scubatimo.be - Duiken - Thailand: Khao Lak

2011

Thailand: Khao Lak: Boonsung Wreck, Similan en Koh Bon

Dinsdag 1 maart 2011: Duikdag nummer één: Boonsung Wreck

Vandaag de eerste dag duiken: yes, daar heb ik al heel erg lang naar uit gekeken: een duikje doen in Thailand. De eerste keer in Thailand, ik ben eens benieuwd hoe dat zal zijn. En dan ook de eerste keer duiken alleen, dat kan alleen maar positief zijn voor mijn sociale skills. Je moet dan wel met anderen in gesprek raken, maar dat zal wel geen probleem zijn zeker. Timo is wakker al rond een uur of zes en staat tegen half zeven op, heel stilletjes want Linda en Patrik slapen nog. Timo gaat naar de receptie met de laptop om de verslagjes eens na te lezen, wat verbeteringen aan te brengen en hier en daar nog een mailtje te sturen. Er is niet echt iemand online op Facebook, dus daar blijft hij niet lang. Enkele berichtjes later keert hij terug naar de kamer. Linda en Patrik zijn ondertussen al op en Timo pakt zijn spullen in (camera, duikcomputer en dergelijke), want de rest van zijn materiaal was al bij Sea Bees. Dat had hij gisteren daar achtergelaten.

Eerst snel nog een tas koffie bij het onbijt, een paar stukjes fruit (watermeloen en papaya) en een stukje brood met kaas. De koffie is lekker straf en het ontbijt smaakt wel. Eigenlijk was het ontbijt niet echt nodig, want op de boot zouden we allemaal nog iets krijgen. Na het ontbijt is het richting receptie want tussen 08:15 en 08:30 komt Sea Bees hier aan het hotel de duikers oppikken. Er staat nog een koppel te wachten: een Duitse die samen is met een Italiaan. Timo kan direct zijn Engels en Duits, zelfs Italiaans een beetje bijschaven en het lukt wel goed. Op Thaïs uur, tien minuten te laat komt het busje eraan en brengt ons allemaal naar de haven een kleine 20 minuten rijden verder. Er zitten in totaal acht duikers op, maar Timo is de enige die vandaag met de Runaway meevaart, de anderen gaan met de Stingray naar de Similan eilanden.

De haven is een drukke bedoening, er staan hier een stuk of zeven à acht duikboten klaar en er komt net met de bus een hele troep snorkelaars toe. Even tegen de richting in, een geluk dat het hier geen ‘sense unique’ is, anders moesten we rond. Bref. Ontvangst is dik OK, schoenen worden aangenomen, duikmateriaal is er al op de boot en we zijn slechts met vier duikers vandaag. Drie waaronder ikzelf, duiken vrij en die andere heeft een aantal adventure dives gepland, om kennis te maken met welke specialties er nog te doen zijn eens hij AOWD is. Wanneer de laatste er is, kunnen we vertrekken. Eerst klauteren over de Stingray en dan komen we op een kleine vissersboot, wel groot genoeg voor 4 duikers, plus twee gidsen en twee crew-leden, maar als er 12 opzitten (max voor deze boot) zou het toch wel serieus druk zijn. We maken onze uitrusting al klaar voor de eerste duik, alles is aanwezig, ook het extra stuk om een DIN om te zetten naar een INT aansluiting, which is nice, anders geen duik.

En wijle weg. Alles wordt in het Duits gedaan, want ze zijn allemaal duitstalig, behalve de Thaïse gids, dat is in het Thaï-glish. Maar zelfs met de briefing wat er te zien is en de boot-briefing is het geen probleem om dit in het Duits te doen. We hopen op een aantal mooie dingen, maar we zien wel. Op één uur en 20 minuten zouden we aan de duikplaats (wrak) moeten zijn. Dit is een oude ‘tin dredger’ die ongeveer 20 jaar geleden gezonken is. Met de tsunami in 2004 is die in verschillende stukken gebroken en nu zijn er vijf of zes stukken nog waar je kan op duiken. De eerste duik is het zuidelijk stuk, beter twee stukken en de tweede duik de meer noordelijke stukken. Volgens de briefing is er een massa vis maar dat zien we wel als we onder water hangen. Onderweg zien we vanalles in het water drijven, veel hout en bamboe en af en toe ook wat kleine flesjes, geen idee wie dit allemaal in het water zou gooien.

