de rest van de duik onze safety stop doen. En dan zie ik toch wel iets speciaals. Ronny had het nog niet gezien, maar ik wijs hem op 2 kleine mini snotolfjes. Ze zien er weer kei schattig uit. Ze zijn nu een centimeter of zo en zullen deze contreien binnenkort terug verlaten om terug te keren later als volwassen dieren om de eitjes af te zetten. Zo genieten we en doen rustig onze duik verder.

Tegen veertig minuten duiktijd begint Ronny kou te krijgen wegens water van maar twaalf graden. We beslissen dan maar om stilaan richting trap terug te keren en daar komen we tegen vijftig minuten duiktijd aan. De eerste duik van het seizoen zit er dan al op en de tijd onder water is weer voorbij gelogen. Echt weer een namiddagje ZEN geweest, echt super. Voetnoten voor mezelf: lamp en de nieuwe camera gaan niet samen, lood minder meenemen. Eigenlijk had ik hier beter eens deftig uitgelood nu we hier toch alleen waren, maar ik wou Ronny niet langer in het koude water houden. Voilà, we zijn dus vertrokken voor het duikseizoen 2015. Hopelijk wordt het een goed jaar.

Oesterdam: Tikkertje zeehond

De lente lijkt al gestart na een natte en warme winter. Geen vlokje sneeuw gezien (tenzij je bent gaan skiën of zo) en er zijn niet echt vriestemperaturen geregistreerd - voor de kleine minderheid onder onze bevolking die belang hecht aan temperatuur. Soit, daar gaan we niet op in, want het zou ons veel te ver leiden. Het is vandaag 30 maart en Passioned Divers heeft de eerste duik van het seizoen gepland op Oesterdam. Een leuke plaats om het seizoen van 2014 in te zetten: geen stroming, geen kentering om mee rekening te houden, niet diep, dus ideaal om alles terug eens op te frissen en een eerste duikje terug in de Oosterschelde te doen. Komt er nog bij dat er de laatste weken een zeehond is gesignaleerd. Die is al een paar keer gezien, zelfs onder water en zelfs op de trap wachtende tot er duikers aankwamen. Nu het iets drukker zal worden, gaat die misschien wel andere oorden opzoeken en je kan hem geen ongelijk geven. Om direct de clou al te verklappen: we hebben hem/haar niet gezien.
Het is net zomertijd geworden, zowel qua uur als qua weer en we hebben afgesproken om aan Oesterdam te zijn om 10 uur. Wanneer ik daar toekom zijn er al een paar mensen: Ivan, Karen, Nadia, David, Pascal en iets later komen Vera en Ilse er ook toe. We beginnen ons klaar te maken en wachten nog even op Ronny en Alexandra, want die gingen ook nog komen. Die waren even het uur vergeten te verzetten, maar gelukkig komen die altijd op tijd. Drie kwartier op voorhand, eigenlijk dus een kwartier te laat komen ze eraan gereden. Pascal en ik hebben even gewacht en spreken dan af dat Pascal met Alexandra duikt en ik met Ronny. Nog even wachten dus om in mijn droogpak te duiken, want Ronny moet nog beginnen. Doe maar op je gemak man, het is zondag, onze eerste duik van 2014, dus no stress. Op een klein half uurtje zijn ook Ronny (natpak) en Alexandra ook klaar. Alles op onze bult en dan de lange helling op naar de duikplaats: ja we stonden ver geparkeerd want er was best wel wat volk die hetzelfde dachten als wij met dit goede weer.

Extreem laag water, trappen af en dan de laatste dingen nog testen en klaar om te vertrekken. Ronny wil eerst een beetje acclimatiseren en laat al een beetje water in zijn pak lopen. Ik doe dit beter niet met mijn droogpak, maar wanneer mijn hoofd onder water gaat, vind ik het toch wel wat frisjes. We zien wel hoe het vordert vandaag met de duik. Ronny is een beetje verkouden, dus heeft de eerste meters een beetje last om te klaren, maar dan gaat alles vlot: we dalen ook speciaal iets trager. No worries. We volgen de wand naar beneden en dan gaat het even terug naar boven en daar vinden we al snel het platform. We zijn al een hoop krabjes tegengekomen en een botervisje, dus we zijn al goed bezig. We duiken links rond het platform en zien dat er hier nog weinig tot niets veranderd is sinds de vorige keer. Veel duikers hier, dus veel stof, veel begroeiing op het ijzeren skelet van het platform: een eenzame botervis zoekt hier beschutting, kleine grondels zwemmen af en aan, een vlokkige naaktslak heeft net de eieren afgezet en dat vormt leuke rosetjes. Het is weer super leuk om ons hoofd eens onder water te steken. We zoeken nog naar vanalles leven op het platform zelf, maar vinden niet echt veel speciaals.

Een kwartier in onze duiktijd hebben we het platform van boven tot onder gezien en duiken we er even van weg richting wand en dan gaan we met de wand rechts van ons nog wat verder duiken. Een millenniumslak, nog eentje en dan blijkt het hier vol te zitten: in totaal te veel om te tellen. Wel geestig dat het vandaag millenniumdag is. Ook groene wierslakjes zitten er bij de vleet van grote - zo'n 1.5 centimeter - tot kleintjes. De kleinste die ik zie is mischien drie millimeter. Nog even verder in de hoop nog wat andere diertjes te zien, maar buiten het gewone stofdiertje, een krab hier en daar en een kreeft zien we niets. Soms zien we ook effectief niets. Tja da zal wel door de Pascal komen zeker :-), of Happie, de zeehond. Met mijn dunne handschoenen voel ik de kou al na een half uur, maar de rest van mijn lichaam blijft warm, dus dat is geen probleem. Ronny heeft er misschien iets meer last van in zijn natpak. Toch even checken. Alles OK? Yep, nog geen kou. Ik denk dan toch stilaan om het half uur, dat we het uur niet gaan kunnen ronden, dus ik keer stilaan terug. En dan zie ik de eerste zeedonderpad van 2014. Een beauty die zich constant probeert te verstoppen, maar toch vangen we er een glimp van op. Nog iets verder, een paar millenniumslakken en groene wierslakken verder en we zijn al weer bijna terug bij de instapplaats. Nog even genieten van een paar garnalen die zich verstopt hebben onder een rots en dan stilaan terug iets minder diep gaan duiken. Of niet, want we zaten al maar tussen de twee en drie meter. Eigenlijk hebben we niet dieper gezeten dan negen meter en stilletjes hoger gegaan wanneer we omkeerden, dus qua safety stop zitten we goed.

We steken onze hoofden boven het water en zien dat we maar een paar meter verwijderd zijn van de trap, dus dat is wel perfect getimed. Blij dat onze eerste duik van 2014 geslaagd is, komen we eruit en kunnen ons gaan omkleden. Op ons gemakje naar de auto en daar alles snel afspoelen, opbergen en dan eentje gaan drinken. Ivan heeft voor spijs en drank gezorgd, dus gewoon nog wat samenzitten, genieten van een natje en droogje en wat napraten over de duik, toekomstige duiken en duiken uit het verleden. Voor sommigen was er iets te weinig voedsel aan de cake en koffiekoeken, dus die gaan iets pittigers zoeken. Naast salon-duikers in een droogpak (zoals ik) bestaan er dus ook horeca-duikers. We amuseren ons nog kei goed en iets na de middag keer ik terug naar huis om daar alles deftig af te spoelen en nog wat in de tuin te werken. Merci Ronny om buddy te zijn bij de eerste duik van 2014. Super gewoon! En nog meer duikjes de rest van het jaar. GENIETEN!

Quote Ronny.

Het seizoen is nog jong, het water nog fris maar met ons compas in de hand geraken we altijd aan de kant. We zijn vertrokken uit de startblokken met gisteren onze eerste Oosterschelde duik op Oesterdam en het was genieten. thx budy Timo De Smedt voor die zalige eerste duik van het jaar.
Ik kan niet wachten tot de volgende . We gaan ervoor Passioned Divers en alle andere gepassioneerde duikers. Laat er ons weer een onvergetelijk duikjaar van maken.

Jacht op de sepia, maar niet gevonden

Ik ben deze niet-zomer beu. Bijna elk weekend staat er zo veel wind, is het aan het regenen of iets dergelijks da we het eerlijk gezegd niet zien zitten om te gaan duiken op de Oosterschelde. Wind met belachelijke snelheden, in het binnenland 4 à 5 beaufort, dit betekent dan aan de kust toch iets meer, dus om veilig te zijn - dik tegen onze zin - hebben we de duiken tot vandaag 27 mei uitgesteld. Ju en Roel waren al eens 1 keer op Oesterdam - ik in Epidavros :-) en 1 keer op de Tetjes gaan duiken - ik verkouden van duiken in Epidavros :-( maar dat is het tot nu toe geweest, ook voor hen. Ik ga hier niet echt een zaag spannen, maar ga vooral genieten van de eerste duik van het jaar en hopelijk keert het weer een beetje en kunnen we de volgende weken iets meer richting Zeeland trekken.

Ik vertrek thuis om iets voor zes, ga dan Roel oppikken en we rijden zo naar Antwerpen, even file op de N16, maar al bij al valt da nog mee, want op een dik uur zijn we in Nederland en het is dan maar een kwartier rijden eer we in Tholen zijn en ter plaatse op Oesterdam. Ju is er al een tijdje, want die was rond zes uur direct vanuit Antwerpen vertrokken, dus veel sneller dan wij. Voor mij is het alles bekijken, want het is lang geleden dat er nog in droogpak is gedoken, dus alles goed controleren, een buddy-check en dan de dijk op naar de trappen om de duik te starten. Het water koelt ons snel af, want is dertien graden aan de oppervlakte. De lucht is rond de twintig, dus dat is wel een groot verschil. Alles gaat goed, Ju duikt in het midden en neemt de leiding, rechts duik ik en links van Ju duikt Roel. Ready, steady, go! We zakken allemaal goed, zonder veel problemen en duiken richting platform, of dat hopen we toch, want ik ben niet aan het volgen. Allé, ben gewoon de Ju aan het volgen en niet met kompas. We bereiken op een paar minuten de helling en zien iets verder de paal die ons wederom en nog steeds toont dat we goed op weg zijn. Daar zwemmen twee lange smalle zeenaalden, niet de grote, maar gewoon de kleintjes. Ze zijn wel in paar, dus wie weet komen er straks kleine naaldjes. We vinden ook perfect het platform, hoewel serieus stoffig door twee duikers die hier hangen, maar we kunnen toch genieten van het mooie zicht van het begroeide ijzer. Het blijft een leuk zicht, maar we zien er niet echt veel. De typische begroeiing wel en een paar kleine zeenaaldjes, een paar botervisjes, een paar zalig mooie zeeanjelieren hebben zich op het ijzeren platform een plaats toegeëigend. Als je even naar boven kijkt richting oppervlakte en je ziet de zon op de achtergrond en de anjelieren op de voorgrond ben je toch weer blij dat je je okp onder water kan steken.

Na tien minuten ongeveer zijn we van het platform weg en kunnen we gewoon de wand afduiken in de hoop één of meer sepia's te zien. We duiken rustig verder en blijven steeds rond de acht of achtenhalf meter, want naar het schijnt zitten ze op deze diepte. Maar we hebben voorlopig geen geluk. We zien wel een paar scharretjes die vlak voor onze lampen wegvluchten, ook een paar heremietkreeftjes, zelfs een paar hele grote. Op een stok die in de grond geplant is voor de sepia's zit een hooiwagenkrab van het uitzicht te genieten. Of beter, wij genieten van dit zicht en die krab is echt moeite aan het doen om voedsel te vergaren. Zo kabbelt de duik verder tot we, neen niet tot we sepia's zien, maar tot Ju teken doet dat we moeten omkeren. Een half uurtje ver en we keren om. Daar heeft Roel net een weduwroos gezien die een kwal lijkt op te eten, mooi zicht en dit zie je alleen in deze periode van het jaar. Omkeren dus en hopen dat we op de terugweg nog iets te zien krijgen. We zien de eieren van de pijlinktivs, maar zien de beestjes zelf niet. Een kleine groene wierslak zit op de eieren, maar qua sepia's, slakken, mini snotties is het gene vette vandaag. Ik spot nog een mooie grote zeedonderpad, maar meer is er niet te zien vandaag. Zo zonder sepia's is er eigenlijk niet veel meer te zien op Oesterdam.

We duiken na onze safety stop nog vijf minuten naar de kant, gaan uit het water en keren terug naar de auto om ons om te kleden. Dankzij het droogpak heb ik geen kou, maar Ju en Roel hebben het best fris, om niet te zeggen ijskoud. Op het einde begon ik wat fris te krijgen aan mijn arm, want ik had een Tshirt aan met korte mouwen, misschien toch iets te vroeg op het seizoen. Het nadeel van het droogpak was weer dat op een bepaald moment alle lucht naar de voeten schoot en dat het een beetje lastig was om deftig onder te blijven, maar ja: elk voordeel heb z'n nadeel he. Wij dan alles terug in de auto gezet en dan terug naar België, nog snel iets drinken bij Swa van Sinte Vadde en dan naar huis nog een klein beetje eten. Dank je liefje voor de soep. Hmm lekker. We hopen echt dat we binnenkort nog s kunnen duiken, dat het weer het toelaat en dat het toch nog een leuk duikseizoen wordt.

Donderdag avond, leuke duik op Oesterdam: sepiola, sepiola, sepiola, sepia, sepia, zeenaald, zeenaald

Omdat de sepia gekte volledig heeft toegeslagen in Zeeland kiezen we ervoor om op een donderdag na het werk een duik te doen op Oesterdam. Al redelijk laat na het werk is de afspraak bij Roel thuis tussen zes en half zeven. Ik slaag erin om iets over zes thuis te vertrekken en om twintig voor zes bij Roel te zijn. Alles stond al klaar in de auto van bij thuiskomst na het werk en bij Roel duurt het ook maar vijf minuten om alles in de auto te zetten en naar Tholen te rijden. Ik doe even snel een SMS naar Jurgen dat ik thuis vertrokken ben en dan kan die ook vertrekken op het werk in Vilvoorde, dus dan zouden we er ongeveer gelijktijdig moeten zijn. Het is nog avondspits, maar richting Antwerpen valt het nog mee en op de ring is het even een beetje vertraging, maar op een uur zijn we toch op Oesterdam. Jurgen heeft iets minder geluk gehad met het verkeer, want er was veel file op de E17 van Brussel naar Antwerpen. Uiteindelijk komt hij er ook toe, ongeveer een half uurtje na ons. Roel en ik hebben onze flessen al klaargemaakt en beginnen ook al aan de rest van de voorbereidingen van duikpak en zo. Omdat het zo warm is beslissen we toch om nog even te wachten. Oververhitting in een droogpak, zelfs in een natpak is wel mogelijk met deze zon. De lente is dan uiteindelijk toch begonnen in België en Nederland. Of anders gezegd we hebben de lente overgeslagen en ineens naar de zomer overgegaan. Doet er niet toe.

Ik kruip in mijn droogpak, hang mijn vest op mijn rug en neem alles al mee naar de trap. Ik ga hier niet beginnen wachten op die andere twee, want dan ben ik helemaal uitgedroogd en oververhit. Snel afkoelen dus in het water. Het zweet druipt van mijn gezicht bij het naderen van de trap. Snel even kop onder water steken en al veel beter. Ju en Roel komen er ook aan en we kunnen duiken. We hopen echt dat we iets zien vandaag. Het zicht bij het vertrek is niet je dat, maar er zijn net drie duikers vlak voor ons vertrokken richting platform, dus er hangt wel wat zand en andere toestanden in het water. Die toestanden zijn oorkwallen, zeedruifjes, meloenkwalletjes, dus niet alleen slecht zicht door andere duikers. We vrezen even dat deze duik niet echt een goede zal zijn, maar dat zal nog moeten blijken. We vertrekken richting platform en ik zie ineens al direct twee, jazeker 2 sepiola's. De ene is iets groter dan de andere, maar ze zijn allebei niet blij met het licht op hen. Misschien waren ze wel innig met elkaar bezig en hebben we hen gestoord. Foto's en nog eens foto's: de flits gaat tegen tien per minuut. Terwijl we hier zo hangen, heeft Ju een probleempje en gaat even naar boven om dit recht te zetten. We blijven even hangen, maar beslissen dan toch om eens een kijkje te gaan nemen boven.

Met Ju is alles in orde, alleen heeft hij de laatste duiken veel last met zijn bril. Hij zal toch één van de volgende dagen of weken zijn masker onder handen moeten nemen. Wat er precies moet gebeuren weet niemand, maar hij moet toch alles eens nakijken. We zakken terug als het water terug uit zijn bril is en zakken terug direct op een sepiola. Is dat dezelfde, kans is klein, maar het kan natuurlijk. Door naar boven en terug naar beneden te gaan zitten we niet meer op koers voor het platform, dus we zoeken er niet naar, we maken een beetje diepte en volgen dan de wand. Weer bewegende lampen, weer een sepiola. Tja het is hier een klein feestje van sepiola's vandaag. In totaal zullen we er meer dan tien zien. We hebben niet geteld maar het zijn er een hele hoop geweest. En elke keer begint het kleine beestje een dappere aanval tegen de duikers en tegen de lampen, dan zoekt hij dekking onder het zand en we zien dat de sepiola van kleur verandert. Echt leuk. Met de kleine armpjes trekt die dan zand over zijn kop tot alleen de twee kleine ogen nog zichtbaar zijn. Eigenlijk zijn het grote ogen in vergelijking met de afmetingen van het hele beestje, maar omdat een sepiola echt maar maximum vijf tot zes centimeter is, zijn de ogen best klein. De kleur van de ogen is ook prachtig, soms met kleine blauwe stipjes en als je goed kijkt zie je allerlei kleuren tot zelfs goud in het diertje. Bij één van zijn aanvallen laat een hele kleine sepiola van nog geen centimeter een wolkje inkt na. Echt keischattig zo'n kleine met grootheidswaanzin.

We blijven de hele tijd de wand volgen rond de zes meter en zien dan nog een gast van Oesterdam. Een grote zeenaald ligt tussen de wieren en op die wieren zie ik een mini-baby-snotolf. De zeenaald is rond de dertig centimeter en dat is normaal voor wat we in het verleden al gezien hebben. Daarnaast verdwijnt de baby-snotolf in het niets want die meet maar een paar millimeter. Niet echt moeite doen om een foto proberen te nemen. We gaan iets dieper duiken en zien de eerste sepia-stellingen, zonder eitjes, zonder sepia's. Volgens een discussie op een forum zouden deze stokken te smal zijn, minder dan een pink dik is niet voldoende om sepia's ernaartoe te lokken. We zitten al tegen de veertig minuten en dan beslist Jurgen om stilaan terug te keren. We zien nog een paar sepiola's en twee grote zeenaalden en komen dan in de buurt van de sepia-stellingen waar wel eieren aan hangen. Op een bepaalde stok hangen eieren die ook wit zijn en niet zwart, maar er zitten geen sepia's zelf. Die zullen naar de winkel zijn voor nieuwe inkt - niveau!!!! Ik doe dan een speciale, rare en minder leuke ontdekking. Ik doe teken naar Ju en Roel dat er een pijlinktvis ligt op het zand. Zij zien het ook, maar het beestje is dood. We wilden dit jaar een inktvis zien, maar liever niet in deze toestand. We zijn wel verbaasd dat die nog best groot zijn. Van foto's hadden we nooit gedacht dat die wel tot een halve meter kunnen worden. Deze is geen halve meter, maar zoals gezegd toch groter dan verwacht.

Heel erg leuk dat we al sepiola's zagen en de zeenaalden, maar we kwamen eigenlijk voor de sepia's. Nog een tentje voorbij duiken zonder sepia's en dan zien we felle lichten onder water die nogal stationair zijn. Dit is het teken voor ons om eens te gaan kijken. En ja hoor, hier zitten drie sepia's en bijna tien duikers. Een geluk dat die beesten zich weinig of niks aantrekken van de duikers, anders waren ze al gaan vluchten. Op een bepaald moment is het zelfs bijna stadionverlichting dat ons en de sepia's wordt aangeboden door een ijverige cameraman. Iedereen heeft recht om de beestjes te zien, dus we laten ze maar doen. Hier valt het zicht nogal mee, want de stokken staan dichtbij steenstort. Daardoor komt er minder stof opgewaaid, dan op andere plaatsen. De drukte wordt iets minder, want een paar duikers vertrekken, maar wij blijven nog een vijf minuten hangen bij onze vrienden. Het is echt een schitterend zicht, maar dan houden we het ook voor bekeken en blijven op dezelfde diepte duiken tot we het ijzer zien van het platform. Hier gaan we dus terug richting kant, doen onze safety stop in het gezelschap van een sepiola, even toch, want lang blijft die niet bij ons en dan uitduiken naar de kant. Uiteindelijk komen we uit het water na éénentachtig minuten duiken. De duik was niet je dat, we hebben er al betere gehad, maar we zijn toch blij dat we even onder water hebben gehangen. Neen, alle gekheid op een stokje: het was een schitterende duik. Dat kan ook niet anders in het gezelschap van sepia's en sepiola's, echt een toppertje. Het wordt moeilijk om deze nog te overtreffen dit seizoen, maar we proberen het toch.

Nog even een noot: bij ons vertrek zagen we ook een soort duizendpoot in het water hangen van een viertal centimeter, ook net als de sepiola aanvallen te doen tegen de lampen, maar we hebben geen idee wat dit zou kunnen zijn. Jurgen spreekt over een zeeluis of zeevlo, maar ik doe nog even onderzoek op het internet om uit te vissen wat het zou kunnen zijn. Later misschien meer info.

Sepia feest op Onze Heer Hemelvaart

Het is vandaag een nationale feestdag en we gaan van deze vrije dag genieten van een duikje in Tholen op Bergse Diepsluis. Hier hebben we reeds meerdere jaren schitterende duiken gemaakt wanneer de sepia's vanuit de Noordzee naar Zeeland, de Oosterschelde komen om te paren en hun eitjes af te zetten. We hebben de laatste week al twee keer een poging gedaan om sepia's te vinden, maar nog geen succes gehad. We staan vandaag extra vroeg op om een derde keer te proberen. Het zal eens moeten lukken en eigenlijk weet je aan de titel al dat het gelukt is. Very nice! Opstaan doen we om kwart voor zes, want we vertrekken om half zeven. Alle materiaal klaarmaken en zeker de onderwatercamera om een paar leuke shoits te maken vandaag. We wilden speciaal vroeg vertrekken, want Oesterdam is echt een heel erg populaire duikplaats tijdens de sepia-gekte. Om half zeven stipt staat Jurgen bij mij thuis en kunnen we het laatste inladen om naar Tholen te rijden. Ju had gisteren nog de flessen gevuld in Brussel, waarvoor dank, dus wij weg naar Zeeland. Er is weinig verkeer op de baan op deze feestdag en op iets minder dan een uur zijn we ter plaatse. Bij aankomst zien we dat het nog wel meevalt qua aantal auto's. We denken dat er iets van een twintig auto's staan, dus er zit wel wat volk onder water, maar het is nog niet té druk. Hopelijk is het zicht een beetje goed.

