2012

Fotoalbum Oosterschelde

Duiken

Paasmaandag 9 april 2012: Sint-Annaland

Een lang weekend, het Paasweekend, dus ideaal om een paar duikjes te doen. Zaterdag op Wemeldinge, zondag kon er niet gedoken worden bij gebrek aan buddy's, maar voor Paasmaandag heeft Timo toch een buddy gevonden: Mark Vandereyd. Hij is al een ervaren duiker, maar heeft nog nooit op Sint-Annaland gedoken en vond het wel eens leuk om het te doen vandaag. Roel had zijn fles niet gevuld tijdens het weekend en het weer was niet ideaal om in een natpak te gaan duiken, dus die bleef thuis. De kentering is om twaalf uur 's middags, dus we zouden er rond half twaalf in moeten gaan. Hier op deze plaats is dat niet strikt noodzakelijk, want je hebt hier een lange mogelijkheid om erin te gaan voor en na de kentering. Timo heeft hier al een paar keer gedoken en eigenlijk nog zelden veel stroming gehad. Het ligt dan ook in een zijarm van de Oosterschelde, helemaal op het einde in het noorden van Tholen, in de Krabbenkreek. Afspraak was iets voor elf op de Havenweg in Sint-Annaland. We rijden gewoon door tot het einde en daar is een grote parking. We parkeren de auto's zodat die ons een beetje beschutting geven voor de wind en de regen. Eerst even gaan kijken hoe het water erbijligt en dat ziet er goed uit. Niet te veel golven, niet te veel wind boven het water, dus ideaal. De regen en de wind zijn vooral voelbaar boven water op de parking bij het omkleden, maar we hebben voldoende beschutting ertegen dankzij de auto's. Om iets voor half twaalf maken we de wandeling over de dijk en het strand naar het water. Daar de laatste dingen in orde brengen en dan kunnen we starten.

Normaal gezien is het zicht hier erg goed, maar vandaag hangen er veel toestanden in het water en die veroorzaken min of meer slecht zicht. Mark vindt het dik OK, want het is wel drie meter, maar voor Timo is dit het slechtste zicht dat hij hier ooit al gehad heeft. We vertrekken op vijftig graden om een beetje diepte te halen en zullen dan westelijke richting volgen om dan na een half uurtje terug te keren en zo terug binnen te zwemmen na ongeveer een uurtje. We vertrekken rustig, halen drie meter, vier meter, zelfs tot zes meter en kiezen dan west. Op dit kleine stukje van iets meer dan tien minuten zien we al veel vlokkige naaktslakken, veel mini-groene wierslakken en we houden ons rustig bezig met dingen te ontdekken. We zwemmen een beetje in het rond om veel te kunnen zien boven de oesters en zoeken dan onze weg verder in westelijke richting. Timo spot een kleine paling van vijftien centimeter die hier gewoon tussen de oesters zit, nog geen pink dik, maar wel een schattig beestje, wat Mark boven water als een jonge paling zal bevestigen. We volgen de rand van waar de oesters groeien, want dan kunnen we genieten van beide werelden: die van de oesters en het leven daar en ook van het zand. Op het stukje zand leven regelmatig zeedahlia's, maar we zien er geen deze keer. Niet erg, het is een rustige duik, zonder veel stroming met niet onslecht zicht, dus we doen gewoon ons ding. Dan ineens doet Mark teken dat er hier veel zeeappels zitten en dat klopt inderdaad. Op elke vierkante meter zie je er hier wel eentje zitten. Dat is Timo de vorige keren ook al opgevallen, maar staat er nu niet meer van verbaasd.

En dan wijst Mark een paar kleine slakjes aan. Het lijken kleine iets kleurrijkere versies van de blauwtipjes en Mark zal zeggen dat die blauwtipjes zijn. Het is precies of de blauwe tipjes vervangen zijn door iets rodere versie van de tipjes. Timo dacht eerst dat hij een soort ringsprietslak heeft gezien, maar Mark is er zeker van dat het hier over een blauwtipje gaat. Nu heeft Timo toch even spijt dat hij door te oefenen met zijn droopak zijn camera niet bij zich heeft. De slakken zijn aan het paren en eitjes aan het leggen en volgens enkele sites zouden blauwtipjes dit niet doen in dit seizoen. Maar ja de aarde is zijn seizoenen kwijt en je kan er niet echt veel staat op gaan. Swat, Mark is er echt van overtuigd dat het een blauwtipje is, Timo twijfelt eraan en ieder zal zijn waarheid hebben. Timo is toch blij met deze vondst welke soort het ook is. We volgen nog steeds de rand van de oesterbedden en komen aan bij de wand tegen iets over het half uur. We volgen die nog tien minuten verder naar het westen en dan keren we stilaan terug. We hebben het diepste nu gehad tot ongeveer acht meter, echt diep kan je hier niet gaan, maar dat betekent dat je hier wel een lange tijd kan blijven duiken met één fles, zonder in deco te geraken. Na drie kwartier, al vijf minuten op de terugweg krijgt Timo het even koud, hij wil ook eens weten waar we zijn, dus gaat even kijken en we zijn halverwege de dam.

Hij laat Mark even weten dat hij het frisjes krijgt en dan doen we de rest van de duik nog rustig tot we de wand van het strand bereiken. Een korte zoektocht naar nog wat vanalles, maar we zien niks speciaals meer. We hebben wel goed kunnen genieten van deze duik en op een paar keer na heeft Timo zijn positie in het water en zijn buoyancy helemaal onder controle. Zeker op het einde wanneer we slechts anderhalve meter diep zitten, heeft hij het even lastig. Even kop omhoog, benen laag houden, even armen bij elkaar dan daar ontsnapt heel veel lucht uit het droogpak. Iets te veel, want hij moet direct lucht bijdoen om de squeeze weg te werken. Al bij al een leuke duik, zonder stroming in aangename kompanie. We maken ons klaar om nog ergens iets te drinken, maar de taverne hier is nog niet open en onderweg naar huis is de Triton in Ekeren ook dicht. Dan maar naar huis en alle spullen afspoelen. Merci Mark om vandaag mijn buddy te zijn.