Tien minuten voor onze aankomst maken we ons helemaal klaar en eens de Runaway is aangemeerd kunnen we starten. Timo, Markus en Rolf duiken mee met Bum, de Thaïse gids. Alles gaat heel vlotjes, alleen Timo blijft zoals gewoonlijk bij het afzakken een beetje achter, die daalt altijd heel erg op zijn gemak tot een confortabele 16 meter. We zien al direct het wrak liggen en zien dadelijk dat er tijdens de briefing niet gelogen is, want het krioelt hier van de vis, niet te schatten. Eens we op diepte zijn volgen we het wrak langs de rechterkant en duiken het helemaal af tot het eindepunt. Heel veel lionfish zwemmen hier vrij of rusten een beetje uit op het wrak zelf. We duiken er niet in, maar er net naast. De gids toont een paar zaken, schorpioenvis, lionfish, één stonefish en dan zwemt hij weg van het wrak. Als goede buddies volgen we hem naar een anemoon met enkele anemoonvisjes en ook een paar kleine krabben. Echt wel heel mooi die porceleinkrabbetjes. Dan keren we terug naar het wrak en zien enkele murenes. Die zitten erg verspreid over het wrak en het zit er eigenlijk vol van. White eye moray, honeycomb moray. Volgens de Duitse gids die mee was voor de adventure dives was onze gids de specialist in ‘naktschnecken’ te vinden, maar tot op heden heeft alleen Timo er eentje gezien, echt een prachtig beestje.

We bereiken tegen een half uur het einde van het wrak en keren stilaan terug, iets hoger nu richting boot. Één van onze buddies was al bijna zonder lucht gevallen, maar hij hangt even aan bij de gids en dan doet die zijn safety stop. Hij zal al na 40 minuten ongeveer uit het water komen. Wij duiken met drie nog wat verder en zien nog een juvenile van de sweetlips, heel veel glasvis en drie murenes die samen in een fles zitten, dat is echt wel een grappig zicht, zo met z’n drieën in een klein flesje, lekker druk. Er groeit weinig koraal op het wrak, maar af en toe zien we toch wat groeien en daar zitten dan enkel garnalen op. Egelvissen zwemmen hier ook veel rond, nog wat murenes en op het einde spotten we nog een tweede naaktslak. Net voor we onze safety stop doen zien we nog een hele school squid, maar die zijn te ver om te fotograferen. De camera deed op het einde trouwens wel wat raar, maar dat zullen we straks eens bekijken. De safety stop zelf is ook nog best OK, want je krijgt het zicht over heel het wrak met de duizenden en duizenden vissen die erboven en errond en erin hangen, echt je verveelt je geen seconde tijdens je safety stop.

Dan is het gedaan en we gaan stilaan naar boven, na een duiktijd van ongeveer 55 minuten. De eerste duik is al goed meegevallen, dat kan niemand ons al afnemen. Bij aankomst op de boot direct de fles al klaarmaken voor de tweede duik en dan wat rusten, iets drinken, een safke paffen en een kleinigheid eten. We blijven zo anderhalf uur aan de oppervlakte en we praten al wat na over deze duik en ook over de andere duiken die mijn buddies hier al gemaakt hebben. Voor het eten is er een broodje en kunnen we zelf drinken nemen zo veel we willen. Dat is goed geregeld, vooral water drinken en wat cola zodat we genoeg vocht hebben. Zeker tijdens duiken is dit aan te raden en zeker in dit klimaat.

Een kwartier voor we te water moeten gaan, maken we ons allemaal klaar voor de tweede duik. De buddy-teams zijn dezelfde en wij vier gaan als eerste te water. We zien direct dat de vissen er nog steeds zijn en dat is echt top. Wederom veel lionfish, drie soorten naaktslakken, waarvan Timo er twee spot. Een paar soorten blennies zijn ook heel fotogeniek en het is altijd tof om die later op groot scherm te zien. We duiken een beetje kris kras langs, over en door de stukken van het wrak en af en toe wijst de gids op interessante dingen, maar we vinden zelf heel erg veel: schorpioenvissen, murenes, een rode kauri op koraal. Dan ineens wijst de gids ons op een grote murene. Die zwemt vrij rond en dat is altijd een speciaal zicht. Enkele lizzardfish zitten ook op het wrak en één prachtige naaktslak. Een grote batfish en weer komen de squids eens kijken, maar die zitten nog steeds te ver. De tijd nu gaat veel sneller, het is precies een kortere duik dan de eerste, maar dat is helemaal niet zo. Uiteindelijk duiken we 57 minuten. Vlak voor onze safety stop neemt onze gids even de camera en neemt twee foto’s van Timo, zodat die er ook eens opstaat. Al bij al zien we tijdens deze tweede duik ongeveer dezelfde dingen als de eerste, maar het is weer een schitterende belevenis om hier te duiken. Naar het schijnt is het nog stukken beter op de Similan eilanden, maar dat zien we dan later wel.