Jurgen en ik tuigen alles op, het zonnetje schijnt, dus we hebben het niet heel koud, hoewel vorige nacht nog wel wat nachtvorst kon geven, maar dat was net niet het geval. Op een kwartier zijn we klaar en kunnen we de dijk over, naar de trap als instapplaats en dan kan de duik starten. Om zeker te zijn dat we iets te zien krijgen, duiken we toch even naar het platform en maken daar de toer eens. Vlak aan de trap was het zicht niet zo goed: veel partikels in het water en honderden zeedruifjes drijven mee met de lichte deining. Niet veel wind vandaag, geen regen en af en toe het zonnetje. Het ziet er goed uit. Het water staat erg laag, dus we zijn direct aan de wand, zien direct dat we goed zitten om naar het platform te duiken en dat bereiken we al na een dikke minuut. We komen bij de linkerhoek van het platform en een kleine kreeft gaat in de aanval wanneer wij naderen. Niet echt een mega gevaarlijke attack, maar we laten het beestje gewoon doen en in de waan dat ze een gevaar kan zijn voor ons. We duiken even rond het platform en zoeken naar mooi leven. Het zicht hier is al stukken beter en we kunnen genieten van de mooie begroeiing van het ijzeren gevaarte. We blijven hier niet lang, maar stoppen toch even bij twee grote vlokkige naaktslakken. Die zijn niet echt wit, maar eerder wat bruin, dus goed gecamoufleerd, maar we vinden ze toch tussen de zakpijpen en de andere organismen op het platform.

We zoeken dan de kant op en blijven iets dieper dan Roel en ik zaterdag hebben gedaan, dus zo rond de negen meter blijven. Al direct na een paar meter zien we het eerste sepia-tentje en ja hoor met de sepia erbij. Yes, mission accomplished. We hadden tegen elkaar al gezegd dat we deze avond zouden terugkomen als we nu geen sepia's zagen, dus dat hoeft al niet meer. Leuk want anders toch veel kilometer afleggen vandaag. We liggen rustig tegen de rotsblokken hier, proberen niet te veel stof te maken en zien deeze kleine sepia achteruit zwemmen en dan toenadering zoeken tot de stokken om eitjes af te zetten. Het is er maar eentje zonder partner en is een beetje schuw. Ze blijft wel rond de stokken hangen, maar deinst toch regelmatig wat achteruit en iets te ver om goed te kunnen genieten van het zicht. We onthouden waar deze tentjes zich bevinden en duiken verder op dezelfde diepte. Een tien minuten later en een tien minuten verder ziet Ju een half metertje links en beneden ons wederom tentjes staan en we belissen om eens een kijkje te nemen. Yep, weer geluk, nu een stok of tien die hier staan en drie sepia's. Deze zijn volop bezig te paren en we zien ze wederom de zwarte eitjes afzetten. De eitjes vormen al een dik pak rond te stokken, dus het zal een goed broedseizoen worden voor onze geliefde sepia.

Hier is het zicht iets beter en kunnen we de acties van de drie sepia's goed bekijken. Deze zijn ook iets minder schuw en we kunnen die lekker dicht benaderen. We zien in detail een zwart eitje dat door de tentakels van de sepia rond de stok wordt gebonden, echt een prachtig zicht. Deze drie zijn ook groter dan de eerste die we zagen. We genieten van het zicht en de beestjes, maar hebben ook oog om geen stof op te doen dwarrelen. Buiten één moment lukt dat goed. Ik heb even last om me stil te houden, want we hangen met ons hoofd naar beneden naar de tentjes en de lucht schiet in de voeten van mijn droogpak. Niet echt aangenaam en ook niet makkelijk duiken. Even als een beginner duiken en langs de andere kant gaan hangen van de wilgentakken en dan gaat alles vlot. We blijven hier wel een kwartier hangen om heel goed te genieten van de sepia's en duiken dan nog even verder. We zijn al een dik half uur bezig en hebben al vier sepia's gezien. De volgende stop levert geens epia's op, maar wel een mooi zicht op oudere stokken die hier nog staan van vorig jaar en nog een paar meter verder komen we aan takken die vol hangen met eitjes. Het kan niet anders dan dat er hier ook sepia's zitten. En ja hoor, zelfs twee koppeltjes: één paar kleinere sepia's en een paar echt heel grote die vrolijk naast elkaar aan het paren zijn en dan eitjes afleggen. We zien er dus in totaal acht en genieten honderd percent van elke ontmoeting. Dit zijn zalige momenten en zalige duiken: heel rustig en relatief goed zicht vandaag.

Na veertig minuten keren we terug an blijven echt op steeds dezelfde diepte hangen. We komen de sepia tegen die we eerst ook zagen; die is nu iets minder schuw, maar toch nog niet helemaal op zijn gemak. Ik doe even mijn camera opzij en geniet gewoon van het zicht en de sepia. Als ik nu nog geen goede foto's heb, dan zal dit ook geen verschil meer maken. Gewoon even kijken en genieten van het prachtige spektakel. ZALIG! Voor duiken als deze doen we het uiteindelijk en elke keer wanneer we de sepia's zien, blijven we het verrassend vinden dat zo'n schitterende beesten hier in de Oosterschelde leven. We weten dat deze sepia relatief dicht tegen het platform zat, dus we duiken er nog even rond, maar er zijn ondertussen al meer duikers gepasseerd en het zicht is gedecimeerd ten opzichte van onze eerste passage hier. Dan maar terug naar de wand en onze safety stop doen. We hangen nog aan wat rotsblokken voor een drietal minuten en duiken dan naar de plaats waar we eerder te water zijn gegaan. We komen een meter van de kant uit en kunnen zo direct de trap terug op, naar de auto en even een mini-feestje op de parking en dan naar Bornem terug, waar we iets drinken op het terras van café het Luxhuis.

Even SMS'en naar Roel die er spijtig genoeg niet bij kon zijn.

Ju: Je hebt niks gemist, geen botten gezien vandaag. TJ.

Roel: Spijtig voor jullie. B.

Timo: Nu we de foto's bezien, toch een sepia of tien. Ale acht, maar dat rijmt niet. TJ.

Roel: Klootzakken :-). B.

Een klein beetje leedvermaak, maar we vinden het toch spijtig voor Roel dat hij er niet bij was, really honest!

Zaterdag tweede dag op rij Oesterdam

Op vrijdag waren we al eens naar Tholen gereden en vandaag gaan we dat opnieuw doen. Het eerste doel was Strijenham, want Oesterdam zou te druk kunnen zijn. In België eerst onze flessen vullen en dan naar Strijenham. We passeren Oesterdam en zien dan dat er minder auto's staan dan gisteren en dan we verwacht hadden, dus we kiezen toch opnieuw voor Oesterdam vandaag. Het is deel twee van de jacht op de sepia, maar wederom zal het niet lukken om sepia's te zien. Het wordt zelfs een duik waar we niet te veel te zien krijgen. Het zal dus een kort verslagje worden. Het plan is om gewoon de wand af te duiken zonder naar het platform te zwemmen. Het is tamelijk laag water, maar het zicht is veel beter dan gisteren. Vandaag toch een meter of twee drie. Het onderwaterlandschap is echt mooi vandaag, maar er is precies niet veel leven of beweging. Beweging van dieren dan, want naast ons loopt een spoor van stof, waarschijnlijk een sepia die erg druk in de weer is geweest, of een paar duikers die over de bodem hebben gekropen. Gisteren stond er op een bepaald moment zelfs één rechtop: wandelduiken de nieuwe variant en binnenkort specialty van Nelos en/of PADI.

Roel en Timo volgen de hele tijd de wand, spotten eigenlijk niet veel. Gisteren was een succes, maar vandaag wordt het veel minder. Een uur in het water hangen blijft wel erg leuk natuurlijk, maar het enige dat we vandaag zien zijn opnieuw de kleine platvisjes, een paar kreeften, veel weduwrozen, een paar kleine heremietkreeftjes, maar de sepia laat zich wederom niet zien. We zien wel een paar tentjes, maar daar hangen zelfs nog geen eitjes aan, dus we denken dat ze hier nog niet echt in volle aantal aanwezig zijn. De oudere tentjes zijn heel erg mooi begroeid met zakpijpen en andere zaken. Het is wel mooi dankzij het iets betere zicht, maar we zien niks speciaal. Tenzij op het einde van de duik zien we tussen het wier een kleine baby-snotolf zitten en dat maakt de duik goed.

Uiteindelijk gewoon het feit om te kunnen duiken en te kunnen genieten van de onderwaterwereld en het zweven in het water, vinden we top. Zelfs wanneer we niet echt veel speciaals zien, blijft het leuk en we maken er een leuke dag van. Hopelijk hebben we de volgende dagen, weken meer geluk om sepia's te zien. Volgende donderdag is een betaalde feestdag, dus dan komt de volgende poging. We zien wel.

Jacht op de sepia, maar niet gevonden: wel sepiola en baby-snotolf

Een drukke werkweek achter de rug en gisteren in extremis nog afgesproken om op vrijdag 11 mei nog eens naar Oesterdam te gaan. We hebben de hele week al gelezen en gehoord over drukke duikplaatsen, want de sepia-gekte is stilaan weer aan het toeslaan in Zeeland. Er zijn al een paar duikers die ze gezien hebben, dus wij gaan ook eens een kijkje nemen in de Oosterschelde. Ju gaat rechtstreeks vanop het werk naar Oesterdam, Roel en Timo vertrekken rond zeven uur naar de Gortzakweg in Tholen. We kennen onze weg al heel goed, hoewel het geleden is van 30 juni vorig jaar dat we daar nog gedoken hebben. Hopelijk vinden we onze weg nog onder water. Wanneer we toekomen op de grote parking voor de dijk zien we dat er toch iets meer duikers zijn dan we gehoopt hadden. Er zijn blijkbaar nog duikers die dachten rustig te duiken tijdens een avondduik. We maken ons klaar en wandelen over de dijk naar de instapplaats. We dachten even iets verder te water te gaan richting mosselcultuur, maar er staat veel wind en de golven kletsen tegen de dijk aan. We kiezen dus voor iets minder golfslag en gaan gewoon langs de trap het water in. Snelle buddy-check en dan kunnen we starten. Het water is al veertien graden, blijkbaar hebben de zonnige dagen eerder deze week het water toch doen opwarmen.

Ju neemt de duikleiding en zal ons naar het platform loodsen. We kunnen onder water al direct zien dat het zicht niet zo goed zal zijn vandaag, dat zal wel door de wind komen, maar we blijven goed dicht bij elkaar en vinden snel de wand om richting platform af te dalen. Hier schieten elke twintig centimeter platvisjes weg en met meerdere tegelijkertijd. Een leuk zicht om die kleine beestjes te zien reageren op onze lampen. Hoe dieper we zakken hoe slechter het zicht wordt en dat wordt helemaal niet te doen wanneer we aan het platform aankomen. Er zijn juist twee duikers rond en over het platform aan het duiken en die hebben het zicht verminderd tot een paar centimeter. We komen bij het platform, zien de stenen op de bodem en het gaat hier een beetje omhoog, dus we weten dat we er bijna zijn. We zien het ijzer van het platform echter pas wanneer we er met onze neus op zitten. We draaien mee met de constructie en zien een grote witte vlokkige naaktslak, zelfs twee. We ronden het helemaal en zien nog een derde grote vlokkige naaktslak en op de bodem van het platform zit een zeedonderpad. Zelfs met dit slechte zicht is het nog OK. We zoeken nog even het hele platform af en willen dan de wand terug op. Net voor onze neus vertrekken nog twee duikers en die zorgen ervoor dat we niks meer zien. Even de drie lampen goed bij elkaar houden en de wand volgen tot het een beetje uitklaart. We zijn al iets minder dan twintig minuten aan het duiken wanneer we ineens Roel zijn lamp op en neer zien gaan. Hij heeft een sepiola gezien. Een sepiola, echt? Hier? Jazeker, we hebben op Oesterdam nog nooit een sepiola gezien, maar voor alles is een eerste keer.

We blijven even hangen rond het kleine beestje en genieten van de aanblik van het kleine inktvisachtige dier. We zien hoe die met zijn kleine tentakeltjes zand over zijn lichaam en kop trekt en dan bijna helemaal weg is. Even dichterbij komen en dan vertrekt die terug in de aanval: even dapper vechten tegen de lamp van Jurgen. We vinden een sepiola toch een leuke ontmoeting in de Oosterschelde en misschien zelfs één van de mooiste zaken die hier te zien zijn. We duiken verder de wand af en tegen de veertig minuten keren we om en een seconde later zien we al direct een tweede sepiola, nu een kleiner exemplaar, maar deze is zelfs iets "agressiever" dan de vorige. We zijn de hele tijd aan het uitkijken naar sepia's, maar die zien we niet. Een grote zeenaald houdt zich wel verborgen tussen wieren en andere planten. Hij is niet op zijn gemak, want gaat dan het ruime sop kiezen. Hij zwemt richting Jurgen, blijft even hangen en verdwijnt dan in het donkere water onder Ju door. Op de rotsen en oesters en ook ertussen zien we regelmatig wakame wier. We weten dat dit de thuis kan zijn van kleine baby-snotolfjes. We zoeken en vinden er een stuk of vier. Eentje is echt heel erg mooi gekleurd, mooi groen met een erg mooie tekening op het kopje. De anderen zijn iets kleiner en zijn iets meer groen-bruin-oranje en moeilijk te spotten tussen het wier. Ook al omdat ze echt klein zijn. We denken dan dat we de grote versie van de snotolf dit jaar niet meer te zien krijgen. Tja dat is dan voor 2013.

De duik komt stilaan ten einde en we zien nog steeds enorm veel platvisjes wegzwemmen wanneer we de safety stop doen. We moeten eigenlijk niet veel safety-stoppen, want we zijn maximum twaalf meter geweest. Helemaal op het einde van de duik tussen de alikruiken ziet Timo nog een erg moooie paardenanemoon, maar omdat het zicht slecht is en er veel partikels in het water hangen, trekt de foto niet echt op veel. Het water uit, even opwarmen en dan nog ene gaan drinken in Bornem. Dan naar huis en genieten van een welverdiende nachtrust.

Donderdag 30 juni 2011: Rustig, heel rustig avondduikje op Oesterdam

De plannen zijn opgevat vandaag om naar Plompe Toren eens te gaan duiken, maar om verschillende redenen doen we dit niet. Jurgen mailde af, want hij was ziek en met drie een nieuwe duikplaats ontdekken doet Timo niet zo graag. We zouden dan toch nog kunnen kiezen om er wel naartoe te rijden, maar doen dat toch maar niet. De file rond de Antwerpse ring was zo klein deze avond richting Zeeland dat we dan nog anderhalf uur zouden moeten wachten hebben om te kunnen duiken op Plompe Toren, dus we laten dit voor een andere keer. Het wordt dan nog eens Oesterdam, want voor de andere duikplaatsen zoals bijvoorbeeld Wemeldinge zouden we nog een half uur langer moeten wachten hebben. Bergse Diepsluis dus en het zal best meevallen, want het is al een tijdje geleden dat we er nog gedoken hebben. Voor Timo midden mei zelfs en we zijn vooral blij om nog eens te kunnen duiken tout court.

Afspraak was bij Roel thuis rond zes uur 's avonds, Timo moet dan eerst nog zijn fles laten vullen bij Bram en dan kunnen we verder racen tot aan Oesterdam. Zoals gezegd gaat het tamelijk vlotjes op de A12 en ook op de Ring rond Antwerpen. Dat is altijd wel leuk. Op iets meer dan een uurtje komen we aan op Oesterdam en het is nog heel kalm op de parking. We gaan niet meer kijken, want we weten perfect hoe het hier uitziet en op de heenweg zagen we al dat het water er nog was. Ah ja dat is niet zomaar weg hé. Timo start met zich klaar te maken, Eef en Roel volgen. Op minder dan een half uur zijn we klaar en kunnen we na een korte buddy-check vertrekken over de dijk. Even heeft E problemen met haar jacket, maar wanneer ze iets harder duwt lukt het toch. Misschien eens binnen doen bij Bram, hoewel het misschien meer kost om het te laten maken dan dat de vest echt gekost heeft in de tijd. We maken ons klaar aan het water en dan heeft Roel een probleempje met zijn lamp. Die brandt niet en dat is nogal erg als een lamp niet brandt want dat is uiteindelijk waarvoor die moet dienen. Hij zet ze even af en dan terug aan en dan lukt het wel en kunnen we vertrekken. Roel neemt de duikleiding, E duikt links van hem en T rechts. Iedereen klaar en dan zijn we weg.

Timo heeft zoals steeds zijn camera mee, toont Roel dat we de beroemde paal weer tegenkomen, dan weet hij ook dat we op de goede weg zitten. We komen echt recht op het platform uit en TImo heeft al direct een goede vondst gedaan. Hij heeft twee strings eieren van een naaktslak gezien en de dader zit een twintig centimeter verder: een vlokkige naaktslak. Het duurt dan ook niet lang of Timo is volle bak aan het fotograferen geslagen. Een zeedonderpad heeft beschutting gezocht tussen de zakpijpen en de oesters en kan moeilijk gevonden en getoond worden. Hier op het platform is altijd iets te beleven. Zeeanjelieren die een beetje heen en weer wiegen, een zeedonderpad, een botervisje, maar vandaag is het echt wel bal populair, niet te schatten. Onderaan zitten een paar hele grote steenbolken en ineens ziet Timo een grote harder passeren. Dat is niet echt verwonderlijk, want de onderkant en de binnenkant van het platform zijn bezet en geannexeerd door een hele meute harders. Er zitten hier wel een stuk of twintig, maar E is nog het meest blij met het zien van een kleine sepia. Het is geen baby versie, maar gewoon een kleinere dan de volwassenen die R en T eerder al gezien hadden. Het is haar eerste sepia van het seizoen. Door de drukte van de harders en de drie duikers spurt die achteruit weg en wordt de rest van de duik niet meer teruggezien. De harders zijn echt wel prachtig en er zitten wel erg grote exemplaren bij. Timo neemt foto's dat het een lieve lust is en denkt er toch een paar mooie plaatjes bij te hebben. Op het platform zelf groeit een zeedahlia, dat weten we nog van de vorige duiken, dus we gaan even kijken of die er nog is. En ja hoor, en zie ze is al serieus groter geworden en nog mooier ook.

Na twintig minuten is het voldoende geweest op en rond het platform en Roel brengt ons terug naar de wand om die de hele tijd te volgen. We zien niet veel anders meer dan tijdens een normale duik op Oesterdam. Enkele botervisjes passeren ons nog, enkele kleine zeenaalden bevinden zich op en tussen de rotsen, een paar kreeftjes duiken weg in hun holen wanneer wij ervoorbij duiken. Erg ver duiken we niet, want we nemen echt heel erg onze tijd. De zoektocht gaat naar de kleine baby-sepia's maar die vinden we (nog) niet. De harders volgen ons wel de hele tijd, waarschijnlijk zijn het andere dan die eerder op het platform, maar we zien er toch heel erg veel deze duik. Even meegeven dat het zicht echt heel erg goed is. Je kan makkelijk zonder enig probleem verder dan vijf meter kijken. Op een paar plaatsen was het iets minder, maar over het algemeen was het zicht echt perfect. We zien een stuk of drie verzamelingen sepia tentjes met daarop elke keer veel heremietkreeftjes en ook in totaal drie hooiwagenkrabben. Het is een hele rustige duik en we zien wel vanalles. Een grote zeedonderpad heeft zich nog op een grote rots gelegd om door den T gespot te worden. Het is een hele mooie, met witte plekjes en rose stukken op de vinnen.

Op een uur duiken denkt Roel dat het stilaan goed is om terug te keren en dat doen we dan ook, iets sneller dan in het heengaan keren we terug. Helemaal op het einde van de duik krijgt Roel het even lastig met zijn spiertjes, waarschijnlijk door de kou, hoewel het wel twintig graden was op vijf meter en we breken dan de duik maar af na zevenenzeventig minuten duiken. Dat is een goede prestatie en we zijn er erg blij mee. Over de dijk, terug naar de auto en omkleden en terug naar België. Roel en Timo drinken nog ene bij Sinte Vadde, E rijdt terug naar Antwerpen en we gaan met een Duveltje in ons gilet rustig slapen. Het was een leuke avond en een goed duikje. Op naar de volgende.

Donderdag 19 mei 2011: Keiveel naaktslakken op Oesterdam

We spreken er al lang over om een "salon"-duiker eens mee te nemen naar de Oosterschelde. En dit met name Jan Stevens (ja met naam en toenaam vermeld), de vroegere chef van Jurgen op Canvas. Vandaag is dus die dag aangebroken: Jurgen heeft Jan kunnen overtuigen wat materiaal te gaan huren en mee te duiken op Oesterdam. Dit is steeds OK als eerste kennismaking met de Oosterschelde en daarom hebben we die duikplaats gekozen. Ook omdat de kentering niet ideaal zit om ergens anders te gaan duiken, dus dat zijn twee redenen. Een derde is dat Oesterdam ideaal is deze tijd van het jaar om sepia's te gaan spotten. In short, redenen genoeg om naar de Gortzakweg in Tholen af te zakken en nog eens een duikje te doen op een donderdagavond. Timo vertrekt thuis met zijn auto volgeladen, het weer is wat bewolkt en niet echt heel warm: Veerle en Cartouche blijven daarom thuis. Als het iets beter had geweest hadden ze misschien wel eens kunnen meegaan en wandelen. Om kwart over vijf staat Timo bij Roel thuis, alles inladen, ook het duikgerief van Jurgen en dan op weg naar Zeeland. Yes een avondje duiken.

Er is niet echt veel file op de ring in Antwerpen en het duurt dan ook maar een uur en vijftien minuten om er te geraken. Jan en Jurgen zijn er al en hebben hun fles al klaargemaakt. Wij maken ons ook snel klaar en op minder dan een half uur zijn we al ready-to-go. We wandelen de dijk over, doen nog een korte briefing want we zijn met vier nu en niet de normale buddy-teams. Jurgen helemaal links, dan ernaast Jan, dan Timo en helemaal rechts duikt Roel. We proberen met vier samen te blijven en Jan duikt tussen twee buddy's die een lamp hebben, want die had hij niet bij zich. Iedereen is klaar, nog snel een paar tekens onder water overlopen en weg zijn we. Niet direct want het masker van Jan past niet genoeg en laat steeds water in. Even naar boven en dan opnieuw eens proberen. Wederom niet goed. Jurgen doet teken naar Timo dat hij alleen kan verder duiken met Roel en wij twee zijn weg. We duiken naar de wand en gaan niet op zoek naar het ponton, maar duiken helemaal de wand af op zoek naar de sepia-tentjes en ook de sepia's zelf. We'll see.

Niet dus. We duiken de hele tijd langs de wand op een diepte van ongeveer zeven meter, soms een halve meter dieper, soms een halve meter hoger. We komen veel tentjes tegen, ook stokken die nieuw geplaatst zijn. Er hangen op enkele wat pijlinktvis-eieren, maar nog geen sepia-eitjes en ook geen sepia's. We kijken links en rechts van ons en constant zien we onze ogen uit naar de zeekatten die hier nu stilaan volop moeten zitten. Het is spijtig, want tijdens de hele duik zien we er geen enkele. We hebben wel een paar zeenaaldjes gezien, genieten van het mooie zicht van een heremietkreeftje dat zich om een stuk steen bevindt. Verder niet veel speciaals. We duiken verder en verder, het lijkt of we nog nooit zo ver hebben gedoken hier langs de dijk. We moeten ondertussen al ruim aan de mosselcultuur zitten, maar nog geen sepia's. Botervisjes zwemmen wel op hun gemak tussen de planten en op drie kwartier duiktijd beslist Timo om toch stilaan terug te keren. We kiezen ervoor om iets minder diep te blijven duiken op de terugweg zo rond de vijf meter.

We zien geen sepia-tentjes meer op onze terugweg, maar de rotsen zijn bezaaid met naaktslakken. Dit is echt echt echt verwonderlijk: we hebben nog nooit naaktslakken gezien op Oesterdam in het verleden en vorige week op het platform een vlokkige en nu een hele meute groene wierslakken en een kleinere bende vlokkige naaktslakken. Ligt het aan ons dat we die hier vroeger niet gezien hebben of zijn die nu ineens naar Oesterdam afgezakt. Geen idee eigenlijk. In elk geval doet het ons veel plezier om die slakken hier te aanschouwen. Ze zijn hun eitjes aan het leggen en ze zijn echt aanwezig in grote getale, niet te schatten. Er zijn er echt heel grote bij ook. Vooral genieten want voor de rest zijn we niet veel tegengekomen vandaag. Elke duik is natuurlijk iets speciaals en je moet elke duik ook apart gaan bekijken. Deze eindigt wel leuk met de vele slakken op de terugweg. Na zeventig minuten duiken beslissen we toch om er een einde aan te maken en keren terug naar de kant. Onderweg stoppen we nog even voor een paar rode anemonen en voor een botervisje nog. Het blijven leuke beestjes.

Onze duik zit erop na vierenzeventig minuten en we klauteren uit het water. De stenen zijn een beetje glad door het wier dat hier groeit, maar we geraken veilig en snel de dijk op om naar de auto terug te keren. Jan en Jurgen zijn al bijna volledig omgekleed en wij moeten nog beginnen. Roel heeft een paar pintjes bij zich en heeft ook een pizza gebakken die we daar ter plaatse opeten, koud weliswaar, maar wel lekker. Hm, lekker, merci Roel. De reis gaat dan terug naar Bornem naar de Vadde om nog een paar Duveltjes te drinken. Een uurtje later zijn we er en Veerle zit er al. We drinken een paar Duvels, Jan gaat iets vroeger naar huis, want die heeft nog een hele reis voor de boeg naar Meerhout, toch nog een uurtje bollen. Wij gaan naar huis om iets voor twaalf en gaan dan rustig slapen. Roel en Jurgen blijven nog even plakken en zijn iets later terug. Al bij al hebben we weer een duikje bij en goed genoten van de avond.

Donderdag 12 mei 2011: Zoektocht naar sepia's

Donderdag, bewolkt, winderig, kouder dan de laatste weken, drukke werkdag, stoppen met werken om iets over vier, naar huis Cartouche even buiten laten en dan op weg. Timo pikt Roel op thuis. Die staat gepakt en gezakt klaar en het duurt dan ook maar een paar minuten vooraleer we definitief kunnen doorrijden naar Zeeland. We hebben de kentering net gemist, die was laag water om half zes: geen Goes dan maar of geen Wemeldinge, maar terug een Oesterdammetje. We kennen de weg, de taal en het is weer ideaal om daar een duikje te doen. Bij ons vertrek trekt de hemel een beetje open en het lijkt wel of de goden ons goedgezind zijn. Hoe dichter we Zeeland naderen, hoe beter het weer wordt. De zon kijkt door de wolken en het wordt zelfs warm in de file op de ring rond Antwerpen. Op iets meer dan een uur komen we aan op de duikplaats. We moeten niet gaan kijken hoe het zit met het getij, want we hadden op de weg ernaartoe al langs de Oosterschelde gezien dat het erg laag stond. We kleden ons dadelijk om en zorgen er zeker voor dat er (duikend) volk genoeg aanwezig is, want de laatste tijd hebben veel mensen inbraken vermeld hier op Oesterdam. Naar het schijnt een witte kleine bestelwagen, dus opletten.

We stappen naar de trap om te water te gaan en een Vlaamse dame spreekt ons aan dat het zicht echt niet de moeite is. Daarna een Nederlandse dame met dezelfde boodschap. Maar we zijn meer dan een uur naar Zeeland gereden, niet om onverrichterzake terug te keren, maar om een duikje te doen. Zo gezegd, zo gedaan. We stappen het water in, ondertussen voelt het al helemaal niet meer koud aan, want het heeft al een (verwaarloosbare) temperatuur van zeventien graden, aan de oppervlakte wel te verstaan. Er staan serieuze golven door de wind en die waait recht op de dijk af met als gevolg dat de eerste tien vijftien meter een bruine brij is in plaats van water. De twee dames zouden wel eens gelijk kunnen krijgen. Maar ja, we willen zelf zien dat er niks te zien is. We zijn snel klaar en spreken af wie de duikleiding neemt. Roel wordt een beetje in de rol geduwd door Timo vanavond, maar dat is enkel om ervoor te zorgen dat hij meer ervaring opdoet om effectief de leiding te nemen. Want denk erom: "oefening baart kunst" én "wat je zelf doet, doe je beter" om het effe in twee clichés te zeggen.

Voila allemaal klaar en zakken maar! En dan begint de pret. We hangen tien centimeter van elkaar en zien net nog elkaars lampen. Dit wordt echt lachen, want het zicht is puur niks, nul, noppes, rein, nichts en nothing. Maar we zullen toch even proberen wat het verderop zal zijn, hopelijk iets beter. Roel neemt resoluut de duikleiding en gidst Timo richting platform. Timo herkent de kleine stenen aan de voet van het platform en op natuurlijke navigatie helpt hij Roel een beetje en yes, we komen dankzij kompas- en natuurlijke navigatie bij het platform uit. Het is best eigenaardig, maar het zicht is hier beter dan op de wand en voor de wand. Hier zien we toch al snel een halve meter ver en daar genieten we dan ook van. Enkele steenbolkjes zwemmen hier vrij rond en het is echt wel donker hier. Het stof dwarrelt langs onze ogen wanneer we verder duiken rond het platform en dan erop. Daar spot Timo twee vlokkige naaktslakken. Joepie. Dat is de eerste, echt allereerste keer dat we hier op Oesterdam naaktslakken zien. En dan nog twee erg grote, gewoon geweldig. Op het ponton liggen een paar zeedonderpadjes en heel veel botervisjes, het lijkt wel een invasie van botervisjes. We zoeken even de mooie kleine zeedahlia op in de linkerhoek van het ponton en die bevindt zich nog steeds daar. Blijkbaar voelt die zich hier wel op haar gemak.

Dan neemt Roel de beslissing om het ponton te verlaten, maar Timo is nog niet klaar, hij was nog een foto aan het maken van een zeedonderpad en van de naaktslak, dus even korte paniek en terugkeren naar elkaar. Ja, gevonden, geen paniek nodig. Dan zijn we effectief weg naar de wand terug en we hebben al meer dan twintig minuten hier gehangen. Het is al een leuke duik geweest en die kan al niet meer stuk. Nu enkel nog de sepia spotten en de duik is compleet. Ze hadden ons nochtans gezegd dat er geen sepia's te zien waren vandaag, maar daar geloven we niet in. We duiken de wand af en proberen tegen de zeven meter ongeveer te blijven - Roel dirigeert dat goed. Ineens duikt na een tien minuten een stok op voor onze neus en nog één en nog één: aha, dat meoten de sepiastellingen zijn. Gevonden, maar geen sepia zelf. Of toch? Ja, Timo doet teken aan Roel en achter de takken zit een kleine sepia. Genieten, echt genieten van het moment, gewoon zalig. Ze zijn nu echt wel terug de sepia's. We hebben er al meer gezien dan vorig jaar. Timo en Roel zijn weer gelukkig. Dan probeert Roel de sepia van achter te benaderen om Timo toe te laten betere foto's te nemen. Maar Timo heeft het niet door en riskeert ook niet Roel kwijt te raken met dit slechte zicht. En dan nog met zo veel stof in het water zou het praktisch onmogelijk zijn deftige foto's te nemen. Dat doen we dan maar een andere keer. In het stof raken we dan de sepia kwijt en het is eigenlijk niet meer de moeite om nog veel verder te ploeteren. Dit was bijna even erg als de eerste duik 2010, hoewel we nu wel het een en ander gezien hebben en toen zelfs dat niet. Eigenlijk totaal niet vergelijkbaar, alleen dan het aantal centimeter zicht dan misschien, maar da's al.

We keren terug naar de kant en klauteren uit het water aan de trap en raden eigenlijk iedereen af om erin te gaan, maar zoals wijzelf willen de andere duikers zelf zien dat er niks te zien is. Hoewel niks te zien: we hebben toch zeenaalden gezien, slakken, een sepia en nog vanalles anders. Duik al bij al toch goed geslaagd en we zijn steeds tevreden wanneer we onze kop nog even onder water kunnen steken. De volgende zal zaterdag zijn - als het weer het toelaat. We kleden ons aan de auto terug aan en drinken iets en eten iets kleins: Roel had lekker stokbrood met sla, kip, feta en dergelijke belegd en die eten we nu met smaak op. Merci, Roel! Dan terug naar België en ene drinken in de Vadde. Genieten van een Duvel en tegen half twaalf naar huis en slapen, want we zijn moe van de inspanningen en van de Duvel!

Donderdag 5 mei 2011: Avondduik

We duiken de laatste paar weken echt veel, bijna elke week twee keer, dus ook deze week gaan we dat proberen te doen. Roel en Timo starten in elk geval al lekker op schema, de andere twee laten het afweten door drukte op het werk. Rond half zes 's avonds pikt Timo Roel op bij hem thuis en rijden we even snel naar Bergse Diepsluis om daar een duikje te doen. Het is echt een lekker weertje en we genieten ervan al de rit ernaartoe. We komen bijna een uur vroeger toe dan vorige week omdat er veel en veel minder file stond. Om iets na zes zijn we er al en dat is echt wel goed gewoon tijdens de week. We maken ons klaar nadat we even gaan kijken zijn naar het water: dat ligt er nog, dus dat is leuk en het is ook net het hoogste waterniveau, want het is kentering hoog water en springtij. We waren wel te laat om voor de kentering te duiken, vandaar Oesterdam. Bron: Wikipedia: Springtij of springvloed, is een vloed die het gevolg is van getijdenwerking, die veroorzaakt wordt door de zwaartekracht van de zon en de maan die elkaar versterken. De maximale hoogte van het water is hierdoor hoger dan bij een normale vloed, die vrijwel alleen door de maan wordt veroorzaakt. Springtij treedt op bij nieuwe maan en bij volle maan, wanneer de zon, de aarde en de maan min of meer op één lijn staan. Dan is de totale kracht op de watermassa het grootst. Hierdoor is de waterstand tijdens hoogtij hoger en tijdens laagtij lager. Tussen volle en nieuwe maan in, bij halve maan, werken de zwaartekracht van de zon en de maan elkaar tegen. De getijdenverschillen zijn dan minder groot. Dit noemt men doodtij. Spring- en doodtij komen dus tweemaal per synodische maand voor.

Het water staat echt hoog vandaag. We plannen om het ponton te gaan bekijken en dan naar de kleine snotties te gaan zoeken tussen de stenen en de wieren. Roel neemt de duikleiding en zal richting platform gaan en Timo zal wel het ritme regelen door de camera. We zien wel hoe het eindigt, allemaal goed zoals steeds. We zijn op minder dan een half uur klaar en kunnen te water gaan aan de trap. Vinnen aan, masker op, alle drill zoals steeds en dan kunnen we weg. We merken dat hier ondiep het water nog relatief OK is, niet te veel stofdeeltjes of bloei, dus we duiken verder naar waar we moeten zijn. Roel navigeert goed, want we komen goed aan aan de merkpaal waar we steeds dieper gaan. Er zit hier aan een stuk steen een klein grappig kreeftje. Die heeft iets in zijn/haar scharen, maar we kunnen niet echt identificeren wat het precies is, is een krabje denken we. We duiken dan maar verder, Timo wijkt een beetje af van de route en heeft totaal geen idee meer waar we zitten ten opzichte van het ponton. Roel dacht dat Timo wel wist wat hij aan het doen was, maar blijkbaar niet echt. We duiken een beetje heen en weer wat minder diep en wat naar links en rechts. Geen platform. We beslissen dan maar dat we de wand zullen volgen en zo verder duiken. Na 2 minuten komen we die paal terug tegen, dat betekent wel dat we serieus uit de richting hebben gedoken.

Nu gewoon diertjes spotten. Joepie. Enkele botervisjes, een paar zeenaalden, een zeedonderpad. Voor de verandering heeft niet Timo die gespot, maar Roel. Dat is ook eens leuk voor Roel, want normaal ziet Timo die allemaal. We duiken een tijdje langs de wand, komen voor de rest eigenlijk niet echt veel anders tegen, maar een duikje op donderdag is altijd wel eens leuk. Je komt er zo tot rust na een stressy week en dat is wel aangenaam. We doen het erg rustig, maar we blijven wel opletten. Timo is gestart met een niet volle fles. Twee weken geleden was hij nog zo bezig dat hij dat niet deed en dat het zelfs voor Oesterdam niet veilig was en blablabla. Nu zit hij het zelf te doen, maar hij behoudt dit zeker voor een one-off. Hij startte met 140 bar en hij houdt de meter regelmatig in het oog, want het is een tijd geleden dat hij zijn fles zo leeg getrokken heeft. Roel als duikleider vraagt het Timo ook wel twee keer tijdens de duik, which is nice. En dan ineens is Roel met zijn lamp aan het zwaaien. Hij heeft net een sepia gezien. Timo erachter met de camera en we zijn echt wel blij dat de sepia's terug in het land zijn, wel Nederland, maar dat telt ook vinden we. Timo ziet nog een tweede maar kan geen teken doen naar Roel want de sepia is al weg. Dan keert die terug en zien we ze allebei echt wel goed. Ze zijn nog niet heel makkelijk te benaderen, maar we proberen ze wel te volgen. De twee sepia's zwemmen naar een paar stokken waar al inktvis-eieren op hangen en we denken misschien dat ze hier al hun eieren gaan achterlaten. Niet dus en daar spelen we de sepia's ook kwijt. Damn. Maar het is wel leuke te weten dat de beestjes er al zijn.

Dan keren we ondiep terug richting trap. We willen proberen baby snotolfjes te spotten tussen de wieren, we zoeken en we zoeken, zeker nog een half uur, maar we hebben geen geluk vandaag. Geen baby-snotties, maar wel twee uit de kluiten gewassen sepia's. Yes, de sepiagekte in de Oosterschelde kan weer beginnen: hopelijk duurt het een tijdje zodat we ze nog vaker kunnen zien en fotograferen. We zijn al bij al wel blij met de duik en kunnen tevreden uit het water gaan. We hebben er 68 minuten ingehangen en Timo zit nog maar net boven de veertig bar, toch best wat voorzichtiger zijn dan dat het te laat is. We keren dan maar terug naar de trap en we komen er vlakbij ook uit, nog net geen vinnen in ons gezicht van een paar andere duikers, maar alles OK. We maken ons klaar en keren terug naar huis, het is te zeggen naar de Vadde om daar een Duveltje te drinken. Schol!

Donderdag 28 april 2011: Avondduik op Bergsediepsluis

We beslissen dan maar toch om een avondduik te doen op Oesterdam. We zijn altijd erg blij dat we nog eens kunnen duiken, dus ook vandaag. Even wat file om Brussel uit te raken voor Jurgen, dan rond Antwpern iets minder, maar Timo heeft wel veel last rond Antwerpen. Uiteindelijk komen we toch bijna gelijktijdig toe op de parking: het is al iets over zeven. Timo was nog even een paar foto's boven water gaan maken met laag water. We hebben met een klein half uurtje de kentering gemist door de files, dus we moesten wel voor Oesterdam kiezen. Anders zouden we Goes Sas eens kunnen testen de eerste keer dit jaar. We maken ons op ons gemak klaar en om twintig voor acht gaan we het water in. We doen het erg rustig en Jurgen neemt de duikleiding. Het is niet moeilijk vandaag met zo laag water. Op de plaats waar we onder gaan zitten we direct aan het begin van de wand. Het zicht is best wel OK en het is makkelijk navigeren nu. We kijken eigenlijk geen second op ons kompas, neen we zakken gewoon tot een tien meter en zien dan direct het platform al. Zo makkelijk kan het zijn bij laag water dus. Het is een tijdje geleden dat we het ponton niet gevonden hebben, hetgeen wel leuk is, want dat wil zeggen dat we onze weg goed beginnen te kennen hier. Kijk maar uit, want met dit te zeggen zullen we het gegarandeerd missen de volgende keer. Hopelijk niet, maar dat zien we dan wel.

We duiken langs de linkerkant langs het ponton, bekijken even de paar vissen die eronder zwemmen, de steenbolkjes dus, zwemmen dan verder tot de plaats waar de snotolf zit. Of beter zat, want Jurgen ziet als eerste dat er niks meer te zien is. Hij doet teken dat de snotolf weg is. He has left the building. Timo ziet dan ook dat er niks meer over is: geen vis, geen eitje, niks meer te zien. Het lijkt wel alsof dit de vorige duiken in een droom is gebeurd. Maar een geluk dat we de foto's hebben, want anders zouden we het misschien zelf niet geloven. Tja, dan maar andere oorden opzoeken hé. Langs de binnenkant van het ijzeren platform zwemmen een paar botervisjes tussen de gaten op de bodem. Die zijn eigenlijk ideaal om zicht tussen te verstoppen. Ook tussen de oesters en de andere levensvormen op de zijbalken zitten een paar botervisjes. Ook een kleine zeedonderpad is hier en we zoeken even naar eventuele aanwezigheid van de kleine snotolfjes. Die vinden we echter niet. We vinden wel snel de zeedahlia terug al lijkt die iets kleiner te zijn dan de vorige keer. We blijven hier een kleine kwartiertje, maar vinden de kleine Snotties niet, pech. Dan maar terug naar de wand en ook daar kunnen we verder zoeken naar verschillende diertjes.

Timo wijst eerst een krab aan die een botervisje aan het degusteren is: hmmmmm, lekker zo verse sushi. Je ziet dat de krab er wel zin in heeft en Timo probeert het deftig op foto te krijgen. Dan verder de wand af en we zien nu duidelijk dat er veel kwallen aan het komen zijn. Die zijn ook wel leuk om bezig te zien. Tja zelfs na zoveel duiken al in de Oosterschelde blijven we die dingen best bijzonder vinden. Naast de kwallen zien we ook een paar zeedruifjes. Het lijken wel kleine UFO'tjes zoals die met hun gekleurde lijnen als aliens door het water glijden. Langs de wand zitten zoals gewoonlijk kleine en grote kreeften. Wederom zien we een paar kleine zeenaaldjes en twee iets grotere zeedonderpadden. Van deze is er eentje bij met een mooie kleurenpracht: een groot palet van kleuren van bruin en rose tot groen, echt een schitterend beestje. We zitten nu stilaan tegen het half uur duiktijd, dus tijd om te keren.

We hebben nog steeds geen geluk met de baby-snotolfjes, maar dat is dan misschien voor een volgende keer. We hebben het volwassen dier eindelijk live gezien, dus ons duikseizoen kan al niet meer stuk - en we zijn nog maar een maand bezig. We genieten van de rust onder water en het zweefgevoel en ook van de dieren die ons omringen. Alles is echt schitterend van de kleine zeepokjes die constant met hun armpjes water aan het filteren zijn tot de grote kreeften die zich in de holen tussen de rotsen verscholen houden. Alles is de moeite om eens te bekijken, soms kort, dan weer iets langer. Dan is het stilaan tijd om terug de keren, want we hebben al meer dan vijftig minuten gedoken. Jurgen was maar met honderdvijftig bar vertrokken, dus die zal dan nu stilaan tegen de vijftig hangen en dan moeten we eruit. Tegen de verbruiksnelheid hier op Oesterdam misschien nog wat langer, maar toch liever geenr isico's nemen. Op één minuut na halen we het uur en de hele tijd speuren we de bodem af naar leven en op het einde is een gewone garnaal zelfs de moeite om even te stoppen. We keren terug naar de auto en maken ons klaar om nog een Duveltje te gaan drinken in de Vadde in Bornem. Roel was eigenlijk al een beetje ongerust omdat hij nog niks van ons gehoord had, maar hij had weinig rekening gehouden met de lange files. Al bij al is hij blij dat we iets laten horen en kunnen we op ons gemak een pintje gaan drinken.

Schol! Als je niet drinkt blijft het glas vol!

Quote van de dag: Verlaat de snotolf het platform, wordt de sepia de norm (J. Minnebo)

Donderdag 21 april 2011: Zoektocht naar andere snotolfjes op Bergse Diepsluis

Het is een warme donderdag tijdens de Paasvakantie. Het is al een hele dag meer dan 20° en de zon schijnt, dus ideaal om nog eens naar de Oosterschelde te rijden voor een avondduikje. Roel was in de namiddag even langs Timo thuis geweest, want Cartouche moest toch even buitengelaten worden. Dat beestje kan je geen hele dag en avond alleen laten hé. Dus Roel, merci hé maat. Omdat Cartouche al buiten is geweest kan Timo op tijd vertrekken vanop het werk: hij is stipt om vier uur weg om eerst Roel en dan Jurgen op te pikken. Al om 16:20 is Timo bij Roel, die staat gepakt en gezakt en we rijden direct verder naar Jurgen. Die is ook klaar, dus ook zijn gerief even snel in de koffer leggen en dan kunnen we naar Nederland rijden. De kentering kunnen we eventueel halen, maar Timo heeft nog eens zin om naar de snotolf te gaan kijken op het ponton van Oesterdam. De twee buddies vinden dit OK, want we zullen dan zaterdag wel op de kentering gaan duiken in Wemeldinge. Het is helemaal niet druk op de weg, de A12 gaat vlotjes richting Antwerpen en dan op de ring even wat trager, maar al bij al heel erg vlot.