We stijgen na nog even te genieten van het wrak en de vele vissen op tot de safety stop hoogte en dan helemaal naar de oppervlakte. Alles aftuigen en dan snel al wat foto’s bekijken, iets drinken en al het materiaal in de bakken leggen. We zijn nog maar net aan de oppervlakte en de schipper vertrekt al terug richting haven, nog een dik uur varen, logboeken tekenen en laten afstempelen, de belangrijkste dingen al invullen en de tijd gaat dan heel snel, want we komen al in de buurt van de haven. De vissersboten vertrekken ‘en masse’ naar de zee om hun inkomen te gaan verdienen en wij worden aan de kade afgezet. De chauffeur Sung brengt ons terug naar ons hotel, we praten in het busje nog even na over de duiken en brevetten en dergelijke en 20 minuten later is Timo al terug thuis. Hij zoekt even Linda en Patrik op, want die hebben de sleutel. Dan een douche en een pauze op het terras met een pintje Chang Classic, Product of Thailand en het is echt genieten van het lekkere weer. De zon is ondertussen terug, want het is de hele dag bewolkt geweest, dus genieten is de boodschap. In België regent het en is het veel kouder, dus snel wat warmte opdoen en straks iets gaan eten.

Eerst even surfen op het gratis wireless netwerk aan de receptie, dan nog een aperitiefje gaan drinken op ons terras en daarna gaan eten. Maar eerst gaan we een uitstapje boeken. We wandelen de straat uit, want meer dan een drukke straat is Khao Lak eigenlijk niet. Het ene restaurant naast het andere, het ene massagesalon naast het andere, tour operators en duikcentrums. Dat is de prime focus van het dorpje. We zoeken een goede tour operator en Patrik had eerder via internet gevonden dat Khao Lak Land Discovery (Outdoor Eco Adventure Tours: http://www.khaolaklanddiscovery.com) wel een goede was, dus daar stappen we binnen. We boeken voor morgen een uitstap naar een baai iets verderop. We worden opgepikt aan het hotel, rijden dan naar een haven en dan gaat het verder met een longtail boat. Daarna enkele bezoeken en dan met een kano en ook nog lunch in een drijvend dorp daar in de baai. We’ll see.

We zijn al tamelijk laat om te gaan eten, dus stoppen in hetzelfde restaurant als gisteren. Er is nog net plaats voor ons drie, bestellen twee biertjes en een glas rode wijn, eten scampi’s met groenten en rijst, chicken fritters en noodels met kip. Het smaakt weer heel goed en is wederom helemaal niet duur. Het is hier echt zalig eten, allemaal lekker, vers, goede bediening en very cheap. We maken het niet te laat, want het is al tien uur gepasseerd wanneer we terug aan de kamer komen. Snel aan de receptie nog een drankje en dan tegen elf uur gaan slapen. Morgen eerst ontbijten en dan tegen 08:45 ongeveer vertrekken op uitstap. Slaapwel!

Donderdag 3 maart 2011: Duikdag 2: Similan Islands; Island 7

Een nacht zonder muggen, wel niet volledig doorgeslapen, maar wel voldoende nachtrust. En als het niet voldoende had geweest, dan had ik toch gaan duiken. Het is al een traditie, eerst tegen een uur of zeven naar de receptie met de laptop, dan een ontbijtje en daarna wachten op Sea Bees Diving die me komen ophalen tegen ongeveer 08:15. Dat is in elk geval de bedoeling. Linda en Patrik zijn nog maar net aan het wakker worden en Timo is al op weg for some action. Vandaag varen we ongeveer een 2 uur naar de Similan eilanden. Het is vandaag eiland nummer 7, eens benieuwd wat dit gaat geven. Om 08:20 staat het busje van de duikschool aan het hotel en dat brengt ons allemaal naar de pier. Timo is de laatste die opgepikt wordt met de minivan en dan gaat het vliegensvlug naar de startplaats voor vandaag.

We worden heel vriendelijk en profesioneel opgevangen en Timo krijgt direct een rondleiding rond de boot van zijn duikgids: Roger uit Luzern. Het is ongeveer hetzelfde als op elke boot, zonder echt specifiek veel dingen die hier apart zijn. Vandaag vertrekken we met de boot Stingray, die is iets groter dan de Runaway en er kunnen dan ook meer duikers op. Tegen dat iedereen erop is, is het echt een bijennest, vandaar misschien de naam van Sea Bees Diving. Eerst de camera klaarmaken, binnen laten liggen, veilig opgeborgen in de rugzak, dan de duikuitrusting klaarmaken en op een paar minuten is het in orde. De flesaansluitingen zijn INT en om mijn DIN daarop aan te sluiten heb ik een adaptertje nodig, maar daar moet je niet voor gestudeerd hebben, is makkelijk in gebruik. Boven op het dek is de rokersruimte, dus eens alles in orde is, trekt Timo daarnaartoe, samen met Rolf, één van de duikers van twee dagen geleden.