Op de parking van de duikplaats is het ook niet druk: er staan ongeveer een tiental auto's en dat is best wel weinig voor een vakantiedag met zo'n goed weer. We maken ons klaar, echt niet stressen en niet te lang met duikpak en alles aan in de zon staan. Een kwartiertje later staan we alledrie al bijna helemaal klaar om de duik over te stappen en het koele water in. In tegenstelling tot ongeveer een maand geleden zal de verfrissing wel deugd doen. Het water is trouwens ook al 13°, hoewel we temperatuur over het algemeen negeren. Iedereen alles mee, korte buddy-check en dan flessen op de rug en de beklimming aanvatten van de dijk. Voor ons stappen nog twee dames en op de weg naar de trap haalt Jurgen hen in met een laatste sprint naar beneden en we kunnen het water in. Lampen aan, maskers op, automaat in de mond, vinnen aan, laatste afpsraken maken en dan kunnen we starten. Jurgen neemt de duikleiding, Timo hangt rechts van hem en Roel links. Alles OK en we kunnen zakken. Het is hoog water, dus we moeten wel even doorpalmen, anders duurt het te lang eer we het ponton bereiken. Op de helling weten we door natuurlijke navigatie dat we goed zitten, dus zakken stilaan tot een 11 meter en dan lijkt het ons toch lang te duren eer we het ponton zien. Timo kijkt even op en merkt dan dat hij al vlak naast de metalen constructie hangt. We ronden zoals elke keer het platform.

Onder het platform zitten nu toch enkele steenbolkjes. Die zaten hier de vorige keren niet, misschien vonden die het nog te koud of zo. In elk geval gaan we nu naar de snotolf, want Timo wou nog enkele foto's nemen, nu hij toch zijn camera bij zich heeft. En het lukt nog tamelijk goed ook. We hangen zo'n dikke vijf minuten bij de snotolf die weer zijn eieren aan het "bewateren" is en het lijkt wel alsof er nu minder eieren zijn dan vorige keer. Opgegeten door andere dieren, want uitkomen is vermoedelijk nog te vroeg. En dan ineens komt er een serieuze stofwolk opzetten. Het is geen stampede van olifanten, er is eigenlijk niks te zien. Maar Jurgen beslist wel dat het tijd is om terug richting wand te duiken. Wanneer we het platform verlaten, zien we de twee dames ook aankomen met hun buddy-lijn. Wij gaan iets minder diep duiken want we hebben nog een missie, namelijk de andere snotolfen zoeken die hier nog zouden zitten. Naar het schijnt nog twee op een diepte van een meter of drie. Dus even zoeken, maar ook niet overdreven lang, maar vooral genieten van de duik op zich. We zien echt heel erg veel zeenaalden deze duik en ook de botervisjes zijn al in grote getale aanwezig. De zeenaaldjes zijn echt leuke beestjes hoe die met hun kleine vinnetjes zich handig en snel tussen planten en wieren kunnen voortbewegen.

Timo spot een grote en mooie zeedonderpad ook. Die ligt heel erg mooi op de planten en de rots, enkel wanneer Jurgen en Roel aankomen om die ook te bezien is hij weg van zijn plaatsje. Ook omdat hij net iets probeerde te vangen om te eten, maar daarvoor was Timo net te laat met de camera. Hoewel net te laat? Serieus veel te laat, maar die beestjes zijn echt wel snel ook. De zoektocht naar de andere snotolven levert eigenlijk niks op, tenzij we kunnen genieten van het leuke onderwaterlandschap van de Oosterschelde. Hier minder diep is het best wel leuk en mooi om te duiken. Je kan lang doorduiken, je verbruikt niet veel lucht en het is er toch al snel een graad warmer. We zien hier ook de eerste kwallen en iets dat lijkt op een zeedruifje, maar vier tentakeltjes heeft, dus we denken dat het niet een echt zeedruifje is. We duiken nu op een diepte van een meter of vier, natuurlijk kan je dan die beesten niet vinden, als die op drie meter zitten. We amuseren ons met te kijken naar de zeenaaldjes, de alikruiken en de gevlochten fuikhoorns. Ook zien we natuurlijk de algemene soorten zoals de weduwroos, de slibanemoon in verschillende klueren. We amuseren ons goed tijdens de duik. We keren pas laat om terug richting uitstapplaats, maar we zetten er nu een beetje vaart achter. Niet té veel om nog iets te zien, maar we keren toch sneller terug dan we gekomen zijn.

We keren zo snel dat we zelfs na zevenenzestig minuten aan de kant terug bovenkomen en dat we al een twntig meter voorbij de trap zijn. We hadden gedacht dat we er nog niet waren, maar blijkbaar bij de terugkeer toch iets sneller gegaan dan gedacht. Het is ook moeilijk in te schatten als je met twee verschillende snelheden duikt bij vertrek en terugkeer. We stappen hier dan maar uit het water, want het was wel stilaan koud aan het worden. Zeker Timo met zijn dunne zomerhandschoenen vond het al wel frisjes. Het is veel makkelijker om zo foto's te nemen dan met die dikke en eigenlijk te grote winterhandschoenen. We keren terug naar de auto, kleden ons om en rijden dan stilaan terug naar België. Timo zet Roel af thuis want anders moet hij met een beetje Duvel straks nog de hele toer van Klein-Brabant doen en dat is ook wel best lastig en misschien zelfs onverantwoord. Timo en Jurgen rijden dan al verder naar de Vadde om daar een paar Duveltjes te drinken en iets te eten. Ons avondeten bestaat uit drie pakjes pickels chips, één pakje voor elk. Hm, echt wel smakelijk en goed voor onze BMI. Na onze ********de Duvel keren we allemaal terug huiswaarts en gaan we allemaal pitten, want het is morgen weer gewoon werken. De volgende duik zal wel niet meer op Oesterdam zijn, want we willen nu stilaan wel iets anders. Hoewel de snotolf toch een magische aantrekkingskracht blijft hebben op duikers en op ons in ieder geval toch ook.

Quote van de dag: Spitter spetter spat, een duikje en daarna een beetje zat... (R Bellon)

Zondag 17 april 2011: Snotolf en zeedahlia

Het is een leuke zondagochtend, best wel vroeg, als om 06:30 de wekker me uit het bed roept. We kiezen ervoor om tegen 07:30 bij Roel af te spreken, liefst zelfs iets vroeger dan kunnen we op tijd vertrekken naar Oesterdam. Ze hebben goed lenteweer voorspeld, dus we vrezen een beetje dat het een echte overrompeling zal zijn op Bergse Diepsluis en dat zal inderdaad nog blijken. Timo komt als laatste toe bij Roel: Jurgen is er net, die is gisteren teruggekomen uit de Alpen van het skiën, Eef duikt de eerste keer mee dit seizoen en Roel is ook al op en klaar om te vertrekken. Het is precies half acht wanneer we in de auto stappen en naar Nederland rijden. De zon komt er af en toe eens door en het ziet er best wel een leuk weertje uit. Na een klein uurtje komen we al toe op de parking en het is er nog niet erg druk: er staat een auto of zes zeven, maar je merkt al snel dat er heel vlug wat auto's aan het bijkomen zijn. We treuzelen dus niet en op minder dan een half uur zijn we al klaar om te water te gaan. Een paar duikers die er al geparkeerd stonden zijn ons voorgegaan, maar het zal nog niet echt druk zijn onder water.

We stappen over de dijk naar de trap en het is echt heel erg laag water nu. Als je geluk zou hebben, dan zou je het ponton kunnen zien vanop de kant bijna. Je ziet wel dat er wat bellen hangen waar we denken dat het ponton is, maar de ijzeren constructie wordt aan het zicht onttrokken door het donkere water. We stappen de trap af tot in het koude water. Hoewel het water eigenlijk niet echt zo koud meer lijkt, zeker in vergelijking met een maand geleden. Roel navigeert, Jurgen duikt vooraan met hem mee en Eef volgt de gele vinnen van Roel en Timo de grijze vinnen van Jurgen. Timo kan eindelijk terug zijn onderwatercamera meenemen na het debacle in Thailand. Hij was donderdag al naar Onderwaterhuis gereden om zijn hoes te gaan halen, deze ochtend de O-ringen goed ingevet proper op hun plaats gestoken, alles nog eens goed nagekeken en nu kan hij zelf terug foto's nemen. En eindelijk zal hij zelf een foto kunnen nemen van Snottie, de snotolf. Het zal de vierde keer zijn dat Timo hem ziet dit jaar, voor Roel en Ju de derde en voor Eef de eerste keer. We kijken er allemaal evenveel naar uit.

Dus in de volgorde zoals gezegd richting ponton: Roel navigeert een beetje (helemaal) verkeerd in het begin, moet dan alles rechtzetten, maar hij doet dat eigenlijk heel erg goed, want we komen toch snel op het ponton uit. We duiken links om het ponton heen en op de verste hoek zit de snotolf dus nog altijd. De eitjes zijn al donkerder geworden, bijna zwart zelfs. Dit betekent dat de vader toch al een eindje bezig is en dat het niet echt lang meer zal duren eer de kleine snotolfjes zullen in het rond zwemmen. Dat zal binnen één, misschien twee weken zijn of zoiets. We zullen hier regelmatig eens komen kijken, eerder in de week op een avond dan het weekend, maar komen kijken doen we zeker nog. We blijven hier bij de snotolf zeker een minuut of tien hangen. Timo probeert er deftige foto's van de maken, maar zelfs met weinig duikers in het water is het zicht toch niet overal optimaal. We waren zelfs bij het vertrek bijna Roel en Jurgen uit het oog verloren. Swat, we genieten gewoon van het zicht van de snotolf en nemen de foto's en duiken dan over de ijzeren stangen van het ponton. Daar vinden we direct de zeedahlia terug, maar deze keer geen zeedonderpadden. Enkele botervisjes zoeken beschutting tussen de schelpen van de oesters en tussen de zeeanjelieren en verschillende soorten zakpijpen. Timo maakt heftig gebruik van zijn camera nu hij die eindelijk terug heeft.

We hebben allemaal de twee belangrijkste dingen gezien tijdens deze duik, dus het kan al niet meer stuk. Roel begeleidt iedereen terug naar de wand en dan volgen we die wand op een gemiddelde diepte van een meter of acht. Een relatief grote schar kruist ons pad en op sommige momenten kunnen we gewoon met vier op een rij duiken. Dat is ideaal om nog een andere snotolf te zien, maar daarvoor zitten we te diep. Naar het schijnt moet er hier nog eentje zitten, maar dan slechts op drie meter. We zien een paar kleine kreeftjes die zich verborgen houden tussen de stenen. De lamp van Eef is ondertussen al plat, maar Timo schijnt dan een beetje tussenin, maar op veel plaatsen is dat niet nodig, want het zicht is over het algemeen wel goed. Na een dik half uur doet Roel teken dat we keren en dat is voor ieder van ons wel OK. We gaan iets minder diep nu, maar echt heel erg veel zien we niet meer. Enkele heremietkreeftjes op het zand of op de takken van de sepia-tentjes, een massa garnalen en nog een paar kleine kreeftjes. De duik komt dan stilaan tot het einde. We bereiken de plaats waar we normaal naar beneden gaan richting ponton: we herkennen dit punt aan de paal die hier staat, cool dat we onze weg hier al beginnen te kennen. De navigatie gaat terug naar de kant en we komen ter hoogte van de trap uit, dik OK. Goed gedaan Roel. Niet te veel bestoefen natuurlijk, want navigeren hier is niet echt zo moeilijk, plus we komen hier al een lange tijd, dus we kennen de weg al.

We gaan uit het water en wandelen terug de dijk over naar de auto's en dan zien we dat we er goed aan gedaan hebben om vroeg te komen naar Oesterdam. Ja, de parking staat al goed vol. Voor de mensen die het hier kennen, ze staan al helemaal tot boven aan het einde van de straat. We zeggen tegen elkaar dat we dit niet zouden zien zitten, het is niet te doen en we maken direct ook de kanttekening dat dit stilaan het einde van Bergse Diepsluis zal dreigen te worden. We hopen het niet, maar als er elke zaterdag en zondag zo een massa duikers hierop afkomen, dan zal het leven er wel onder te lijden hebben. We kleden ons dan maar om, maken ons klaar om de rit terug naar huis aan te vatten. We rijden naar Café Coolhem, makkelijk voor Roel en Eef, want die was naar Kalfort gekomen 's morgens zodat we in Antwerpen niet moesten stoppen - wat wel makkelijk is. We drinken een Duveltje en Veerle komt ook nog eens af naar het café om een pintje te drinken. Ze drinkt meer cola, maar laat zich dan toch overhalen om mee een Duvel te drinken. Tegen half twee in de namiddag splitsen onze wegen en gaat Timo met Veerle naar huis, want mama Linda en Patrik komen een BBQ doen. Weer een heel erg leuke afsluiting van een toffe zondag.

Quote van de dag: Snottie, snottie, snottie, ik voel met in mijn noppie (R Bellon)

Donderdag 7 april 2011: Nederland, Oosterschelde, Oesterdam: Snotolf en zeedahlia

Na het werk vertrekt Timo naar Bergse Diepsluis (aka: Oesterdam). Het is een aangename donderdagavond, lekker weertje, het is zonnig en bijna twintig graden. We dachten dus eerder deze week dat het een ideale avond zou worden om naar Oesterdam te rijden en daarna zoals elke donderdag ene te gaan drinken in de Vadde in Bornem. Zo gezegd zo gedaan. Om kwart over vijf is Timo al op weg vanuit Koningslo. Er was een ongeval geweest op de E19, dus hij neemt de A12 en dan de Antwerpse Ring. Maar ook daar big problems. Uiteindelijk is hij ter plaatse om 17:45, maar Jurgen is een kwartier later vertrokken en die is er nog niet. Timo doet dan maar een klapke met een duiker die nog moet vertrekken. Het water zou al een graad of 8 moeten zijn, de snotolf zat er zondag nog en op het platform zou een kleine zeedahlia moeten zitten. OK. Drie missies dus: eerst platform vinden: daar valt of staat ook missie 2 en 3 mee, dan snotolf vinden en daarna ook de zeedahlia. Timo geniet wat van het goede weer en wacht op Jurgen. Die arriveert om kwart over zes ongeveer en we maken ons klaar om onze avondduik te starten.

Eerst alles optuigen, dan ons aankleden, buddy-check en dan de dijk over om te vertrekken aan de trap. Dat moet allemaal wel lukken. Jurgen heeft zijn lamp niet bij zich, want hij vergat die van Roel te vragen, maar over zijn jacket en lamp heeft hij wel goed nieuws gekregen. De jacket heeft een nieuwe inflator onder garantie en de lamp wordt door Greenforce vernieuwd ook onder garantie. Dat klinkt dus echt heel goed: merci Frog en Greenforce! En dat is trouwens ook goede reclame. Het komt er dus op neer dat Timo de grote lampkop erop zet en dat Jurgen dicht bij hem blijft duiken om zo toch de duik te kunnen starten. We voelen al direct dat het water warmer is dan de vorige duiken twee en drie weken geleden en dat is wel leuk. Het is ook niet druk, dus het zicht zou best eens kunnen meevallen. We duiken uit op twee honderd en tien graden om zo dicht bij het platform uit te komen. Wanneer we de wand bereiken zien we iets verder de paal staan en wederom weten we dat we op goede weg zijn. Dan is het nog een halve minuut tot we het platform zien opduiken uit het groene water. Onderweg waren we al een aantal kleine zeenaaldjes tegengekomen. In totaal zien we er toch een stuk of zeven, die zijn echt goed vertegenwoordigd vandaag.

We gaan langs links onder aan het platform eens kijken, maar daar is niet veel te zien. Normaal zitten er wat steenbolkjes, maar nu is er geen vis te bespeuren. Op het platform ligt iemand te filmen, dus daar gaan we straks eens kijken. Dat is waarschijnlijk de locatie van de zeedahlia. We maken de toer verder tot we de snotolf zien. Daar blijven we een dikke vijf minuten hangen en zien die weer rare kapriolen uithalen om zijn eitjes te bevoorraden met vers Oosterschelde-water. Dan gaat hij terug zitten op zijn plaatsje en kijkt ons met zijn kraaloogjes en zijn dikke snotolf-lippen. We duiken dan omhoog over de rand van het platform en zien dat de filmende duiker al weg is. Dus we gaan eens kijken of er werkelijk een zeedahlia zit. Deze is niet zo groot als diegene die we zagen in Den Osse vorig jaar, maar is ook mooi. Iets knapper gekleurd, maar ja de OW-hoes van Timo is nog niet klaar, dus nog geen foto's. Wedden dat al dit moois weg is tegen dat de hoes terug bij mij is. Swat niet zagen: we zien de beestjes nog, dus dat is ook al top. Na een duiktijd van ongeveer vijftien minuten verlaten we het platform, passeren nog even langs de snotolf en duiken dan naar de wand. We spotten veel zeenaaldjes zoals eerder vermeld en die zijn echt wel leuk als ze met hun kleine snuitjes naar je toe komen gezwommen, met die kleine rugvinnetjes: echt toffe beestjes. Een paar keer komen krabben uit de donkere zandbodem en het lijken dan wel kleine mosters uit een horrorfilm. We duiken gewoon de wand af en keren daarna terug richting trap.

Na 45 minuten bereiken we de trap en hebben eigenlijk niet echt veel speciaals meer gezien daarna: paar kleine kreeftjes, maar verder niks speciaal. We hebben de twee hoogtepunten al gehad voor deze duik, dus beter dan de snotolf en de zeedahlia was moeilijk. Op het einde hebben we toch een beetje kou, maar niet zoals de vorige twee duiken dit jaar. We kleden ons om en gaan dan met de auto terug richting Bornem. We zijn zo rond half negen in St Vadde en daar drinken we een paar Duvels op de leuke duik. Dit weekend voorspellen ze goed weer terug, dus zondag of zaterdag zullen we terug eens in de Oosterschelde hangen. Joepie!

Zaterdag 26 maart 2011: Nederland, Oosterschelde, Oesterdam: Snotolf verzorgt eitjes

We willen na de eerste koude duik van vorige week toch eke week een duikje doen, als het lukt met de planning in de weekends. Vandaag wederom afspraak bij Roel thuis om 08:00. Timo is een beetje later want hij heeft half Mariekerke moeten rondrijden omdat er in zijn straat een vrachtwagen met oplegger mest aan het lossen is. Het is niet echt makkelijk om in het smalle straatje te keren met de auto, zeker omdat er al direct mensen verder komen gereden. We vertrekken dus om iets over acht rechtstreeks naar Bergse Diepsluis om daar de tweede duik van het seizoen te doen. Op een drie kwartier zijn we er en zien dat het al drukker is dan vorige week: er staan nu toch al bijna tien auto's en een paar bestelwagentjes. Het lijkt of er een club klaar staat om te duiken, dus we maken ons snel klaar om voor hen in het water te hangen. Dat blijkt niet echt zo'n groot probleem te zijn, want die zijn nog niet begonnen. Op minder dan een half uur zijn we klaar om de duik te starten. We gaan met z'n drie naar de trap om daar te water te gaan. Onderweg vraagt Timo aan Roel of hij de duikleiding wil nemen. Bah ja dan maar, hoewel het vijf minuten later toch aan Timo is, maar die doet dat met plezier. Timo duikt op 240° richting platform, want de snotolf zou met eitjes zitten daar. Een duikers die net uit het water kwam wist ons dat te zeggen.

Timo duikt rechts, Jurgen in het midden en Roel links. Jurgen merkte al direct bij het te water gaan dat er iets mis was met zijn lamp, dus daarom hing die tussen T en R. Dat was al het eerste wat er mis ging deze duik. We zijn drie minuten ver en we bereiken de wand naar beneden. Timo ziet een klein botervisje en toont die aan Ju en Roel. Ineens merkt Timo dat Roel nogal tamelijk dicht hangt met zijn lamp, dus dit wil zeggen dat Jurgen ervantussen gemuist is. Roel en Timo kijken naar elkaar en merken dat er inderdaad iemand vermist is. Even rondkijken, links, rechts, boven, onder kon niet want we hingen bijna tegen de bodem. Timo belist om even terug richting kant te duiken en dan gaat hij met Roel terug naar de oppervlakte. We zien Jurgen al terug palmen naar de kant en hij roept: Alles OK, maar mijn vest blaast altijd op, dus ik breek de duik af. Niet tof, maar Roel en Timo willen toch nog wat verder duiken. Boven zien we dat we ver naar rechts gegaan zijn, dus eens terug bij de bodem zwemt Timo wat naar links en dan komen we zoals gewoonlijk de paal tegen en dan weten we duidelijk dat we daar verder naar beneden moeten om het platform te vinden. We draaien even rond het platform en vinden direct de snotolf. Die zit schuin op een steen met die soort zuignap en tegen de kant van het platform hangen duizenden eitjes. We leggen ons even stil voor het beest en proberen niet te veel in zijn ogen te schijnen.

Dan ineens begint de snotolf - echt een prachtig exemplaar trouwens - te zwemmen. We deinzen even achteruit, want misschien waren we te dicht. Neen dus, hij zwemt naar de eitjes en begint van boven naar beneden en van links naar rechts met zijn grote mond water over de eitjes te spuwen. Dat doen ze naar het schijnt om vers water bij de eitjes te brengen. De show duurt zo ongeveer een vijf minuten en dan zet de snotolf zicht terug op zijn steen en ademt gewoon rustig verder alsof er niks gebeurd is. We laten hem alleen, want eens het geweten is dat er hier op Oesterdam een snotolf zit met eitjes zullen de duikers er volop op afkomen. Weer is het spijtig dat Timo gee camera bij zicht heeft. We duiken verder op het platform en hier zitten weer een paar zeedonderpadden en enkele botervisjes. We zitten al een kwartier ver in de duik en keren naar de wand. Tussen de grote stenen zit een kreeft, een kleintje en een grote. De krabben komen weer op verschillende plaatsen vanuit het zand en een stuk of drie botervisjes vinden hun beschutting tussen de wieren. Na ongeveer 23 minuten wordt het wel stilaan frisjes en verder is er nog niet echt veel te zien. De sepia's zijn er nog niet en pijlinktvissen hebben we ook nog niet gezien.

We duiken terug langs de wand aan de linkerkant en dan zien we terug die beruchte paal. Daar keren we terug naar de kant en hebben er een totale duiktijd opzitten van dertig minuten. De gevlochten fuikhoorns en de alikruiken slenteren door het zand en op de rotsen en we komen direct aan de trap uit. We hebben er goed aan gedaan ons snel klaar te maken, want nu staan er wel tien duikers klaar om te water te gaan. Wij keren terug naar de auto, zorgen dat al onze spullen OK zijn en dan kunnen we vertrekken. Timo heeft een nieuwe camera op de kop kunnen tikken, dus hij gaat zijn onderwaterhuis binnen doen voor een service beurt. Dan kan hij terug foto's nemen, wel spijtig dat nu we eindelijk een snotolf zien hij geen camera heeft. Jurgen gaat naar QUTE-duikshop (vroeger COWA) om naar zijn lamp en zijn jacket te laten kijken. Jacket kan makkelijk en goedkoop hersteld worden, maar voor de lamp hangt hij af van de goodwill van Greenforce want in februari is de garantie afgelopen. We zien en horen wel volgende dagen of weken wat ermee zal gebeuren. Terug in Klein-Brabant nog iets drinken in Coolhem en dan naar huis spoelen en uitrusten en genieten van het lekkere weertje.

Zaterdag 19 maart 2011: Nederland, Oosterschelde, Oesterdam: Eerste volwassen snotolf

Iedereen raadt het ons af om al te gaan duiken, maar wij denken zoiets van: de weersvoorspellingen zijn goed, het water begint al op te warmen, dus waarom gaan we niet de zot eens uithangen. De meeste duikers nemen voorlopig nog steeds hun droogpak, maar wij drie zullen in een natpak duiken. Misschien krijgen we er nog spijt van, maar dat zien we dan wel. We hebben zaterdagochtend om 08:00 afgesproken om onze eerste duik van het seizoen 2011 te doen en vanaf vandaag zal het hopelijk terug deftig worden, zodat we terug elk weekend eens in de Oosterschelde kunnen hangen. Dus om 08:00 bij Roel. Jurgen en Roel zijn al klaar, snel alles inladen en dan vertrekken naar Oesterdam. De vorst heeft deze nacht nog lelijk huis gehouden, want de auto's waren nog bevroren, maar het zonnetje komt er al door en daardoor zal alles ook snel opwarmen, het water ook? Who knows.

Een uurtje rijden tot op Oesterdam, het is relatief kalm op de baan en wanneer we de bocht in de Gortzakweg naar beneden aan Oesterdam nemen, slaken we een kreet van vreugde: er staat niemand op de parking, echt niemand. Als dat niet cool is. Waarschijnlijk zijn de afwezigen slimmer dan wij, maar dat moeten zij dan maar weten. Normaal gezien hebben de afwezigen altijd ongelijk. We gaan eens kijken of het water er nog ligt en de Oosterschelde ligt er echt bangelijk goed bij: er staat bijna geen wind, het water is plat, dus we kunnen starten met ons op te tuigen. Er is niemand iets vergeten, wat op zich al echt goed is. Roel heeft even wat last om zijn automaat in orde te krijgen, want hij had op de DIN aansluiting een nieuw kapje gezet en enkel met de vakkundige hulp van de Ju lukt het om dit terug los te krijgen. Roel had trouwens serieuze 'second thoughts', want hij had de hele week een lichaam gehad dat zei: Doe dit niet! Een geluk dat het duveltje op zijn schouder hem toch heeft kunnen overtuigen wel mee te gaan vandaag! Timo gebruikt vandaag de eerste keer zijn nieuwe lamp en hij heeft zijn camera niet mee. Die was ondergelopen tijdens de laatste duik in Thailand, niet OK, maar ja als eerste duik van het seizoen was hij toch niet van plan om de camera mee te nemen. Wedden dat we iets knaps zien deze duik.

Op een klein half uurtje zijn we klaar en er is nog steeds niemand op de parking bijgekomen, dus het zal wel OK zijn onder water. Onder het motto 'gelaturi te salutant' (zij die gaan bevriezen groeten u) stappen we de dijk op en over en gaan naar de trap om daar te water te gaan. Het is laag water en al goed koud. We doen onze handschoenen aan, zetten ons masker op, doen onze lampen aan en stappen dan het ijskoude water in. Hoewel ijskoud: het is aan de oppervlakte nog 10°, we zullen misschien toch niet zoveel kou lijden als we vreesden. Onze vinnen doen we aan in het water en dan kunnen we starten. Plan is eerst naar het platform en dan terug gewoon de kant af en terug. We talmen niet te lang, want anders hypothekeren we onze duiktijd, we zullen het sowieso koud krijgen. Timo neemt de leiding, want voor hem is het het minst lang geleden dat hij nog gedoken heeft, links van hem duikt Ju en rechts Roel. We zijn nog maar twee minuten weg en het is al niet te doen qua kou. Het ijskoude water, nu nog maar 7°, lijkt wel speldenprikken te geven in ons gezicht. Onze handen en voeten hebben ook het meeste last van het frisse water, maar dat lukt voorlopig nog. Die eerste paar minuten zijn echt niet OK. We ademen verkeerd, ons gezicht is een speldenkussen, maar het zicht hier valt goed mee: toch zo'n meter of zes. That is really cool! Timo ziet rechts van Roel een paal opduken en weet dat hij nu gewoon de rotsblokken moet volgen om aan het platform te komen. Dat lukt al tamelijk snel, no problem at all. We duiken in wijzerszin rond het platform, maar veel leven is er voorlopig nog niet. Enkele krabben zien we wel, maar ja, wanneer zien we die niet.

Dan wijst Timo tussen de begroeiing van het platform een zeedonderpadje aan. Echt een mooi exemplaar, maar Roel en Ju moeten langs de binnenkant van het platform komen kijken om het beestje deftig te zien. Timo ziet dan nog een tweede en die is ook heel erg mooi, met een beetje rose aan de onderkant. We hebben al iets gezien, dus da's top. We maken de cirkel van het platform volledig rond, en dan ineens voelt Timo iemand heel erg hard aan zijn vin trekken. Hij keert zich om en merkt dat Jurgen iets gespot heeft. En het is niet waar hé: een mega snotolf van wel 40 centimeter. Misschien een beetje overdreven, maar onder water lijkt alles veel groter. Het is echt een schitterend exemplaar. Je kan duidelijk die soort zuignap zien aan de onderkant waarmee hij zich min of meer vastgezet heeft op een steen. Het beestje blijft rustig zitten, kijkt af en toe wel eens raar met die donkere kraaloogjes. Ons valt direct de kleur op: rood, oranje, echt prachtig en natuurlijk ook die dikke lippen. Jurgen heeft een concurrent gevonden onder de vissen. Sorry Ju :-). Dit is echt bangelijk graaf!

We blijven hier een paar minuten hangen en keren dan naar de wand terug, de duik duurt nu ongeveer 11 minuten en we hebben het nog niet koud. Timo vraagt het af en toe eens, maar voorlopig zitten we nog goed. Tot we een kwartier duiktijd hebben, dan wordt het echt frisjes, dus we keren terug richting trap. We zien op deze terugweg niks speciaals meer: krabben komen vanonder het zand vandaan, twee kleine kreeftjes houden zich die verscholen tussen de stenen en na een totale duiktijd van 24 minuten houden we het voor bekeken. Vooral Roel had er het meeste last van, want Ju had nog een extra shorty aan en Timo dook met een dubbele 7 mm, dus die hebben het makkelijker. We komen uit het water met een serieuze glimlach op ons gezicht. Zalig, koud duikje en onze eerste volwassen snotolf gespot. Cool. Hij zat aan de rechterkant van het platform aan de basis van de stenen die er liggen. We doen ons materiaal bij elkaar, zetten het terug in de auto, spoelen ons af met warm water en drinken een tasje koffie. Timo had daarvoor gezorgd: goe bezig hé. Timo rijdt nu naar Onderwaterhuis.nl en Roel en Ju naar Coolhem in Kalfort. In de winkel zeggen ze dat er er niks kunnen aan doen en dat ze de hoes eens willen testen, dus dat doen we snel, maar alles is OK. Dus Timo heeft nu twee mogelijkheden: ofwel een camera zoeken voor het huis op de tweedehands markt of een kleine compact kopen voor onderwater en een deftige prijs. We'll see. Timo rijdt dan ook nog eens naar Kalfort, ziet net Roel naar huis gaan en drinkt nog een paar Duvels op deze eerste belachelijk goed geslaagde duik van het seizoen.

We hebben de snotolf gespot en het duikseizoen is al begonnen voor ons!

Donderdag 9 september 2010: Avondduik op Oesterdam

Na het werk wordt er afgesproken bij Roel. Timo rijdt eerst naar huis om Cartouche buiten te laten, zijn materiaal in de auto te zetten en dan rijdt hij naar Roel om hem op te pikken en het materiaal van Roel en Eef in de auto te zetten. Eerst fles vullen van Timo en Eef bij Bram en dan naar Antwerpen om Eef op te halen. Tegen iets voor zes komen we aan op de plaats van afspraak: Sint Willibrorduskerk in Berchem. Van daar is het makkelijk om de ring op te rijden naar Nederland, als er niet te veel file is en het valt eigenlijk nog wel best mee vandaag. Eef duikt nog eens na een dikke maand mee met ons en de rit naar Oesterdam gaat heel erg voorspoedig. Wat tetteren, uitkijken naar een rustige avond- bijna nachtduik en op een klein uurtje zijn we ter plaatse. Het is er helemaal niet druk, dus dat is goed. We vragen ons wel af wat het zicht gaat geven, want door de wind van de laatste dagen zou dit wel eens tegen kunnen vallen. We maken ons klaar en tegen een uur of acht zijn we alle drie in orde om te vertrekken. De dijk over en de Oosterschelde ligt er goed bij.

Timo heeft net een specialty navigatie gedaan, dus die moet dan maar zijn kunnen tonen en richting platform duiken, dan de wand af en terugkeren. Eef hangt links van hem en Roel rechts. Roel is niet direct mee met ons, maar heeft dan door dat hij zijn jacket wat meer moet ontluchten en dan volgt hij goed. Op koers 240° komen we eerst een paal tegen (dan weten dat we goed zitten). We volgen de wand naar beneden, duiken over wat rotsblokken die niet echt uitbundig meer begroeid zijn. We denken dat dit komt omdat er hier al wel wat duikers gepasseerd zijn. Timo neemt de duikleiding goed, want hij komt direct uit aan het platform en we duiken naar links om errond te gaan. Enkele botervisjes zwemmen tussen de zakpijpen en de andere begroeiing van het platform. We doen de hele toer van het platform en zien dat de vuvuzela van vorige keer al weg is, maar dat vinden we niet erg. We duiken nog eens over de bodem van het platform, dan terug erronder en zien nog enkele steenbolkjes wegschieten. Die verdwijnen in het zwarte gat eronder.

Dan toont Timo aan zijn buddies dat het stilaan tijd wordt om langs de wand te duiken op zoek naar wat meer leven. We zien eigenlijk niet echt veel buiten het traditionele leven hier. We duiken erg op ons gemak zoals altijd hier op Oesterdam en zelfs ondanks de leiding te nemen is Timo ook erg rustig. Veel foto's worden er niet gemaakt in het begin, want er is niet veel te zien. De schaarse hooiwagenkrabben zijn wel aanwezig en ook de alomtegenwoordige grondels. Niet veel speciaals dus, maar is dat niet omdat we al goed verwend zijn dit duikseizoen? Genieten doen we toch. Dan spot Roel de eerste baby-sepia deze duik. Ze zijn al goed gegroeid, ondertussen zijn er sommige toch al wel 5-6 centimeter en het blijft leuk die beestjes te zien. Het lijkt wel of ze weten dat we camera's bij ons hebben, want ze verdwijnen in het zand of schieten weg in het zwarte water buiten bereik van onze lichten. Timo kan plots geen foto's meer nemen, want zijn memory-card zit vol en hij begint lijk zot de foto's te deleten: da's ook een speciale bezigheid onder water :-). We zien nog een sepia en nog een, het zijn er wel een stuk of zes die we deze duik zien. Het zicht is niet zo goed, maar wel nog goed te doen om alles te kunnen zien.

We duiken verder de wand af en keren om na een 35 minuten ongeveer. We zijn niet echt ver gevorderd door het sepia-spotten, dus we moeten niet echt lang terugduiken. Op de terugweg zien we nog een paar kleine en één hele grote kreeft en Eef spot een paling in een spleet van een rotsblok. Roel ziet die niet en een foto nemen door het slechte zicht is ook geen mogelijkheid. Na 50 minuten duiktijd keren we terug richting kant en komen een meter of 10 van de trap af. Blijkbaar hebben we toch niet lang genoeg teruggedoken. Niet erg, want het water was al wat frisser aan het worden: 17° op diepte is niet echt een goede temperatuur om lang te duiken. Het luchtverbruik deze duik was goed voor iedereen, dus dat is ook een pluspunt. Een kleine reminder voor Timo: haar laten knippen, want dat heeft de hele duik gezorgd voor water in zijn masker, zeker eens doen volgende week of zo.

Wanneer we het water uitkomen zijn er toch enkele auto's bijgekomen, dus het is al wat drukker op de parking, maar nog dik OK. Dan rijden we terug naar waar de auto van Eef stond aan de kerk en gaan nog een Duveltje drinken in de Baron in Antwerpen, vlak tegen het apprtement waar Eef nu woont (Marnixplaats). We doen nog een leuke babbel en keren tegen iets na elven terug naar huis. Timo zet eerst Roel af en dan naar huis, Cartouche even buitenlaten en dan gaan slapen en genieten van een verdiende nachtrust. Op naar de volgende.

Op de terugweg krijgen we nog telefoon van Eef die ons meldt dat haar onderwaterhoes ondergelopen is en de camera dus kapot is. Er liep een glas water uit, wanneer ze het opendeed. Dat is echt wel kak!

Vrijdag 20 augustus 2010: Avondduik op Oesterdam: sepia galore

Na het werk moet Timo nog snel zijn fles vullen, Roel heeft dat voor zichzelf en Jurgen al gedaan: het is een beetje rushen, want Timo komt van het werk van Lummen, dus het is maar net op tijd dat hij bij Cowa toekomt en zijn fles kan laten vullen. Er is iets raar aan de gang met de fles, want vorige week was die maar gevuld tot 150 bar. Bram kan er kop noch staart aan krijgen waarom dit zo zou zijn. Er is geen lek - snel nog even testen in het bad - dus eigenlijk is er geen probleem. We houden het goed in het oog wat er met de fles gebeurt en eens het duikseizoen 2010 gedaan is kan die best eens nagekeken worden. Niet vergeten voor we naar de winterstop gaan. Timo had Cartouche mee, want dat beestje zat al de hele tijd alleen vandaag, dus even over en weer, klein stukje wandelen in Tisselt langs het kanaal en dan terug naar huis, het materiaal klaarpakken en Roel gaan halen. Het duikgerief allemaal in de auto en dan nog Jurgen ophalen tegen ongeveer een uur of zes en dan naar Oesterdam. We checken de tijd dat het duurt eer we vanop de afslag naar de duikplaats rijden en dat blijkt nu een 10 minuten dichter te zijn dan Goes Sas: niet echt veel maar we moesten het toch wel weten. Wanneer we bij Oesterdam toekomen staan er niet veel auto's: we tellen er 8.

Klaarmaken, buddy-check en dan hup de dijk over en het water in. We doen het relatief snel, want we zien meer en meer auto's toekomen. Als we nog lang wachten kan het alleen maar drukker worden, dus dat doen we niet. Eerst hadden we kort het plan om eens naar links te duiken in plaats van traditioneel naar rechts, maar we doen dat eens een andere keer. Nu richting platform, even ronddeemsteren en dan naar rechts de wand af. Timo hangt in het midden, Jurgen neemt de duikleiding, rechts van Timo duikt dan Roel. Timo had geen tijd gehad zijn duiklamp op te laden, dus daarom dat hij in het midden wil hangen. Het zal niet donker zijn, maar de zon komt er maar zelden door, dus een lamp is wel handig. We vinden zonder probleem het platform: dat is altijd makkelijker met laag water: we duiken er recht op: heel erg goed genavigeerd. We doen dit nu stilaan bijna volledig op natuurlijke navigatie, maar het kompas is erg welkom om toch wat zekerder te zijn. We ronden het platform. Timo heeft de missie om zakpijpen te fotograferen en daar komt straks nog een tweede missie bij. Op het platform is het makkelijk die foto's te nemen, want dan hang je recht tegenover de ijzeren constructie van het oefenplatform.

Ineens merkt Timo op dat er hier een of andere zot (waarschijnlijk een Hollander) een oranje vuvuzela heeft bevestigd tussen twee stukken ijzer. Jurgen kan zich niet inhouden met lachen en verslikt zich bijna. Ook Roel vindt het top! Tja die heeft dan ook Nederlandse roots. We duiken dan verder naar de kant, want er zijn een paar duikers met buddy-lijn die hier veel stof zijn komen maken, wat het zicht slechter maakt. We komen aan enkele sepia-tentjes, die op dezelfde diepte bevinden als het platform (7.4 vandaag met laag water) en daarop zitten enkele mooie heremietkreeftjes. Een enkele hooiwagenkreeft vond hier ook een goede rustplaats en poseert voor ons. En dan begint het: we zien een kleine sepia van ongeveer een 4 centimeter en dan nog één en nog één. In totaal spotten we er ongeveer 15. Vandaar: sepia galore. Elke keer toch een paar foto's nemen (80 in totaal deze duik) en genieten van de mooie beestjes. We blijven ze zien tussen de begroeiing en tussen de rotsen en overal zitten ze verstopt. Opnieuw hier (dezelfde) duikende stofmakers en die doen ineens volledig het licht uit. Heel erg vervelend als je zonder lamp duikt: licht aan, licht uit.

We duiken tot we ongeveer 40 minuten hebben en keren dan terug langs dezelfde wand, maar iets minder diep. We zien toch nog een kleine kreeft, want omdat we zo gefocused waren op de sepia's zagen we die bijna niet. Een zeedonderpad ligt ook stilletjes op de bodem en de kleine sepia's proberen we te volgen en ineens zitten we terug van 5 meter naar een diepte van 9. We weten wel ten allen tijde waar we zijn, dus het kost ons geen moeite om terug de wand te vinden en iets minder diep te duiken. We hebben ondertussen al onze safety stop gedaan de eerste keer. Onze computers geven wel aan dat we nog een tweede safety stop moeten doen omdat we terug wat dieper gedoken hebben, maar we doen het very relaxt en keren terug naar de kant tegen 50 minuten duiktijd. We komen ook vlak tegen de trap uit het water en kunnen vertrekken. De parking staat nu stilaan ook wel goed vol: iedereen komt hier blijkbaar de sepia's bekijken, want zaterdag en zondag kan je op Oesterdam eigenlijk niks komen doen, er is dan veel en veel te veel volk.

Alles afspoelen al een beetje en dan met de auto terug naar Klein-Brabant. Café Coolhem in Kalfort zit goed vol, dus we rijden door naar Sint-Amands en drinken nog iets in de Waggel. Dat is gemakkelijk voor Timo, dan is hij bijna thuis. Logboeken invullen, snel al de foto's bekijken en iets na middernacht keren we allemaal naar huis. Het was weer een hele rustige duik met veel sepia's en dat is altijd een topper, heel erg leuke duik met goede afsluiter op café en dan nog in goed gezelschap. Wat moet een mens meer hebben? Merci hé buddies!

Dinsdag 20 juli 2010: Nachtduik op Oesterdam: sepiafeest

Voor we vertrekken naar Oesterdam moeten we iets eten en dat doen we in Kaai24 in Sint-Amands. We eten een salade nicoise en garnaalkroketjes en drinken er een pintje bij en een witte. We drinken er maar twee want drinken voor een duik is meestal niet OK. Zo rond een uur of zeven keren we met Cartouche terug naar huis, zetten alles in de auto, laden de flessen over van de auto van Eef naar de Astra. Die zit al wel goed op zijn gat. Dan gaan we Roel ophalen thuis en die zijn materiaal moet er ook nog volledig in, dus nog zwaarder geladen. Vanuit Kalfort rijden we verder naar Antwerpen om zo de weg te vinden naar Bergse Diepsluis. De auto kent stilaan zijn weg al vanzelf, want we zijn hier de laatste tijd al wel een paar keer geweest. We wachten een kwartiertje op Jurgen en dan kunnen we alles optuigen en onze pakken aan trekken. Buddy-check en de buddy-teams verdelen: Eef en Timo, Roel en Jurgen.

Het wordt stilaan donker wanneer we de kant van het water bereiken, maar het ziet er dik OK uit: een spiegel heeft er niet aan, zo plat is de Oosterschelde. Er zitten wel een hele hoop andere duikers in, dus het zal wel druk zijn. We volgen de route zoals normaal, maar gaan nu niet naar het platform: wel vertrekken op 240° en wanneer we beneden aan de wand zijn, gaan we die volgen. We duiken maximum een diepte van 11 meter, maar daar is het zicht echt niet zo bijster goed, dus we stijgen naar een betere diepte van 7 meter. Daar is het zicht goed. Eef ziet direct al een hooiwagenkrab en pas als we beweging zien achter het dier, merken we dat er nog een tweede tussen de planten zit. Net tussen de twee zit nog een heremietkreeftje, dus je kan wel zeker zijn dat je hier altijd wel iets ziet. Het is de gewone duik, dus ook het gewone leven: kleine kreeften zijn op wandel in de donkerte van het water. De iets grotere zien we hier zelden tijdens een nachtduik.

En dan begint het: het lijkt wel een overrompeling van baby-sepia's, niet te doen. We zien er een, nog een, dan iets verder nog een, en er zitten er hier in totaal wel een stuk of 20, echt zonder overdrijven. Eef zei zelfs nog meer, dus ik lieg niet. We bekijken de diertjes rustig, zonder ze te storen. De een blijft gewoon rustig liggen op de bodem, de andere graaft zich in omdat er veel te veel licht is met de duiklampen. Dan zijn er ineens drie op de vlucht. Een grote strandkrab komt aangestapt en gaat drie kleine sepia'tjes achterna. Die schieten weg in verschillende richtingen en slagen erin om te vluchten. Als die krab iets te dicht zou gekomen hebben, zouden we het ons waarschijnlijk toch niet kunnen laten hebben om die een tik te geven. Het is echt schitterend. Timo neemt foto's tegen 100 in duur. Hij neemt echter ook de tijd om van het schouwspel te genieten. Zo veel hebben we er nog nooit tegelijkertijd gezien. Het lijkt wel een sepia-crèche. We zien er zelfs eentje die zijn kleur aanpast naar praktisch helemaal wit. Andere worden in het midden bovenaan wat witter of worden helemaal donderbruin tot bijna donkerpaars. We genieten er echt van en na 30 minuten sepia-hunting kan deze duik al helemaal niet meer stuk, of we nu niks meer zien de rest van de tijd of niet. Echt wel cool. We duiken zo verder tot een dikke veertig minuten en beslissen dan terug te keren richting trap, iets hoger duiken en dan nog wat boven de rotsblokken hangen en zoeken naar allerlei kleine en grote diertjes.