Het zal iets van een 2 uur duren eer we de Similan bereiken, dus Timo raakt even aan de praat met een paar andere duikers, een paar instructeurs en op korte tijd wordt er Duits, Engels en Nederlands gesproken. Één van de Duitse instructeurs heeft 18 jaar in Nederland gewoond, dus dan kan je wel Nederlands. Het gaat goed vooruit, omdat je wat in gesprek bent, dus dat is echt toppie. Het gaat vooral over duiken, reizen en dingen die we allemaal gezien hebben. Voor sommigen is het een echte manier om serieus uit te pakken, maar Timo is bescheiden en wil niet te veel indruk maken. LOL. Na inderdaad twee uur varen komen we in de buurt van de eerste duikplaats, aan de punt van eiland 7, maar de duikplaats heet Deep Six. We krijgen een briefing in het Engels, want er zijn een Duitser, een Zwitserse, een Italiaan en ikzelf. Dus dan is het het makkelijkste om alles in het Engels te doen.

Sea Bees werkt echt als een geoliede machine want alles volgt kort op elkaar en alles is echt heel goed geregeld: jij zit daar, jij daar en probeer je niet te verzetten want dan werkt de planning niet meer. Eerst springt Roger in het water, dan Timo en dan de andere drie. Eerst nog even alles nakijken en we zijn weg voor de eerste duik van de dag. We zakken langzaam wat wel OK is voor Timo, want andere duiken blijft die altijd wat hoger hangen en zakt langzamer dan de rest. Paolo en Timo zijn een buddyteam en de Zwisterse en de Duitser ook. Roger begeleidt ons heel erg traag naar beneden en we komen direct al aan een punt waar hij iets gezien heeft. Tja gezien: hij weet gewoon dat er hier in het koraal een frogfish zit: een hele kleine tussen het koraal en je hebt echt goede ogen nodig om die goed te zien. Een foto nemen is niet de moeite want daar zal je toch niks van zien: die zit op dit moment helemaal verborgen tussen het koraal. Deze duikplaats kenmerkt zich vooral door grote rotsblokken die het rif vormen en daartegen groeien wel wat koralen, maar niet echt veel. Het is echt de moeite met twee of drie swim-troughs. Het is echt machtig om hieronder te zwemmen en ze zijn echt hoog en breed genoeg dat je je geen zorgen moet maken om tegen iets tegen de botsen.

De wanden zijn begroeid met waaierkoraal en zacht koraal in verschillende kleuren: rood, paars, echt een prachtig kleurenpalet. Het aantal vissen is hier niet zo talrijk als op het wrak, maar de kleuren op het rif hier zijn echt wel mooi, enkele soorten papgeaaivissen, snappers en het gewoonlijke kleine en grote grut. Timo heeft serieus veel last met zijn bril, want die dampt constant aan. Dat vergt telkens wel wat energie om die terug klaar te maken, maar dat kost alleen lucht. Enkele keren denkt hij dat het zijn camera is, maar het is gewoon zijn masker. Enkele snappers vinden hun weg hier goed tussen de rotsen en de koralen en ook de kogel- en egelvissen zwemmen hier vrolijk rond. Enkele koraalklimmers rusten uit op steen of koraal en die zijn steeds heel erg fotogeniek. De algemene indruk is dat er vroeger veel meer koraal is geweest, want er groeide heel veel tafelkoraal, maar er zijn er best wel veel van gestorven. Dit komt gedeeltelijk door bleaching, maar ook door de tsunami, zeggen ze ons later. Timo doet moeite om zijn buddy bij te houden, maar die duikt van links naar rechts, neemt foto’s en is dan ineens uit het zicht verdwenen. Timo beslist dan maar op veilig te spelen en de gids te volgen, dan heeft hij altijd iemand bij zich als er een probleem opduikt. De Italiaan moet dan maar zijn plan trekken.