Zeedonderpadden zijn ook aanwezig vanavond: een grote en een kleintje. Botervisjes zwemmen er natuurlijk ook altijd en nu we enkele duiken geleden de spookkreeftjes gezien hebben, zien we ze sindsdien ook elke duik. Dat blijft ook een grappig zicht. Omdat we lang bij de sepia's gehangen hebben, heeft Timo geen duidelijke kijk meer wanneer we terug richting kant moeten. Hij duikt dan maar tot een uur en keert dan op 60° terug naar de kant. We zien niet veel speciaals meer en komen ook niet direct uit aan de trap, maar er een 20 meter vandaan. Dat komt natuurlijk omdat we in het heengaan heel traag gedoken hebben en Timo geen idee had wanneer hij er terug uit moest. Iets te vroeg dus. Maar de omstandigheden zijn nog steeds ideaal, weinig wind, geen stroming, zelfs geen deining dus we kunnen hier perfect de dijk terug op. Even oppassen voor de stenen, maar het gaat eigenlijk nog makkelijk. We doen alles uit, leggen alles in de auto, wachten even op Jurgen en Roel en gaan dan nog iets drinken in De Waggel. Lekker duikje, lekker Duveltje, eigenlijk een top-avond!

Donderdag 15 juli 2010: Nog maar eens Oesterdam ;-)

Het was niet echt de bedoeling om naar Oesterdam te gaan, de planning was eigenlijk Strijenham, maar toen Eef en Timo daar toekwamen zag het er eigenlijk niet echt erg goed uit. We wilden bij hoog water op de kentering duiken, maar er stond zo'n strakke wind dat de situatie bijna dezelfde was als in Wemeldinge Parking op zondag 20 juni (zie verslag). Het was iets minder, maar toch voldoende om te beslissen hier niet te duiken op dit moment. Daar kwam nog bij dat er een donkerbruine massa was langs de kant, dus we hadden eerst zo'n 30 - 40 meter moeten uitduiken in de smurrie of op snorkel, maar dat had niet meegevallen. Het wordt Oesterdam, dat ligt maar 5 minuutjes terug, dus we verliezen niet erg veel tijd. In de Gortzakweg komen we Jurgen tegen met de auto, dus die weet dan ineens ook dat het op Strijenham niet goed was.

Hier op Bergse Diepsluis is alles een beetje minder, het water wordt meer beschermd tegen de wind. Het waait nog wel best hard hoor, maar de Oosterschelde ziet er hier al stukken beter uit dan iets verder waar de wind serieuze snelheden haalt. We zijn er bijna helemaal alleen, dus het zou kunnen meevallen met het zicht. We zien wel. Alles snel klaar en dan naar de kant om de laatste zaken te regelen voor het vertrek. Deze keer wil Eef eens proberen de duikleiding te nemen. Ze gaat er niet van uit dat het lukt, maar ze moet er wel in geloven. Uitzwemmen op 240°, Jurgen volgt een beetje en ziet dat het wel goed gaat. Eens op een diepte van een 9 à 10 meter begint het zicht heel erg slecht te worden. We vinden het platform niet direct, maar Eef heeft de juiste koers gevolgd, dus we zullen er waarschijnlijk heel erg dicht bijgeweest zijn, maar slecht zicht verhindert er ons van om het platform eens te gaan bekijken. Soit, we hebben er vorige week nog een kwartier gehangen dus we kennen het daar wel.

Eef wil even naar de oppervlakte om duidelijk te maken dat ze liever de verantwoordelijkheid aan Jurgen geeft om verder te navigeren. Zo gezegd zo gedaan: Jurgen neemt over, we zakken terug tot 15 meter ongeveer en duiken terug naar de wand. Die wand volgen we richting mosselcultuur, dus met de rechterschouder en we zien eigenlijk niet erg veel speciaals: enkele kreeftjes, zeenaald, botervisjes, kleine zeedonderpadden, krabben, terug van die spookkreeftjes. Het zicht hier op een meter of zes zeven is stukken beter dan vanaf tien meter, dus we zullen niet meer verkeerd duiken nu. Ook had Eef nog steeds de leiding genomen, dit zou haar beter afgaan. Maar ze wil nog wel eens proberen binnenkort, als we in paren duiken. Ineens roept Timo Jurgen en Eef bij zich, want hij heeft een baby-sepia gezien. Die zijn er dus al: kei-cool. Vorig jaar was dit ook ongeveer rond deze periode. We hangen ongeveer een 5 minuten bij de sepia en beslissen dan terug te keren richting trap. We blijven nog wel langs de wand hangen en zien nog twee sepia'tjes. Jurgen zei na de duik dat hij eerder al een baby-sepia gezien had, maar dat hij de aandacht van Eef en Timo niet kon trekken. Eens hij dan bij ons was, had het iets te moeilijk geweest die nog terug te vinden. Toch goed gedaan Ju.

We bereiken de sepiatentjes die we eerder al gezien hebben en daar is het ineens een drukte van jewelste: twee duikers langs links, dan twee langs rechts en dan nog twee iets verderop, Timo botst er bijna op. Dit betekent dat het erg druk begint te worden, dus we kiezen er dan maar voor om stilaan de duik te beëindigen. We hangen al meer dan 70 minuten onder water, dus dat is wel voldoende voor deze avond. Uiteindelijk na 75 minuten houden we het voor bekeken. We rijden terug naar Bornem om alle materiaal te spoelen en drinken nog twee Duveltjes: eentje thuis en één op het terras van Luxhuis in Bornem. We hadden eerst ook nog een kebab gegeten, want na een duik van een uur en een kwart heb je wel stilaan honger.

Nachtdduik op Oesterdam op donderdag 08 juli 2010

Samenkomst op Oesterdam tegen ongeveer negen uur. Eef en Timo zijn er eerst en een kwartiertje later is Jurgen er ook. Oesterdam is een makkelijke plaats om te duiken, dus ook geschikt om eens een nachtduikje te doen. We zijn eens benieuwd wat we allemaal te zien krijgen vandaag, als we überhaupt al iets te zien krijgen. We maken ons klaar en gaan via de trap te water. De kentering is net voorbij laag water, maar zoals je wel goed weet is dat hier op Bergse Diepsluis niet belangrijk. Timo trekt het bandje van zijn masker kapot: dat was precies al een beetje verduurd. Het is wel goed onderhouden, maar die dingen verslijten wel natuurlijk. Dankzij de handige vingers van Eef kunnen we toch duiken, want dat is nu net het enige dat Timo niet als reserve bijheeft. Les voor volgende duiken. Hij heeft thuis nog enkele maskers, dus het is makkelijk om er één of twee reserve-bandjes mee te nemen. Zeker aan denken. We kunnen dus starten met een half riempje aan de bril, maar dat is voldoende. Timo neemt de duikleiding, Eef duikt links en Jurgen rechts. Navigatie is 240° uit richting platform. We bereiken de zandvlakte en de dikke paal die hier staat en we weten dan: we zitten goed. Alles gaat vlotjes, het zicht is niet slecht, dus we zien al snel het platform. Het helpt natuurlijk ook dat er nog twee duikers hangen en dat we de lampen al van een meter of 6 zien.

We volgen het platform langs de rechterkant, komen dan toch nog die andere twee duikers tegen, die in wijzerszin doken, maar dat hadden we niet door. Geen botsingen, dus alles gaat vlotjes. We genieten van de begroeiing van het platform en duiken helemaal rond. De meute steenbolken is er niet, maar er is wel één heel erg grote en een zeedonderpad hangt met de kop naar beneden van het platform. Die ziet er al slaperig uit, maar blijft gewoon hangen zelfs wanneer wij er relatief kort langs passeren. Dan duiken we nog eens over het platte stuk van het plaform. Een botervisje en enkele krabbetjes en kreeftjes verstoppen zich voor ons wanneer we erover duiken. Het is al bijna twintig minuten wanneer we het platform achter ons laten en de richting van de wand terug opzoeken. We duiken niet te diep, maximum diepte was zelfs maar tien meter en we blijven de hele tijd zo rond zeven à acht meter. Soms wilden we iets dieper, maar dan spotte Eef weer iets en besliste de duikleiding dezelfde diepte te behouden.

Een zeepaling schiet weg tussen de rotsen, een hooiwagenkrab komt stilletjes richting Eef gekropen en Jurgen kijkt naar alle beestjes die we hem aanwijzen. We zien veel zeedonderpadden, ook kleine, onvolwassen beestjes. Die vind je heel erg moeilijk omdat die een perfecte schutkleur hebben. Die zitten op een rode achtergrond en zijn ook een beetje rood. Heel erg leuk, die kleine visjes. We zien er ook een paar heel erg grote: één ervan laat zich perfect door Timo fotograferen. Op de weg heen zien we wel een stuk of drie vier harders passeren, maar tamelijk ver, dus we kunnen die niet echt heel erg goed zien. Met de lamp er vol op lukt het nog wel een beetje, maar duidelijk is het niet echt. We zien heel erg veel, dan begint Jurgen ineens wat rond te zwemmen. Blijkbaar hing Timo te lang stil bij weeral iets kleins, niet te geloven toch. Jurgen doet een rondje en verwisselt met Eef van plaats. Tja, maakt niet zo veel uit, zolang Timo maar langs elke kant een buddy heeft.

Tegen ongeveer 40 minuten wordt het stilaan tijd dat we eens terugkeren. We hebben heel erg traag gedoken, dus we zullen wel snel terug zijn aan de trap. We zien nog enkele harders, de mooie begroeiing, enkele zeedonderpadden en dan ziet Timo ineens weer iets speciaals. Voor de verandering is het een klein beestje, maximaal 2 centimeter en eigenlijk niet echt zo opvallend: een spookkreeftje (Caprella Mutica). Het lijkt een soort ruggewervel met twee pootjes achteraan en twee vooraan. Het is best wel een komisch zicht. Jurgen kijkt zich blind en ziet het niet, maar Eef kan het zich later bij een Duveltje wel herinneren dat ze het gezien heeft. Of ligt dat aan de Duvel? We zijn ondertussen al een hele tijd op zo'n meter of 5 aan het duiken en we gaan nog wat ondieper. Het is een beetje moeilijker om je buoyancy onder controle te houden, maar we slagen er alledrie tamelijk goed in. We komen boven zo'n 10 meter van de trap en kunnen terug naar de auto.

We zorgen dat alles snel in de bakken zit en drinken een pintje voor we naar huis rijden. Eerst nog een stop in Antwerpen voor een Duveltje, logboeken in te vullen en nog wat na te praten over onze nachtduik. Dit was nog maar onze vierde nachtduik en eigenlijk de beste van allemaal. Die in Egypte was dik tegengevallen (zie verslag Safaga) en die in De Nekker waren nooit zo indrukwekkend als deze. We zagen echt heel erg veel en het was relaxt, dus we hebben ons alledrie weer goed geamuseerd.

Woensdag 23 juni 2010: een avondduikje op Bergse Diepsluis

Vlak na het werk vertrekken we naar Nederland, Timo pikt Eef op en we rijden richting Tholen. In vergelijking met de herfsttemperaturen en het herfstweer van vorige zondag is het nu al goed aan het zomeren. Bangelijk goede omstandigheden om een hele rustige duik te doen op Oesterdam. Geen wind, veel zon, 25 graden: de zomer is nu echt begonnen. We zijn er al tamelijk snel en kunnen direct in het water: er staan maar twee auto's, dus het zal kalmpjes zijn onder water. De waterstand is heel laag al, reeds tot de houten trap. Op ons gemakske in short en bloot bovenlijf maakt Timo zijn materiaal klaar. Eef kleedt zich om en we kunnen om iets over zes al in het water. Gewoonweg zalig: geen kat onder water, goed zicht, geen golven, dit wordt genieten! Snel nog de vinnen aan, maskers op, camera in aanslag en dan op weg voor weer een duikje.

We vertrekken op 240° van bij de trap, want het is lang geleden dat we nog eens naar het platform zijn geweest. Timo navigeert en heel erg snel komen we aan de wand naar beneden en iets verderop, nog steeds dezelfde koers zwemmend doemt het platform op. Het zicht is goed, want Timo zag de contouren al vanop een meter of vijf, zes. We duiken er even rond, zien enkele zwarte grondels hun weg zoeken, de krabben zitten zoals gewoonlijk hun ding te doen: eten zoeken. Die moeten serieus wat stress hebben die beesten: altijd op zoek naar eten. Er is weinig of geen stroming, dus alles staat stil: de zeeanjelieren hebben een mooi plaatsje gevonden op de metalen staven van het platform. Onder het ijzerwerk zitten traditioneel veel steenbolken. Deze keer zijn het er echt een massa, niet te doen. Als we ze zouden geteld hebben, denk ik dat wel aan een stuk of zestig zouden geraken. We ronden het platform helemaal en vinden dan ook wederom perfect onze weg terug naar de wand. Die volgen we op een diepte van ongeveer een acht meter, want we hopen nog wat sepia's te zien. We vermoeden echter dat die al het ruime sop hebben gekozen. We zien wel enkele lange reeksen stokken op deze diepte, met veel eieren van de sepia's, maar niet het beestje zelf.

Op de bodem wandelen enkele heremietkreeftjes en ook een paar hooiwagenkrabben. We speuren ook de bodem af naar naaktslakken, want in deze prachtige omstandigheden zouden we goede foto's kunnen nemen. We zien er natuurlijk geen enkele. Ook kleine snotolfjes zitten er nu niet, tenminste wij zien ze niet. Maar ja, je kan niet elke duik geluk hebben hé. We zien veel platvissen, kleine en grote, kreeften, kleine en grote. Timo denkt een blonde grondel gezien te hebben en zou die herkend hebben aan de kleine blauwe streepjes op zijn rugvinnen. Misschien hebben we die in het verleden ook al gezien, maar nooit bij stilgestaan dat dit geen gewone grondel is. Als die zijn rugvin niet rechtop zet, dan zou je die niet direct herkennen. We duiken tot ongeveer 35 minuten de kant af, keren dan terug om iets hoger waar de begroeiing weelderiger is en duiken heel erg op ons gemak terug richting trap. Op het einde van de duik zien we nog een belachelijk grote kreeft. Eef zei na de duik dat die wel een meter zou zijn geweest. Dat is misschien een klein beetje overdreven, misschien ook niet.

De rotsblokken zijn mooi begroeid hier iets ondieper (bij laag water 5 meter), maar we kunnen ons niet van de indruk ontdoen, dat het vorig jaar een stuk beter was. Misschien zit de recente sepia-gekte er wel voor iets tussen, who knows? Er zwemmen veel kleine visjes boven de blokken en ertussen op het zand zitten wel wat kleine garnaaltjes. Zo ongeveer op 50 minuten beginnen we stilaan aan de terugweg. We doken al een 15 minuten op een vijftal meter dus een safety stop is niet meer nodig. Onze computers geven dat al een hele tijd aan. Met de zon door het water is het echt aangenaam en ook de watertemperatuur is dik OK. We duiken even iets te dicht tegen de kant en onze buik begint tegen de rotsen de schuren. Even enkele meters uitzwemmen en dan recht naar de trap. We hadden het goed ingeschat, want we zijn er maar enkele meter vandaan. Uit het water na 56 minuten duiken, dan terug naar de parking en er zijn al wel wat meer auto's nu. Jurgen komt net toe, wanneer wij al afgetuigd zijn en iets later Roel ook. Die wilden starten om 20:00, maar dat vonden Eef en Timo een beetje laat. Wij rijden dan terug, drinken iets en eten een hapje (calamari en kaasblokjes), dan gaat Timo nog naar de Waggel, want Roel en Jurgen zijn er ook al. Nog enkele Duvels en tamelijk laat (iets voor 1) gaan we slapen. Een hele toffe avond, met goed gezelschap, schitterende relaxte duik en dan nog een natje en een droogje.

Nog eens Oesterdam: Avondduik MET sepia's en snotolfje

Het is een mooie woensdagavond, 22°, in de auto was het meer dan 30° wanneer Timo instapte. Al het duikmateriaal stak al in de koffer van 's morgens, ook de fles van Jurgen. Timo stopt om iets voor vier en rijdt naar de carpoolparking om daar Eef op te pikken. Door de files naar Antwerpen, in Deurne van de ring af en een frietje eten. Timo eet niet te veel, want dat kan problemen veroorzaken tijdens de duik. Om half zeven komen we aan op Bergse Diepsluis, Jurgen komt iets later toe. We moeten niet meer gaan kijken want we weten sowieso hoe we de duik willen plannen. Iets te voet richting mosselcultuur wandelen en dan gewoon de wand af om sepia's te spotten. Dat is hét doel deze duik. Jurgen had de sepia's al gezien, maar Eef en Timo waren niet bij die duik omdat ze in Griekenland zaten (ook niet slecht natuurlijk). We maken ons klaar met een muziekje uit de radio van Jurgen zijn auto, doen een buddy-check en wandelen naar de Oosterschelde. Er staat wel wat wind, het water is aan het opkomen, maar de zon schijnt echt heel aangenaam en dat is wel top.

In het water snel nog de vinnen aandoen, kap opzetten, masker, snel nog lucht testen, alles OK, iedereen klaar, dus duiken maar. We duiken uit en na 2 minuten doet Timo Eef en Jurgen stoppen. Hij heeft hier op 3,5 meter diepte een baby snotolfje gespot, echt maar een centimeter groot, maar heel mooi: groen met blauwe streepjes tussen en achter de ogen. YES, Timo heeft zijn eerste snotolf gespot, een kleintje, baby-snotolfje, maar een snotolf is een snotolf, nu volgende winter voor de volwassen versie eens gaan. We hangen hier een paar minuten en proberen die op foto te krijgen, maar dat is niet makkelijk, eens kijken op PC of er een paar gelukte tussen zitten. We duiken verder uit tot we de wand tegen komen. Jurgen gaat al snel naar 11 meter diepte, maar Timo vraagt hem iets hoger te gaan duiken. De sepia-tentjes staan met hoog water rond de 7 à 8 meter en een serie op 10 meter, we duiken met drie naast elkaar, dus we kunnen wel enkele meter bekijken. Het zicht was goed waar we het snotolfje zagen, maar eens langs de wand wordt het niet echt goed. Er hangt veel sediment in het water en het zicht is maar tussen 1 en 3 meter.

We duiken de hele wand af en zien eigenlijk weinig speciaals, enkele krabben, een kreeft (Jurgen toch), een paar botervisjes, schol (zelfs een tamelijk grote en veel kleintjes) en we duiken verder. Ineens schrikt Jurgen want hij kijkt in de ogen van een sepia, toen hij zich een beetje naar links bewoog, scheen zijn lamp ineens op een beest van ongeveer 45 centimeter en daarnaast nog één en nog een koppeltje en nog één apart. Er zitten er hier 5 bij elkaar. Ze laten zich goed benaderen, maar het is niet makkelijk ze te zien door het slecht zicht. Eerst had Jurgen een tentje met eieren gezien en dan de beesten zelf. Foto's nemen like hell, hoewel dit echt moeilijk is nu met al dat stof in het water. Na een paar minuten genoten te hebben duiken we verder de wand af. We zullen ongeveer een 45 minuten moeten duiken eer we ter hoogte van de trap zullen komen. Onderweg zien we nog een botervisje, een sepia die wegvlucht van Jurgen voorbij Timo en Eef en dan de diepte in.

Op ongeveer de 45 minuten krijgt Eef kramp in haar tenen (?), kent het teken niet meer voor kramp en toont Timo dan maar dat ze het koud heeft. Die was sowieso al bijna van plan de safety stop te gaan doen, dus no problem, we moeten bijna aan de trap zijn ondertussen. Bij het terugduiken na de safety stop zien Jurgen en Timo nog een sepia, proberen die even te volgen, maar die is veel te snel. Trouwens Timo kon toch geen foto's meer nemen omdat zijn batterijen plat waren, maar de foto's zijn genomen. Ondanks het hele slechte zicht toch een schitterende duik met twee hoogtepunten: snotolfje en sepia's, geslaagd. Wanneer we terug op de parking komen zien we dat het aantal auto's ondertussen al verdubbeld is, straf eigenlijk voor een doordeweekse woensdag. Blijkbaar zijn er nog mensen die beslissen dat Oesterdam in het weekend off-limit is. In vliegende vaart terug naar huis met eerst een stop voor een paar snelle Duvels in De Waggel.

Oesterdam: dichtbij, lekker tropisch :-) en altijd een toffe, gemakkelijke duikplaats

Vandaag staan we op zondag heel erg vroeg op, om 06:00 al uit de veren om tegen zeven uur naar Roel te rijden. Jurgen heeft afgebeld en gaat niet mee vandaag, woessi! We laden alles in de auto, het materiaal van Eef en Timo ligt er al in en met een beetje inzicht krijgen we ook de spullen van Roel erbij, geen probleem; de auto is groot genoeg. Op minder dan een uurtje staan we op Oesterdam en we kiezen ervoor om vroeg te gaan, want anders is het een overrompeling, zondag, goed weer, begin sepia-seizoen, dus volk met hopen. Wanneer we er aankomen staan er nog maar 16 auto's. We maken ons snel klaar, het gaat allemaal wel vlotjes, zelfs bij Roel die de eerste keer duikt dit seizoen. De sukkel is bezig met zijn eindwerk van de avondschool en heeft nog maar weinig vrije tijd gehad.

Afspraak vandaag is in het water bij het begin van de mosselcultuur, dan we wand afduiken op een diepte tussen 6 en 8 meter om een poging te doen sepia's te zien op de tentjes en stokken die menig duiker hier heeft neergeplant. Buddy-check, alles OK en dan een korte wandeling naar waar we te water moeten. Het is niet echt makkelijk, er staan kleine golfjes en de rotsen maken het een beenbrekende actie om hier de duik te starten, toch wel makkelijker aan de trap, maar dan raak je niet ver genoeg om voldoende kans te hebben op een sepia. We gaan te water om iets voor 9 en duiken onder leiding van Timo naar de wand. We zien tussen de wieren al direct enkele zeenaalden en enkele kwallen en zeedruifjes. De invasie van de kwallen en druifjes is voorlopig gedaan, die zullen pas volgend jaar teugkeren in zo'n grote aantallen.

Op onze weg richting trap zien we enkele sepia-stokken: dit jaar hebben ze er echt heel erg veel in de grond gezet hier. Heremietkreeftjes, grondels, voor de rest zien we niks speciaals: Het is vooral klein grut, maar erg veel. Het duikje is heel erg relaxed, Timo in het midden, rechts van hem Eef en links Roel, niemand heeft echt problemen. Timo had wel nog maar een drie-kwart fles, want met de feestdag en voorbereiding van de reis heeft hij geen tijd gehad zijn fles te vullen. Met 135 bar erin en met 70 eruit. Zo iets voorbij het half uur begint Eef het frisjes te krijgen, dus we duiken iets hoger, doen onze safety stop en keren dan terug naar de kant. We komen precies uit waar we uit het water moeten en dat is prachtig genavigeerd: een tikkeltje geluk, maar als je al enkele keren hier gedoken hebt zoals Timo de laatste weken begin je best je weg te kennen.