Roger wijst een naaktslak aan en daarna een speciale grouper en nog enkele dingen. Timo spot zelf een zeesterretje, een emperor en geniet van de kleine kokerwormen die zich in het koraal hebben ingegraven, echt wel prachtig in het geel, rood en blauw. Tegen stilaan op het einde van de duik zien we nog een zeeschildpad, maar zonder foto, want de camera doet weer raar. Die zal wat last hebben van de temperaturen zeker. Eens de schildpad weg is, werkt de camera terug en dan verzamelen zich honderden sergeant majors voor de lens. Ideaal om het missen van de schildpad goed te maken. Dan is het stilaan tijd om op te stijgen en Roger laat zijn boei op, we duiken even van het eiland weg, doen onze safety stop en dan gaan we stil naar de oppervlakte. De eerste duik zit erop en was al heel erg mooi. De boot komt ons oppikken en het doet wel wat raar om te zien dat er zo’n groot gevaarte op je afkomt, maar op tijd draait die en dan kan je makkelijk aan boord klimmen. Cool en goede service van de crew.

Eerst alles terug in orde brengen voor de tweede duik, dan lunchen en wat uitrusten. De lunch zijn groentjes, kip en rijst en het smaakt wel, maar Timo eet niet te veel. De oppervlakteinterval duurt nu minder lang dan twee dagen geleden, want al na een uur moeten we ons beginnen klaarmaken. De duikplaats is nu West of Eden en bevindt zich aan de westelijke punt van de eerste duik. Waarschijnlijk is het niet veel verschillend van de eerste, maar we zien wel. Wederom doen we het in dezelfde volgorde: eerst Roger, dan Timo (krijgt de camera aangereikt), dan Paolo en dan de Zwitserse en de Duitser. “Alles klar”, dan maar naar beneden. Nu heeft Timo wel goed zijn masker gespoeld met ‘Taucherspuck’, hopelijk zal die nu niet aandampen. We duiken langs een steile wand en die is wederom heel erg begroeid met waaierkoraal en soft coral.

Het is echt prachtig om hiertussen te duiken en de hoeveelheid vissen is ook veel groter dan de eerste duik. De stroming is mild, en die brengt je naar voor en dan terug naar achter. Als de stroming je terug naar achter duwt kan je eigenlijk niks ondernemen, want tegen de oceaan kan je niet winnen. Het eerste wat de moeite is om te vermelden is een octopus die zich in een kleine holletje verscholen heeft en dan ziet Roger ook een langoust. Die zit heel diep in eens nis, maar als je goed kijkt, krijg je die toch relatief goed te zien. Terwijl de anderen die twee proberen te fotograferen, is Timo opnieuw aan het genieten van de kleine dingen op het rif. Echt wel bangelijk. Kleine visjes die zich verbergen tussen levende en dode koralen, kleine kokerwormen en die zaken allemaal. Deze keer zien we geen naaktslakken, maar dat is niet erg. Een koffervisje komt dicht bij Timo wat rondzwemmen, maar keert dikwijls zijn rug en staart naar de lens.

Een heel erg lange fluitvis passeert ons op een afstand, maar niemand heeft die gezien, enkel Timo. Roger wijst een kauri aan en Timo is er als eerste bij. Hij ziet dan in zijn ooghoek iets lang smal passeren en dat blijkt een zeeslang te zijn. Yes, mijn eerste zeeslang. Timo wijst die aan de anderen en is fier dat hij die als eerste gezien heeft. Goed gedaan. Dan wijst Roger een tweede zeeschildpad aan en Paolo de buddy is weer weg. Hij hangt wel twintig meter verder, maar Timo heeft iets van: laat die maar zwemmen, ik ga er niet achter. Het belangrijkste is dat ze gezien is. Dan is het weeral stilaan tijd om te stoppen en na 57 minuten en een deftige safety stop komen we eruit. Terug dezelfde drill, Roger doet zijn boei omhoog en wij stijgen stilletjes naar de oppervlakte, we worden opgepikt door de boot, spoelen ons materiaal en dan kunnen we de logboeken invullen, iets drinken en een beetje napraten over de duiken. Het was weer een schitterende dag met twee mooie duiken, a day to remember. De slang stond nog aangeduid op het duikkaartje tijdens de briefing, maar het is wel leuk dat we die ook in het echt gezien hebben.

Twee uur later komen we aan in de haven en dan worden we afgezet aan het hotel. Laguna Resort is zoals de vorige keren het eerste in de rij en dat is wel leuk. Even opruimen, douchen, verslagje schrijven, foto’s eens bekijken en daarna iets gaan eten. Dat zal wel goed lukken, want Timo heeft best wel honger na een dagje duiken. Linda en Patrik doen even nog een wandeling en dan is het dinnertime. Wanneer ze terugkomen van het strand maken we ons klaar om iets te gaan eten. Vlakbij het hotel, dus niet ver en heel lekker en goedkoop: hetzelfde restaurant als de eerste en tweede dag. Nu bestellen we ons opnieuw een biertje en een rode wijn. We eten yellow thai curry chicken and bamboo shoots, lekker en pikant, pork fritter sweet and sour en een chicken noodle. Het is allemaal wederom om het lekkerst en de curry is echt pikant, een geluk dat Timo maar de medium spicy heeft genomen, want anders stond zijn bakkes volledig in de fik. Nog een pintje drinken, betalen en dan terug naar het hotel. Daar nog ene drinken en dan gaan slapen. Timo is moe van het duiken en Linda en Patrik van de hele dag in de zon en de warmte en de vochtigheid hun ding te doen. Tegen een uur of tien gaan we slapen. Lekker fris in de airco, want anders is het niet te harden. Slaap lekker kindertjes!

Zaterdag 5 maart 2011: Derde en laatste duikdag: Koh Bon: Manta’s?

Vandaag moet het duikhoogtepunt worden van deze vakantie. Sea Bees Diving gaat naar Koh Bon en daar zitten naar het schijnt manta’s. Het is het manta-seizoen, dus we zien wel wat het geeft. Timo is weer als eerste wakker, reeds om half zeven en gaat even naar de receptie, dan maakt hij zijn zak klaar om te gaan duiken: camera mee, hoes mee, computer mee en dan even ontbijten. Twee bokes, de koffie is echt lekker en goed straf, dus je bent direct wakker. Om iets na acht zit hij klaar aan de receptie om opgepikt te worden door Sea Bees. Om 08:20 staan ze er en we moeten nog één tussenstop doen aan een hotel vlak aan de overkant. Daar komt echter niemand opduiken, dus dan maar naar de pier. Daar is het niet zo druk als de vorige dagen, maar wel een begankenis, want er komen toch wat mensen naar hier om te gaan duiken en snorkelen. Er staan drie boten klaar en wij gaan op de Stingray. Rolf is er ook bij en Soeren ook, die eerder met mij doken samen op de Runaway en met instructeur Roger. We moeten even wachten op die twee die niet afgehaald zijn, want die komen er dan toch door: blijkbaar foute afspraak van ophaalpunt.

De kapitein van de Stingray blaast de hoorn en met een klein half uurtje vertraging vertrekken we naar Koh Bon. Dat duurt zo ongeveer één uur en veertig minuten. De vier duikers die nu met Matthias meegaan maken zich al klaar: Soeren, Timo, Rolf en Hans-Jürgen. Allemaal Duisters. Het gaat even moeilijk want de fles van Soeren en Timo blaast af, maar dat ligt vooral aan de adapter en de o-ring van de flessen. Matthias regelt het allemaal en na een tiental minuten is alles toch in orde om de eerste duik te starten. Maar daarvoor moeten we eerst nog een dik uur varen. We zetten ons op het zonnedek en praten wat over koetjes en kalfjes. Ongeveer een half uur voor we Koh Bon bereiken begint Matthias aan de briefing. We worden gedropt in het midden van het rif, North Ridge en vandaar gaat het met de stroming mee, uitduiken tot grotere diepte om de manta’s te zien en dan, afhankelijk van de luchtvoorraad nog wat blijven hangen of de duik afbreken.

We krijgen duidelijke info wat er te zien valt en ook hoe we ons best gedragen als er manta’s opduiken. Dat zal echter niet nodig zijn tijdens de eerste duik, oei nu heb ik het al verklapt. Swat. We genieten nog wat van het mooie weer, van de gratis drankjes, een sigaretje en we komen op tijd aan bij het eerste drop-off point. Daar worden twee duikers afgezet, maar de meesten gaan naar het midden van het rif, net zoals wij. Vijf minuten na de eerste groep is het aan ons. Allemaal klaar en dan springen maar. De eerste speurtocht naar manta’s kan starten. We duiken onder en duiken richting rif tot een diepte van ongeveer 12 meter en dan zwemmen we uit: eerst over de bodem, dan in den blue, want het gaat hier tot meer dan 40 meter en daar willen we niet direct zijn wegens te weinig tijd eer we in deco zitten. Matthias merkt dat Timo traag naar beneden komt en wil hem wat lood geven, maar dat is niet nodig, Timo daalt altijd relatief traag. Hij had Matthias dat nochtans op voorhand gezegd, maar ja.