Het zicht was dik OK, er waren namelijk nog niet echt veel duikers voor ons geweest, dus echt top. Wanneer we bijna klaar zijn met alles terug in de auto te leggen, komen Andy en Frans hier ook toe. Er is namelijk een activiteit van ScubaLibre: de club is hier met ongeveer 15 personen. Die staan al helemaal op de helling in het gras geparkeerd, want de overrompeling is gestart: We schatten dat er ondertussen toch al ongeveer 60 auto's staan. Wij rijden direct na de duik terug richting Kalfort en drinken een Duvel in 'T Coolhem en dan moet alles gespoeld worden. Warm was het niet, maar ze voorspellen beter weer en dan zal de temperatuur van het water wel beteren en zullen de sepia's die we dit jaar nog niet gezien hebben, zich wel tonen.

Vijfde duik op rij op Oesterdam: na deze moeten we toch eens iets anders doen

Timo heeft vandaag een buddy gevonden in de persoon van Frans De Backer. Die is divemaster en wil een beetje macro filmen op Oesterdam vandaag. Timo denkt dat dat dan wel OK is om eens mee te gaan en te kijken hoe hij dat allemaal doet. Plus als je in buddyteam duikt geeft dat toch wel iets meer veiligheid. We maken ons klaar, spreken af dat als Timo het trage gedoe beu is of kou heeft of gewoon we elkaar kwijtspelen dat we gewoon verder duiken: we kennen allebei heel erg goed onze weg hier (of toch niet?), dus we geraken wel terug aan de kant. Trouwens dat is niet echt moeilijk, want we duiken gewoon 60° en komen terug. We zijn allebei tamelijk snel in orde, doen snel een buddycheck en kunnen naar de trap gaan om de duik te starten. Timo was hier iets vroeger, dus die wist al dat er niet veel golven stonden en dat het zicht wel OK zou zijn. Zelfs al boven water zag hij de oorkwallen en enkele blauwe haarkwallen. Prachtig zicht zelfs al boven water.

Frans navigeert richting platform, maar is er naast. Hij had eerst even 230 gezwommen, maar dat is te veel naar rechts dus we keren even terug, maar vinden het niet direct. Om niet te veel tijd te verliezen duiken we dan maar terug naar de wand en daar begint Frans te filmen. Hij legt zich vlakbij enkele beestjes en Timo kijkt even mee. Het is heel erg mooi die in detail te bekijken, maar na een minuut of twee heeft Timo het gezien. Hij duikt wat rond Frans terwijl die blijft filmen en dan verzetten ze zich naar de tweede filmlocatie. Hier hetzelfde, Frans filmt, Timo duikt rondjes en kijkt toch af en toe of er nergens een sepia of een inktvis uit den bleu (eerder "de vert") komt. Geen geluk, want die inktvissen zie je enkel met een nachtduik. We herhalen dit patroon enkele keren, Timo spot een zwarte grondel en denkt een goed shot te hebben, maar moet dat thuis eens bekijken.

Op 40 minuten heeft Timo het erg frisjes en doet teken dat hij de duik afbreekt. Frans blijft nog even hangen en we zien elkaar straks boven water. Timo bereikt de kant na 45 minuten duiken en wandelt terug naar de auto om af te tuigen en alles op te ruimen en zich dan om te kleden. Nu blijkt echt dat het heel erg interessant is om een droogpak te hebben, want het is erg frisjes om hier naakt op de parking je af te spoelen, wel met warm water, maar toch, je af te drogen en om te kleden. Daar wordt je echter heel sterk van, cool.

Timo is al helemaal klaar en gaat een kijkje nemen naar de kant of Frans al aankomt en net op dat moment komt die uit het water. Timo helpt hem met zijn vinnen, want de camera is echt wel heel zwaar. Frans moet geen kou leiden, want die duikt droogpak en hij gaat nog voor een tweede duik. Timo niet. Ze babbelen nog wat en Timo keert dan terug naar huis om alles af te spoelen, een Duveltje te drinken in de Waggel en een hete douche te nemen. Volgende duik moet echt wel op een andere plaats zijn.

Vierde duik op rij op Bergsediepsluis

Timo vertrekt naar Nederland. Hij gaat een avontuur tegemoet want deze keer wil hij proberen alleen een duikje te doen op Oesterdam. Hij is er zich van bewust dat het eigenlijk tegen de regels van PADI is, maar hij heeft zo'n zin in een duikje en vindt geen buddy dus zal hij het eens alleen doen. Zoals gewoonlijk raakt hij daar zonder problemen op ongeveer een uurtje rijden. Er staan niet veel auto's want het is een gewone weekdag, één duiker gaat net ook alleen te water, dus als die dat kan, moet Timo dat ook wel zeker kunnen. Hij gaat eens kijken of het water er nog is en rookt rustig in de wind een sigaretje. Af en toe komt de zon erdoor en dan is het lekker warm, nog wel frisjes voor de tijd van het jaar en de temperatuur van het water zal ook nog niet je dat zijn, enkele dagen geleden was het nog 15 graden, maar door het minder goede weer nu, is het terug gezakt tot waarschijnlijk een 11 graden.

Timo pakt alles klaar, bereidt zich rustig voor, kleedt zich aan om te duiken. Hij doet zijn eigen buddy-check: vest, lood, sluitingen, lucht, alles OK. Zeker zijn snelontluchter kijkt hij goed na, want één van de vorige keren was die niet vrij meer onder water. Hij zorgt dat hij alles bij zich heeft en stapt moedig over de dijk richting het frisse water van de Oosterschelde. Al van boven water ziet hij dat het hier krioelt van de kwallen en de zeedruifjes. Je kan die al duidelijk zien zelfs zonder je kop onder water te steken. En dan gaat hij ervoor. Hij duikt uit zo een 240 °, niet echt met de bedoeling het platform te zoeken, maar gewoon de wand waar het wat dieper wordt. Na een minuut of 7 - 8 bereikt hij de wand en duikt rechts mee met de kant. Een kreeft verschuilt zich bij het zien van de lamp van Timo, een klein botervisje schiet ook weg tussen de begroeiing. Een zeedonderpad laat even zijn of haar kopje zien voor die zich uit de vinnen maakt. Het zicht is niet echt schitterend, want er staat wel wat wind, maar dat is niet erg.

Timo blijft even hangen bij de nieuwe sepiatentjes die hier neergepoot zijn, maar op die zitten nog geen eieren, noch van een pijlinktvis, noch van de sepia's. Vorig jaar rond deze tijd waren ze hier al, maar nu is het water nog een beetje frisjes, die zullen wel komen. Waarschijnlijk zullen ze volop gespot worden, wanneer we binnenkort in Griekenland op vakantie zijn. Na een duikje van een half uur keert hij terug langs dezelfde wand. Hij ziet iets raars rondzwemmen en het lijkt een gelei-achtig iets te zijn, dat uit een slibanemoon of een weduwroos te komen. Who knows what this is? Op de terugweg ziet hij nog een meloenkwalletje en echt nog heel veel zeedruifjes en oorkwallen. Het wordt stilaan een beetje frisjes en Timo beëindigt de duik na 42 minuten. Hij stapt het water uit en keert terug naar de auto. Ondertussen staan hier bijna geen auto's meer en wanneer hij klaar is, komt die andere man die alleen dook ook uit het water. Dat blijkt een oudere heer te zijn, die toch een beetje zagerig is. Hij duikt liever alleen, maar waarschijnlijk is dat eerder omdat er niemand met hem wil duiken :-).

Timo keert nog even terug naar het water, stelt mama gerust met een SMS'je dat alles OK is en neemt boven water nog enkele foto's. Van de zeedruifjes die met het terugtrekkende water op de kant komen te liggen en ook enkele kwallen zullen dit niet overleven. In de zon is het echt heel erg goed, als je erin slaagt uit de wind te blijven. Dan gaat de weg terug naar Bornem en Sint-Amands om iets te eten bij Kaai 24, want Timo heeft honger gekregen. Het was een goede eerste ervaring alleen te duiken, misschien af en toe nog eens doen, maar zeker geen gewoonte van maken, want die veiligheidsprocedures van PADI zijn er natuurlijk niet voor niks. Op naar de volgende.

Zondag 25 april 2010: Clubduik op Oesterdam, Tholen, Nederland

Timo was nog niet zeker dat hij een duikje zou aankunnen vandaag, want gisteren was het de vrijgezellendag van Sigi. Het was een serieuze dronken en late boel geweest, maar rond 12:00 beslissen Eef en Timo toch nog een duikje te gaan doen. We rijden naar Oesterdam, waar de club al aan het briefen is. Mark neemt de briefing voor zijn rekening. De snotolf is hier al weg, dus we hebben een beetje pech. De vorige duiken hebben we die niet gezien, dus dat zal voor volgend jaar zijn. De sepia's zijn hier nog niet, die komen pas binnen een twee à drie weken. We maken ons klaar, gaan aan de trap te water en dat is zalig vandaag. Het is hoogtij, weinig wind, dus de Oosterschelde ligt er vredig bij: dik OK.

In eerste instantie proberen we het platform te vinden, maar op 16 meter diepte realiseren we ons dat we ervoorbij moeten gedoken hebben, want zo diep ligt het niet, zelfs niet bij vloed. We duiken dan maar terug naar de wand. We spotten een botervisje, een paar kleine kreeftjes en veel garnalen. Dat zijn schitterende beestjes, waar je mee kan spelen. We volgen de wand langs onze rechterschouder tot ongeveer een dikke 20 minuten en keren dan terug, want Eef heeft het een beetje frisjes. Op onze terugweg zien we wat wulken en op de rotsen aan de kant zijn de alikruiken bezig zich te voeden. Timo krijgt het even moeilijk. Zijn tweede automaat kletst tegen een rots en die stuwt hem naar boven. Op 2 meter diepte ben je dan snel aan de oppervlakte of toch bijna. We bereiken de trap met een duiktijd van 40 minuten en gaan er dan uit. We nemen afscheid van de groep en keren terug naar huis. Nu hebben we Oesterdam gezien en de volgende duik zal ergens anders moeten zijn, want anders worden we het beu tegen dat de sepia's hier toekomen.

In De Waggel drinken we een paar Duvels als après-dive en gaan naar huis om onze spullen af te spoelen en ons te douchen. Een frietje eten en dan blijven we nog even voor de TV hangen. Weer een duikje meer op ons palmares. Het onderwaterleven is nog niet optimaal in deze tijd van het jaar, maar wat niet is, kan nog komen. De volgende weken zullen we eens komen kijken naar de sepia's.

Donderdag 14 april 2010: Nederland, Oosterschelde, Oesterdam

Een drukke werkweek, kalm op de weg dankzij de op zijn einde lopende Paasvakantie, het weer is lekker (al een 16°), dus we willen ons nog eens nat maken in de Oosterschelde en genieten van een half uurtje duiken. Het zal waarschijnlijk inderdaad slechts een half uurtje zijn, want de temperatuur van het water is nog maar 10°. We vertrekken vanop de carpoolparking direct na het werk; zo rond 16:20 zijn we al op weg richting Antwerpen. De A12 ligt er kalmpjes bij, de R1 iets drukker, maar al bij al zijn we op iets meer dan een uur bij Bergsche Diepsluis voor Timo's tweede duik van het jaar en Eef haar eerste: zij kan nu ook zeggen dat het seizoen gestart is voor haar. Wanneer we op de parking aankomen is het echt heel erg kalm: slechts 5 auto's staan er al en één vertrekt wanneer wij toekomen. Twee Vlamingen met droogpak komen uit het water na een uurtje duiken en zeggen dat het zicht schitterend is, maar dat er eigenlijk nog niet veel te zien is op deze tijd van het jaar.

We gaan eens kijken naar de waterstand: hoog water, net de kentering voorbij, maar dat maakt zoals algemeen geweten niks uit hier. We maken ons klaar. Eef heeft vorige week een 'chickenvest' gekocht bij Cowa in Tisselt en gaat dit nu voor de eerste keer gebruiken. Timo doet zijn shorty boven zijn pak, dan heeft hij kap en extra isolatie in één keer. Alles verloopt kalm en vlotjes en we kunnen na 20 minuten in het water. We zien al van boven aan de trap dat het zicht inderdaad heel erg goed is. Beneden constateren we vooral dat het erg koud is nog, maar ook dat het zicht echt wel goed is: je kan de trappen perfect zien en je ziet zelfs de zeedruifjes al zwemmen en enkele oorkwallen van boven water. Vinnen aan, masker op en dan even wennen aan de kou. Eef doet het iets trager dan Timo: die hangt direct al op de bodem beestjes te spotten.

We zwemmen 210° uit en zien al enkele krabben wegschieten; de gevlochten fuikhoorn graast de bodem af en de alikruiken bespringen elkaar. Het is te zeggen: springen is er niet bij voor deze dieren. Heremietkreeftjes zoeken naarstig naar voedsel in het heldere water. We bereiken de wand ter hoogte van de paal die hier in de grond staat en gaan dan met de wand aan onze rechterschouder naar rechts. Hier zitten enkele botervisjes, krabben en Eef ziet enkele relatief kleine kreeften. We zullen het niet lang uithouden, dus we gaan niet richting platform. We zien de eikapsels van de gestippelde dieseltreinworm en ook de beestjes zelf. We bereiken een maximum diepte van 10.7 meter en na 20 minuten keren we terug richting trap langs de wand, nu iets hoger, want daar is het al snel een graadje warmer. We komen pal uit aan diezelfde paal, waaar we vertrokken zijn en navigeren perfect terug op de trap langs de kant. Na 36 minuten komen we uit het water wegens nu toch al te koud, niet echt aan ons lichaam, maar wel aan het gezicht, de handen en de voeten. En dan komt het koudste van de hele dag: omkleden in de strakke wind langs de Oosterschelde. Snel, snel ons afspoelen met wat warm water en dan een lekkere thee, die Eef meegekregen had op het werk. Het was een heel leuk duikje met wel 6 meter zicht, maar het water mag toch nog wel wat warmer. Duikseizoen nu echt gestart, joepie!

En wederom zoals steeds afsluiten met een Duveltje, aangezien donderdag de Waggel niet open is, doen we dat in Acide Carbonique, want Sinte Vadde was vandaag ook gesloten. Het maakt niet uit, een Duveltje na een duik (zelfs op andere momenten) smaakt altijd.

Zondag 28 maart 2010: Nederland, Oosterschelde, Oesterdam

We kijken allemaal al uit naar de eerste duik van het seizoen, de winter heeft lang genoeg geduurd, maar tot op heden is het water nog steeds veel en veel te koud geweest om er met een natpak in te gaan plonsen. Jurgen en Timo vroegen Roel en Eef mee om samen de eerste duik van het jaar te doen op Oesterdam, niet te moeilijk, dus ideaal om als eerste keer terug in de Oosterschelde te hangen. Roel en Eef zien het niet echt zitten, Jurgen en Timo hebben ook een beetje bang, maar gaan er toch voor. Zaterdag eerst alle materiaal nog eens nakijken, flessen laten vullen en dan uitkijken naar zondagochtend negen uur om naar Nederland te rijden. Het uur is net verzet op zaterdag (winteruur-zomeruur), dus negen is dan eigenlijk acht, dus al best vroeg. We vertrekken naar Oesterdam en zijn compleet verrast van de drukte hier. Een bee-hive heeft er niet aan, de parking zwermt van de duikers in nat- of in droogpak. Blijkbaar hebben er toch veel duikers beslist in extremis hun eerste duik te komen maken. Ze hadden heel erg slecht weer voorspeld, maar het is nog goed uitgedraaid, want de zon schijnt en de temperatuur ondanks de hevige wind is echt niet onaangenaam.

Klaarmaken vergt nog wat oefening, want de normale "Schwung" zit er nog niet in: het is na enkele maanden niet duiken nog niet direct een automatisme om alles vlotjes op te tuigen en niks te vergeten. Blijkt inderdaad dat Timo het gele eivormige waterdichte bolletje om de autosleutels mee te nemen vergeten is thuis, dus die moeten we tussen de velgen verstoppen. Dat is goed voor één keer en een geluk dat er veel volk is, dan zal er allicht niet veel inbraak zijn en duikers onder elkaar zouden dat niet doen, toch? We helpen elkaar de flessen op de rug te doen, hebben voor de zekerheid elk een aparte shorty mee tegen de kou, maar dat zorgt dan voor veel minder bewegingsvrijheid, wat ook niet gemakkelijk is. Dan toch liever geen kou :-). We merken al direct dat het water niet echt helder is wanneer we eraan komen: veel duikers vandaag, veel wind en dus veel golven: we zien wel wat het onder water is. Of niet. De eerste poging lukt niet want al bij de afdaling zijn we elkaar kwijt. Terug naar boven en dan blijven we samen. We duiken richting platform, maar dat hadden we beter niet gedaan, een paar kleine scholletjes liggen op het zand, veel zien we niet en dan doen ze volledig het licht uit, alles is pikzwart, alsof het een nacht is zonder sterren en zonder maan, geen straatverlichting, niks. Zwarter als dit heb ik nog nooit meegemaakt en bij de terugrit is dat ook iets wat Jurgen weet te zeggen, zelfs lampen helpen niet.

De lamp van Timo begeeft het al na 15 minuten, die heeft eigenlijk niet echt opgeladen in de winter, gisteren wel de hele dag en nacht, maar dat had maandelijks wel eens moeten gebeuren: tip voor volgende winterstop. We duiken terug richting de wand en daar is het zicht een beetje beter, maar ook niet om over naar huis te schrijven. Daar zien we toch enkele krabben, grondels en een hooiwagenkrab. Een heremietkreeftje zit rustig op een sepiatentje voedsel uit het water te filteren, maar zelfs hier blijkt het zicht niet echt erg goed. Het begint na een twintig minuten frisjes - het water is 6-7 graden - te worden, dus we keren terug en gaan op 32 minuten na onze safetystop naar boven. We hebben wel goed genavigeerd, want we zijn direct bij de trap om uit het water te gaan. Perfect. Dan terug naar de auto, omkleden en zeker veel warm water over ons, even heel erg bibberen en dan de warme kleren aan en de auto in. We praten in de auto (zetelverwarming aan) na over deze eerste duik: niet echt makkelijk, weinig zicht, veel deining, terug pakken en materiaal gewoon worden, iets te veel tegen elkaar aangebotst, maar we zijn echt heel blij dat we vandaag al beslist hebben te duiken, het was geen ideale, maar psychologisch is het wel belangrijk:

Het duikseizoen is al begonnen voor ons!

Na de duik een Duvel in de Waggel om de traditie niet te schenden, twee ook en dan naar huis alles afspoelen en iets eten en drinken. We zijn echt heel erg content dat we nog eens in het water hebben gehangen hier sinds onze laatste duik in de Oosterschelde in Strijenham vorig jaar. Vanaf nu kan het alleen maar beter worden.

Zondag 13 september 2009: Oesterdam: tweede Nitrox-duik

Eerder deze week was afgesproken dat Roel, Jurgen en Timo nog een duikje zouden doen op zondag heel vroeg vertrekken naar Oesterdam en dan naar Sint-Amands kermis. Dat kon natuurlijk alleen als we zeker de flessen van de Nitrox mee zouden krijgen, want anders kon Timo zijn gewone fles niet meer gevuld krijgen tegen zondagochtend. Hij weet zelfs niet of hij zo vroeg wel zou meegaan voor maximum een uurtje. Wekker loopt af om kwart voor zeven, Timo laat berichtje naar Roel dat hij niet meegaat, maar kan niet meer slapen en beslist dan om toch nog mee te gaan. Hij zal de fles van Eef gisteren gebruiken en voor de zekerheid zijn 15 liter nog meenemen. Als het zou zijn dat op die 12 literfles nog minder dan 200 bar zou staan, dan heeft hij alles nog bij zich om toch te duiken. Afspraak bij Roel en van daar direct naar Oesterdam. Hello, Oosterschelde, twee keer binnen de twaalf uur. We maken ons snel klaar, want we hebben niet echt mega-veel tijd. Het water in, Roel neemt de leiding, recht op het platform, even errond en dan terug naar de wand en rechts langs de wand tot we een half uurtje gedoken hebben. We zien één heel grote kreeft, een hele kleine ook en voor de rest de normale vissen en dergelijke. Zelfs twee dagen na elkaar is het tof onder water te hangen.

Deze keer met Nitrox EANx 28 voor Timo en Roel en Jurgen op gewone lucht. Op de terugkeer gaat Roel even kijken naar boven waar de trap precies is en hij navigeert perfect die richting uit. Jurgen wijst ineens naar Timo dat hij een sepia heeft gezien, ongeveer dezelfde grootte als gisteren en Timo gaat erachteraan met zijn camera. De duik is toch bijna gedaan, dus de lucht mag op. Hij slaagt erin om enkele hele mooie kiekjes te maken van de sepia en iets later nog van de harders die ook weer van de partij waren. We gaan eruit met een heel goed gevoel, goed dat we de sepia en de harders nog zagen, want anders hadden we niks speciaals gezien en het beste zagen we eigenlijk in water van maar 1.5 à 2 meter. Toppie.

Zoals de traditie wil rijden we terug naar huis en gaan nog eentje drinken. Omdat heen en terug naar Sint-Amands te ver is gaan we deze keer van het 'Hof van Coolhem" in Kalfort, dat is vlakbij Roel thuis. Dan naar huis, snel douchen en spoelen en dan kermis gaan eten bij Maurits en Betty. Dat zal ook weer smaken. Heel tof weekend met twee leuke duikjes.

Zaterdag 12 september 2009: Oesterdam: eerste Nitrox-duik na cursus

We hebben vandaag onze eerste specialty gedaan, die van Nitrox duiker. Voor het verslag daarvan zie de Specialty pagina. We vertrekken dus na onze EANx30 en EANx28 gecheckt te hebben bij Eddy Tambuyser naar Oesterdam. Op een uurtje zijn we er, tuigen ons materiaal op en kunnen een duikje doen. Het is heel mooi met de ondergaande zon hier over het water. We vertrekken op zoek naar het platform en vinden het via een omweg. Timo had bewust een beetje naar links genavigeerd om het platform rechts te laten liggen en daarna zeker niet te missen, we moeten dan op een diepte van 12 meter ongeveer verder 90° naar rechts en dan stuiten we op het platform, goed gedaan. Het ligt erbij zoals steeds en Timo ziet nu zijn eerste keer een waaierkokerworm op het platform. Eef zegt daarna dat ze die al eens gezien heeft, maar Timo nog niet. We duiken een beetje hoger naar de wand toe en gaan hier naar links. Op sommige plaatsen hangt er een dikke mist, we hebben geen idee wat dat eigenlijk is. Het lijkt een melkachtige substantie in het water. We trekken er ons niet veel van aan, want waar dat niet hangt is het zicht echt heel goed.