We duiken dus even tegen een lichte stroming in op een 30 meter, kijken en speuren in het blauwe water, maar zien niks. Ik bedoel we zien veel vis, snappers, lionfish en dergelijke, maar geen manta’s. We duiken dan maar wat verder en komen nog steeds geen manta’s tegen. We mogen niet te lang op de 30 meter blijven, want anders geraken we in deco en het is de bedoeling eronder te blijven. Dan maar iets hoger en niet meer tegen de stroming, maar met de stroming mee. We merken dat de stroming met de minuut harder wordt, want we bereiken de punt van het eiland. Daar is de stroming echt heel erg. We hebben tot nu toe nog niet veel speciaal gezien, vooral omdat we te ver boven de bodem hangen. Één murene laat zich wel zien, maar niet voor lang. Dan bereiken we de punt van de rots en moeten we even verder duiken uit de stroming, maar twee buddies van ons hebben al minder dan 80 bar (hoewel 15 liter-flessen), dus we moeten onze plannen aanpassen. Matthias leidt ons over de hoge rots, maar dat is even tegen de stroming in. We houden ons vast aan de rotsen en moeten ons vooruit trekken aan stenen en spijtig genoeg ook een koraal. Een geluk dat het koraal al veelvuldig aangetast is door bleaching. Dat is echt een kleine ramp hier, niet te schatten.

We klauteren/duiken zo verder tot we uit de sterkste stroming uit zijn en vanaf daar is het terug rustiger. We hebben op die plaats met sterke stroming wel een schorpioenvis gezien en een naaktslak. Makkelijk is het niet om die te fotograferen, maar moeilijk gaat ook. En dan ineens moet één van de buddies bij Matthias aan de fles, want hij heeft geen lucht meer. Hij vraagt aan de anderen hoeveel lucht die nog hebben en dat valt allemaal wel mee, dus we duiken nog een paar minuten verder en dan doen we onze vijf-meter stop. Matthias heeft ondertussen geen hapje lucht meer, dus moet zijn veiligheidsstop afbreken na 2 minuten, een geluk dat het geen deco-stop was. We doen op ons gemak verder en komen na een duiktijd van 52 minuten terug aan de oppervlakte. Matthias wacht op ons en we worden snel opgepikt door de Stingray. Een toffe duik, niet makkelijk door de harde stroming, maar wel leuk, spijtig genoeg geen manta’s. Eens aan boord maken we alles klaar om de volgende duik te doen, nu hopelijk mét manta’s.

Snel iets kleins eten en dan wat napraten over de duik, over de afwezigheid van manta’s en over de moeilijkheidsgraad en luchtverbruik. Timo doet het niet slecht, want hij komt met evenveel uit als de duikers met een 15-literfles. Goed bezig. Rond 13:00 krijgen we de briefing van de tweede duik. We gaan ongeveer hetzelfde profiel duiken, maar minder diep. Tegen 13:30 zijn we allemaal klaar om te springen, eerst Matthias, dan Hans-Jürgen, dan Timo, Soeren en Rolf. Allemaal klaar, zakken dan maar. Deze duikplaats doen we minder diep en de eerste tien minuten geen manta te zien. Meer koraal is er wel en meer vis ook. Een schorpioenvis komt al huppelend op ons toe zodat we eerder denken dat het een stonefish is. Een murene verbergt zich in een holletje en twee naaktslakken doen hun ding op een rots. Een napoleonvis (kleintje) komt enkele meter van ons gezwommen en nog steeds geen manta. Wel een klein probleem met de camera van Timo, want er zit water in: shit, geen foto’s meer nemen dan maar, dan is het risico minder dat die volledig volloopt. We duiken tot 25 meter, dan naar iets van een 15, want we zaten vier minuten voor deco en dan naar negen meter diepte. Het rif is eigenlijk het mooiste dat de duiken tot nu toe al te bieden hebben gehad, veel vis, veel te zien, ook een grote soort heremietkreeft en een paar kleine krabbetjes die zich in een koraal verbergen.

En dan is bijna iedereen door zijn lucht heen. Iedereen zit tegen de 50-60 bar, één er al onder en dan zien we een hele hoop duikers die zich achter koraal verbergen en dezelfde richting uitkijken. Tja er dan maar eens heen duiken hé. Een manta toont zich op 15 meter afstand in volle glorie, ongelooflijk. Timo neemt dan toch maar het risico om een foto te nemen en dat zal fataal zijn waarschijnlijk. Twee niet zo goed gelukte foto’s en een ondergelopen huis. Maar wel de manta kunnen zien, echt machtig. Hij zweeft vlak voor onze neus en blijft hangen en verdwijnt dan in het blauwe van de zee. Daarvoor moesten we echter terug zakken tot 12 meter en zitten tegen deco aan terug. Vlakbij hangt een ankertouw en dat zoeken we op om onze safety stop te doen. Timo 4 minuten stop, Soeren zelfs zeven. Na een uur duiktijd dan naar de oppervlakte en we worden door de boot opgepikt. Iedereen zit bijna zonder lucht: 30 bar, 20 bar, 40 bar, eigenlijk niet te doen, maar swat. We hebben in laatste instantie toch de manta gezien voor een halve minuut. Een prachtig dier, hoewel dit niet echt een groot exemplaar was, slechts een meter of drie-vier.

Op de boot merkt Timo dat de camera om zeep is en is even heel erg slechtgezind, maar eigenlijk beter dan pakweg een dag of drie geleden. Als het dan toch moet gebeuren, dan liefst vandaag. We spoelen onze spullen en praten nog wat over manta’s, de duiken van vandaag en wat de anderen allemaal nog van plan zijn, want voor Timo was dit de laatste: pech en geluk in eenzelfde duik: ondergelopen huis, maar toch een manta. Het duurt opnieuw in totaal anderhalf uur eer we de pier bereiken, Timo gaat nog helemaal tot aan het duikcentrum om af te rekenen en dan brengt een chauffeur hem en zijn spullen terug naar het hotel. Het totaal bedraagt 13.000 Baht voor de zes duiken en uiteindelijk was het wel de moeite. Serieus geladen als een ezel wandelt Timo terug naar de kamer en komt toe met een beteuterd gezicht: dure kapotte camera. Lang blijft hij niet bij de pakken zitten. Alles nog eens afspoelen, nu iets beter en alles in het bad hangen te drogen. Op het terras drinken we nog een pintje en roken een sigaretje terwijl Timo het verslag op de laptop maakt. Al bij al kan hij toch terugkijken op een leuke duikdag. Het is ondertussen donker en het begint te regenen. Het koelt een heel klein beetje af, maar niet veel. Straks nog iets eten en dan begint de laatse volle dag al morgen zondag.

Tegen de tijd dat Patrik en Linda gedoucht zijn is het al bijna zeven uur, dus direct daarna vertrekken we ook naar het op één na dichtste Thaïse restaurant. Vandaag eten we bij de buren van de vorige dagen. We bestellen een Chang-beer, Tiger-beer en een glas rode wijn, dat is bijna elke dag hetzelfde geweest. Om te eten bestellen we allemaal van de specialties from the house: eend met groenten en rijst, tiger-prawns with pasta (parmezaan en look, lekker) en fish without anything. De Thaïse ober vindt het blijkbaar raar dat iemand eten bestelt zonder rijst of iets dergelijks. Maar eens we het krijgen is het wel lekker. We moeten naar Thaïse normen lang wachten, want normaal staat het er binnen de paar minuten, nu echter geven ze ons wat lookbrood gratis en pas na een half uur staat het eten er. Het smaakt heel erg goed, behalve de eend van Patrik, dat is niet veel en tamelijk taai, een beetje eigen aan eend niet? Tegen half tien heeft Timo het hier gezien en gaat naar het hotel om daar de bloemen nog eens buiten te zetten, niet dus, want er is geen botten te beleven. Trouwens van de duiken is hij best moe en gaat vroeg slapen, zo rond een uur of half elf of zo. Dan komen Patrik en Linda toe en die gaan ook in hun bedje. Morgen de laatste hele dag hier en nog een dagje genieten. Slaap lekker allemaal.

Welke soorten dieren heb ik tijdens mijn duiken gezien:

Anemonefish, anemone crab, barracuda, batfish, bigeye travelly, blacktip grouper, blue green damselfish, bluering angelfish, bluestreak cleaner wrasse, common bigeye, common bluestripe snapper, common lionfish, convict surgeonfish, copper sweeper, coral hind, cube boxfish, devil ray, durban dancing shrimp, emperor angelfish, giant moray, giant trevally, giant triggerfish, glasseye, golden damselfish, golden trevally, green chromis, honeycomb grouper, honeycomb moray, humbug damsel, humphead wrasse, live sharksucker, longfin bannerfish, longspined porcupinefish, lunar fuselier, masked porcupinefish, oceanic whitetip shark, oriental sweetlips, oriental sweetlips – juvenile, peacock grouper, powderblue surgeonfish, rabbitfish, red lionfish, redtail butterflyfish, reef squid, ring angelfish, ring-tailed cardinalfish, sand lizardfish, seargeant major, shaded batfish, slender grouper, soldierfish, speckled sandperch, spotted hawkfish, spotted sharpnose, stonefish, striped sweetlips, surge damselfish, threespot dascyllus, titan triggerfish, twin magnificent slug, varicose wart slug, white-eyed moray, whitespotted boxfish, white-spotted puffer, whitetail dascyllus, yellow and blueback fusilier, yellow boxfish, yellow sweeper, yellowback fuselier, zebra moray, zigzag oyster