We hangen langs de wand en zien eigenlijk de normale dingen: kreeften, van klein naar groot, hooiwagenkrabben, zakpijpen, eigenlijk hetzelfde als de vorige keren. Na een 30 minuten heeft Eef het een beetje fris - eigenlijk al na een kwartier, maar dat vond ze te snel om eruit te komen. We duiken nog even verder, doen onze veiligheidsstop en dan zien we nog een sepia. Het is een puber-sepia van een kleine tien centimeter groot, echt heel mooi. Dit maakt de duik natuurlijk ook weer iets mooier, want voor de rest hadden we eigenlijk niet veel speciaals gezien. Op het platform hingen de gewoonlijke steenbolken en enkele harders, maar een sepia maakt een duik toch sowieso iets beter.

Op 40 minuten komen we eruit en het is nog niet volledig donker, het is pas aan het schemeren en dat is wel leuk, dan zien we nog iets wanneer we uit het water komen. Toen we toekwamen stonden er 5 auto's, nu is er eentje weggegaan en het is hier heel rustig. We rijden nu naar huis en het is goed donker wanneer we thuis komen. We spoelen ons materiaal nog af en berekenen alles met de tabellen die we gekregen hebben. Timo heeft 14,3 meter maximum diepte en 40 minuten duiktijd. Dit is een ELD (Equivalente luchtdiepte) van 13 en een partiële druk van 0.78. Hij heeft 10% blootstelling. Voor Eef is dit 14 meter en ook 40 minuten, dus ELD van 11.8, een partiële druk van 0.67 en ook 10 % blootstelling. Voor meer details zie de Specialty pagina. Daarna gaan we wat TV kijken en dan naar bed.

Zondag 16 augustus 2009: Het werd toch nog Oesterdam

We staan op tegen een uur of 08:45 want we hebben afgesproken om nog eens een duikje te placeren: Jurgen, Roel, Eef en Timo. We pakken alles klaar en om 09:30 zijn we bij Roel. Dan begint even een moeilijk moment, want we hebben nog helemaal niet beslist waar we naartoe willen. Timo wil niet zo maar met 4 de duikleiding nemen in een stroom-Oostereschelde-duik en de anderen vinden het Veerse Meer of Grevelingen (Dreischor) te ver. Dan wordt het nog maar eens een Oesterdammeke, maar we zullen naar de andere kant duiken. Dat is eens wat anders. En wijle weg tegen 10:00 en komen aan een drie kwartier later. We gaan eerst eens kijken of het hoog of laag water is en of het druk is. Het valt wel best mee: het water is aan het opkomen en er is niet mega-veel volk. We maken ons klaar en op een half uur liggen we gereed om te water te gaan aan de trap. We waren op ons gemakske begonnen, maar de duikschool waaraan ook Cowa duikshop aan vasthangt komt daar toe en die zijn wel met wat auto's en dus zetten we een tandje bij en zijn direct klaar, lopen over de dijk en kunnen starten.

Jurgen start de navigatie en eens die in de navigatie-modus zit is het wel cool: hij zwemt recht op het platform af, het hangt hier weer vol met kleine en grote steenbolkjes en er hangt ook een kleinere kabeljauw tussen. Dat is een nieuwe. We hangen hier een kleine vijf minuutjes rond en gaan dan onder leiding van Jurgen 90° naar links. Hij blijft de hele tijd het slib volgen, Timo doet even teken dat hij iets hoger moet gaan hangen, maar dat is niet echt zo duidelijk voor Jurgen. Swat we spelen elkaar kwijt, vinden elkaar direct terug, spelen elkaar nog eens kwijt en vinden elkaar terug. En dan hangen we een paar minuten bij elkaar wat te hangen en wat teken te doen; een beetje chaos en niet echt leuk. Timo beslist dan maar om de safety stop te maken en boven eens duidelijk af te spreken wat er gaat gebeuren. Een communicatiemiddel onder water zou wel top zijn, zeker als je met 4 duikt. Boven maken we de afspraak dat we tussen 6 en 9 moeten blijven, want daar is vanalles te zien en dat we niet meer boven komen als we elkaar verliezen.

Terug even naar de kant, want daar is het minder diep en dan zakken. Het is maar 2.5 meter hier, Jurgen blijft die diepte volgen en Timo heeft al direct genoeg van de stenen na een tijdje alleen modder, nu enkel wat rots, dit doen we dus niet. Hij gaat dus met Eef 220° tot 7 meter en daar is tenminste iets te zien. We duiken nog een half uur, zien nog wat zeenaalden, twee kreeften, een dikke paling, krabben. Eef denkt opnieuw een grote zeebaars gezien te hebben, maar ze is niet zeker en Timo zag die niet, dus we zullen nooit zeker zijn.

We komen boven en zijn direct aan de trap waar we te water gegaan zijn, cool genavigeerd, Timo - een beetje geluk was er ook wal bij hoor. Wij het water uit, gaan naar de auto en beginnen ons om te kleden. Na vijf minuten komen Jurgen en Roel er ook aan en wanneer iedereen klaar is kunnen we weg. We spreken af om nog ene te drinken bij De Waggel - dat wordt al een traditie. Tegen een uur of vijf gaan we alles thuis afspoelen. Nog eens een leuk duikje op Oesterdam, spijtig van de 20 minuten modder echter.

Zondag 26 juli 2009: Nog eens Oesterdam, is een leuk plekje

Afspraak bij Roel thuis rond een uur of tien, Jurgen komt naar daar en wij ook. Jurgen heeft nog niet op Oesterdam gedoken; wij voelen ons daar al comfortabel, dus het is geen probleem om met ons vieren daar wat te gaan duiken. Iedereen is tamelijk op tijd in Kalfort bij Roel, dus we kunnen ook op tijd vertrekken. Op een klein uurtje zijn we ter plaatse, we kijken even na of het water in de Oosterschelde er nog staat en ja hoor, alles dik OK. Het is laag water aan het worden, dus we moeten helemaal de trappen af tot de kleine houten trapjes. We spreken af: eerst een poging om het platform te vinden, tot nu toe nog niet gelukt, dan verder met het rif aan de rechterkant, tegen 100 bar of tegen de tijd dat we het hebben gehad terugkeren en wat minder diep gaan duiken. Minder diep is wel iets straf, want het water zal laag staan tegen dat we erin gaan.

Op de parking langs de minder winderige kant van de dijk maken we ons klaar. Eef en Timo hebben elk hun camera bij zich en zullen proberen schitterende plaatjes te maken. Buddy-teams as usual: Eef en Timo, Jurgen en Roel. We spreken af dat we de eerste keer als we elkaar kwijt zijn terug naar boven komen, de tweede keer in buddy team blijven. Op een dik kwartier zijn we alledrie klaar. Eef en Timo hebben de een lamp bij, Jurgen krijgt die kleine gele en Roel heeft zijn eigen lamp mee, want dat is toch het meest handige, dat elke buddy-team een lamp meeheeft. Jurgen en Roel starten om te navigeren, we zakken naar 5 meter, verder naar 7 en dan tegen de negen denken we dat we stilaan het platform moeten tegen komen. En inderdaad nog vier of vijf vinslagen we daar doemt ineens het platformpje op zo rond de 10 meter nu. Er hangt een lavraki (zeebaars) boven het platform en eronder zitten steenbolkjes bij de vleet. Kleinere grondels zitten er ook en het platform zelf is heel mooi begroeid. Jurgen en Roel navigeren verder naar de steile kant van de oever en houden een diepte aan van 7 à 8 meter. Daar is volgens onze eerdere ervaringen het meeste te zien.

We zien hooiwagenkrabben, enkele kleine zeenaalden, de alombekende zakpijpen, verschillende soorten krabben. Eef en Timo volgen Jurgen en Roel en die zijn precies ook wel goed op hun gemak vandaag. Ineens ziet Eef een baby-sepia, niet hetzelfde als de sepiola van eerder deze week in Grevelingen en we blijven er wederom even rondhangen. Dat betekent natuurlijk dat we de andere twee kwijtspelen, maar zoals gezegd gaan we nu terug naar boven, want het is de eerste keer. Boven zegt Jurgen: We zakken en toon mij dat beestje eens. Grapjas! We zakken wel en nog geen minuut later heeft Timo de volgende baby-sepia gespot en iets later nog eentje, dus drie in totaal, kei-cool. Een heleboel hooiwagenkrabben zitten er ook weer vandaag, enkele kleine zeenaalden en zelfs een grote van bijna veertig centimeter. Eef en Timo nemen serieus wat foto's, zeker van de baby-sepia's en van de hooiwagenkrabben. We bereiken ongeveer 100 bar en gaan wat minder diep hangen en keren terug richting trappen. Wat ons nu wel erg opvalt is het gebrek aan grassen. De eerste keer was dit volop aanwezig toen we hier op Oesterdam doken en nu niks of we zitten gewoon niet op de juiste plaats, dat kan ook.

We zien eigenlijk niks speciaals meer - we hebben de sepia's al gespot - en keren terug. Op sommige plaatsen zijn er veel rotsen die volledig begroeid zijn en dan komen we over wat zand waar alleen wat krabben en scholletjes en zo zwemmen. Veel grondels en garnalen passeren ons en we bereiken veilig de trappen. Voor Eef en Timo hun kop boven water steken zien ze nog een relatief grote kreeft, de enige deze duik. Net een tien meter achter ons hebben Jurgen en Roel ook hun hoofd bovengestoken en we kunnen gewoon samen terug naar de auto. Het was weer een leuk duikje, 71 minuten, op het einde een beetje fris, maar wel tof. We doen al ons gerief uit, spoelen ons af en kleden ons om en kunnen dan terug richting België. Oesterdam is een tof plaatsje ook omdat het zo dicht bij huis is. Tegen 14:30 zijn we terug thuis, beter gezegd we drinken nog enkele Duvels in De Waggel en gaan dan ons gerief thuis afspoelen. Tot de volgende keer!

Vandaag gespot: geweispons, slibanemoon, weduwroos, zeedruif, zeester, doorzichtige zakpijp, druipzakpijp, knotszakpijp, gewone garnaal, gewone zwemkrab, heremietkreeftje, hooiwagenkrab, noordzeekrab, strandkrab, sepia (baby 3 cm), oester, mossel, gevlochten fuikhoorn, steenbolk, zeebaars, zeenaald (kleine en grote), grondel.

Dinsdag 14 juli 2009: Avondduik op Oesterdam

Eef en Timo moeten gewoon werken vandaag, maar hebben toch al zin om eens te gaan duiken na de duiken in Griekenland. We spreken af dat Roel (is met grote vakantie) onze Cartouche 's middags gaat halen en wat buiten laat racen en Eef gaat die ophalen, we rijden terug naar huis om ons gerief te halen en Cartouche af te zetten en rijden dan terug naar Kalfort om Roel op te pikken. Fjew, wat een geregel. Het lukt allemaal wel goed en tegen 17:30 zijn we bij Roel thuis; alles snel inladen en op weg via A12 en de Ring van Antwerpen naar Nederland. De laatste paar kilometer hebben we toch de GPS nodig, een geluk dat we wisten dat het in de buurt van de Gortzakweg was in Tholen. Op een uurtje zijn we er, geen probleem, verkeer vlot, geen file, alles OK. Eef en Timo zijn ondertussen al wat relaxter dan toen ze vertrokken, want het was een stressie dag op het werk. We wandelen eerst de dijk over om te gaan kijken hoe het zit: het is hoog water en aan het opkomen nog even, dus dat zit wel goed. We maken alles klaar, tuigen op en een half uurtje later kunnen we in het water, dwz iets na zevenen liggen we klaar om te starten. Roel navigeert, Eef heeft de lamp bij zich en Timo neemt dan toch de camera mee. Het duurt even eer we alledrie klaar zijn, maar kunnen dan toch vertrekken. Roel maakt even de typische fout van een navigator: hij gaat er als een speer vandoor en Eef en Timo kunnen hem niet volgen. Zoals afgesproken een minuutje zoeken en terug naar boven.

We maken even duidelijkere afspraken dat het allemaal veel trager zal gaan en Timo zal mee navigeren als hij kan met de camera. We zakken opnieuw en zwemmen even in de richting van het platform, maar vinden het niet - was ook het hoofddoel niet - en keren dus op 13 meter diepte terug naar een meter of 8, 9. Dat was echt nodig want op 13 meter is het stikdonker en zitten we puur in het slijk te dabben, niet leuk. We volgen gewoon de helling van de pier aan onze rechterkant en zwemmen zo zij aan zij verder. We houden elkaar goed in het oog en hebben nu geen probleem meer. Het zicht is niet echt fantastisch, maar dat is niet erg. We zien enkele grote kreeften, dat zie je wel elke keer. Ineens doet Eef teken naar Timo en daar tussen de zakpijpen zit een kleine sepia: het is duidelijk dat Eef zich op klein grut aan het concentreren is, want anders zie je zoiets nooit. Keitof. We roepen er Roel bij en die ziet in laatste instantie het kleine beestje ook, wanneer Timo het duidelijk aanduidt en volgt met zijn vinger. COOL! Dan is het verder zwemmen en zien we enkele kleinere zeenaaldjes, veel krabben, vooral de hooiwagenkrab zien we veel deze keer, wel 15 stuks. Garnalen zitten hier nu ook overal verspreid tussen de kleine rotsjes en de zakpijpen en sponzen. Een heremietkreeftje bekijkt ons alsof we uit een andere wereld komen en we zwemmen verder op een diepte van acht of negen meter. We doen er ongeveer een half uur over en Timo denkt dan dat het tijd is om terug te keren, iedereen zit rond de 120 bar. We maken een draai van 90° en zwemmen koers 40° richting kant. Eens we op diepte van een meter of 5 zitten kunnen we de hele tijd onze safety stop doen, veiligheid boven alles.

Ineens roept Timo naar Eef dat hij een soort slang ziet tussen het zand en de wieren. Dat is natuurlijk een zeenaald, eentje van wel 30 centimeter. Zo groot hebben we ze nog nooit gezien. We zien nog een hele hoop krabben en zeker nog hooiwagenkrabben, de camera van Timo zit ondertussen zonder batterij, dus geen foto's meer. Op onze terugweg zien we nog enkele grondels en scholletjes. Die blijven altijd wel leuk. Een keer gaat Timo naar boven kijken, want hij heeft er geen idee meer van hoe ver we van de trap zitten. Het is niet ver meer dus onder water op drie meter en zo naar het trapje om uit het water te gaan. We steken net onze kop boven water en wie komt daar aangestapt: Stephen, Mark en Peter (ook leden van ScubaLibre): die gingen ook een kijkje komen nemen op Oesterdam, maar die gingen we waarschijnlijk niet meer zien, wel dus. We bespreken even kort de duik en wensen ze een toffe duik hier. Het water is ondertussen zo plat als een biljartlaken, dus dat mag geen problemen verzoorzaken. Spijtig dat de camerabatterij plat is, want boven de Oosterschelde is een baken van zonlicht door de wolken getrokken en geeft licht aan de mosselkweek hier aan de Oesterdam: een prachtig zicht.

Eef komt nog iemand tegen van haar werk en doet een babbeltje terwijl Roel en Timo naar de auto gaan en daar alles terug in orde brengen. We rijden nog een uurtje naar huis en zijn daar tegen 22:30, alles in het nat zetten en dan nog even foto's bekijken en naar ons bedje, want morgen is gewoon nog een werkdag.

Donderdag 21 mei 2009: Een dagje Oosterschelde aan de Oesterdam

Het is vroeg opstaan vandaag, want we willen onze duikjes op tijd doen en niet mega-laat thuiskomen. Onze Cartouche zit alleen thuis en van de familie is er niemand die hem kan buitenlaten, dus die moeten we niet te lang binnen laten zitten, de sukkel. We gaan toch genieten van onze duiken. Tegen 08:15 staan we bij Roel thuis, laden zijn spullen in de auto en vertrekken naar parking 't Scheld omdat we daar hebben afgesproken met de anderen van de club. We weten echter niet wie er allemaal zal zijn. Wij zijn er tegen 08:50, wachten tien minuutjes en dan komen Ilse, Peter, Mark en Roger. Na enkele minuten vertrekken we naar de Gortzakweg in Tholen en daar is het te doen om op de Oesterdam te duiken. Freya en Stephen zijn er al en zullen met ons duiken. Er staan ongelooflijk veel auto's, het is een drukte van jewelste. We moeten onze auto's een heel eind van de geasfalteerde parking zetten. Eerst korte briefing van Peter, die zich helemaal heeft ontfermd over de organisatie. Duikplaats even uitleggen hoe die eruit ziet, wat er te zien is en waar we moeten zijn. Dat zullen we straks zelf wel zien zeker.

Buddyteams: Mark, Roel en Ilse, dan Peter, Roger, Eef en Timo en het derde buddy team is Freya en Stephen. Iedereen maakt zich klaar en na een klein half uurtje kunnen we de dijk op voor onze eerste duik van de dag. We gaan te water wanneer het laag tij is, dus we zullen niet te diep gaan duiken. De tentjes die ze hier gezet hebben voor de sepia's liggen nu op een dikke 6 meter, dus daar moeten we zijn. Eef en Timo doen een buddy-check, Peter en Roger doen dat ook. We doen allemaal een beetje meer lood mee dan anders, Peter zijn camera en Timo zijn fototoestel. Voor we kunnen vertrekken is het eerst zoeken en bergen: Roger was zijn masker verloren wanneer hij zijn vinnen aan het aandoen was. Na 5 minuten vindt Timo het en kunnen we weg. We proberen eerst het platformpje te zien, maar missen het. We komen direct op de tentjes voor de sepia's en zien er direct twee: man en vrouwlief. Dit is een heel mooi zicht, het zicht op zich is niet denderend door de vele duikers die hier al geweest zijn, maar we zien ze toch heel duidelijk in het groene water. Even camera en fototoestel boven halen en draaien en snokken maar. Schitterend hoe die beestjes door het water glijden en zich eigenlijk niet veel aantrekken van de duikers. We duiken langs de kant met de helling aan onze rechterkant tot aan de volgende tentjes, daar zien we nog een koppeltje sepia's en genieten opnieuw van het mooie zicht.

Via een hele reeks mooi begroeide blokken, we spotten een kreeft, komen we na een klein uurtje duiken aan bij de rand van de mosselkweek. Onderweg zagen we veel krabben, scharretjes, zeedruifjes, kwallen, grondels en een botervisje en nog enkele waarvan we nog niet opgezocht hebben wat ze zijn. De anemonen en de zakpijpen zijn ook schitterend om even bij stil te hangen. De eieren van de sepia's en de pijlinktvissen hadden we bij de kleine tentjes al gezien. In totaal is het veel te veel om hier op te noemen. Waar de mosselen gekweekt worden, hangen drijvers aan een lange ketting, die prachtig begroeid is, echt heel mooi. Hier hangen we even rond en dan moeten we ons team splitsen. Roger zit zonder lucht en hij gaat met Peter die zijn octopus geeft naar boven. Eef en Timo duiken nog even verder naar de kant en houden dan de helling aan hun linkerkant om zo in het ondiepe deel terug te komen bij de trap. Na nog een 5 minuten ondiep duiken komen we bij een plaats waar heel veel Japans bessenwier groeit. Het is wel mooi om die in het water de zien meedeinen. Het wordt een beetje fris na zo lang duiken en we gaan uit het water met allebei nog 60 bar en na 70 minuten duiktijd. Onze eerste duik van vandaag is geslaagd, op naar de tweede.

Alles wordt afgetuigd en ingeladen in de auto's. Ilse en Roger rijden naar huis, Flor en Jelke komen aan op Oesterdam, maar die gaan er niet duiken. Freya, Jelke, Flor en Stephen gaan duiken op de Vuilbak, een duikplaats om met de kentering te doen iets verderop. Mark rijdt met Peter, Eef, Timo en Roel naar Duikcentrum Blue Voyage Diving in Scherpenisse. We vullen onze flessen en Mark vertrekt ook naar de Vuilbak naar de anderen en wij eten en drinken iets in de brasserie De Zeester vlak naast het duikcentrum. We laten het ons smaken en kijken al eens naar de foto's van Timo: er zitten enkele goede bij. Tegen half drie zijn we hier terug weg en rijden naar de Oesterdam terug om onze tweede duik te doen van de dag. Zo rond half vier zijn we terug klaar om de duik te starten: Peter duikt met Roel en Eef en Timo duiken samen. Zij gaan het niet te lang trekken, want de vorige duik had Eef het al een beetje koud en bij een tweede duik is dat alleen maar erger. We gaan te water - ondertussen is het hoog tij - en we zoeken even naar de tentjes om eventueel de sepia's opnieuw te zien. We zien een heleboel duikers (van wat we hoorden op de parking vermoeden we Walen) en die hangen in bosjes rond de sepia-tentjes en maken een heleboel stof, dus we kunnen hier niet blijven hangen. Geen sepia's voor onze tweede duik.

We houden een diepte aan van ongeveer 7, 8 meter en stijgen tegen het moment dat we willen keren naar 4 à 5 meter. We zien opnieuw dezelfde dingen als de eerste duik, nu is het wel wat makkelijker foto's te nemen, want we zijn maar met ons twee. Dit blijkt nu dus ook een makkelijke duikplaats te zijn, dus we kunnen hier in het vervolg altijd eens komen kijken. Het is niet ver, veel dichter dan Grevelingen of Goes Sas en het is een goede duikplaats waar je nooit rekening moet houden met de kentering. Allemaal voordelen dus. Na een dikke twintig minuten keren we terug naar het trapje en zijn nog een kwartier onderweg in het ondiepe water. Een grote school kleine visjes vergezelt ons een hele tijd en een troep kleine garnaaltjes zit ons op de hielen. We zien nog veel schelpdieren, wulken, fuikhorens, alikruiken en opnieuw komen we de wieren tegen. Onze tweede duik is iets minder lang dan de eerste, nu houden we ermee op na 40 minuten, maar het was echt wel OK. Lekker ontspannend en met ons twee. We zijn toch al heel erg goed op elkaar ingedoken, dus da's altijd wel leuk.

We komen uit het water, wachten een half uurtje in de zon op Peter en Roel, zorgen dat alles snel is ingeladen en rijden tegen half zes naar huis, naar ons Cartouche'ke. De sukkel heeft een hele dag op zijn duikende baasjes moeten wachten. We kijken eerst nog eens naar het filmpje van Peter en dan is het naar huis. We zetten Roel af na drie kwartier en nog eens tien minuten later zijn we thuis. We hebben een leuk dagje gehad en we zijn best wel moe. Zelfs een hele dag niks doen en twee duiken is al best vermoeiend. Onze fysiek staat wel bijna op punt, maar er kan toch nog aan gewerkt worden. We kijken terug op een hele toffe dag met enkele vrijwilligers van de club. Het is zeker aan te raden en voor herhaling vatbaar.

ScubaTimo

Pagina over duiken en reizen in binnen- en buitenland

Website about scuba diving and traveling around the globe