Dag 08: Zondag 7 november: Duiken Poor Knights Islands
Drie uur ’s morgens en Timo wordt wakker door de GSM. Blijkbaar heeft Davy van Kaai24 gebeld. Tja die zal toch even moeten wachten. We zijn nu toch wakker dus gaan even naar het toilet en genieten kort van de schitterende nachtelijke
hemel. Hier zie je tenminste nog sterren. Als er geen miljoen aan de hemel staan, dan staat er geen enkele. Er brandt hier dan ook geen enkel lichtje, enkel in een cabine iets verder op de camping. De hemel ziet er echt bangelijk uit. Eef gaat ook eens kijken en dan kruipen we terug het bed in. Timo is wakker op iets na zes en begint op de tafel al het verslag van gisteren na te kijken. Het staat vol type-fouten, omdat hij toch redelijk ‘soingé’ was gisteren. Hij komt buiten en wordt verwelkomd door de familie eendjes en op de wei achter de camping zitten tientallen konijntjes. Het wordt nu stilaan tijd om ons klaar te maken om te gaan duiken dus dat doen we dan maar, zeker zien dat we niks vergeten en op tijd komen.
We stappen naar het duikcentrum en daar worden we goed ontvangen, het is precies een professioneel centrum, want alles loopt hier op wieltjes. Ze hebben twee boten en op de ene zitten ongeveer tien personen en op de andere twaalf. Iedereen moet zijn/haar gerief even passen en ze steken alles voor jou in zakken en zullen alles naar de boot brengen. Wij zitten op El Tigre vandaag richting Poor Knights Islands. That’s where we want to be today! Ben en Evan (Canadees en Amerikaan) zijn onze skippers en onze duikinstructeurs. Die zullen allebei zeggen wat er zal gebeuren vandaag. Voor we de 
boot opgaan komen we al een belgische dame tegen uit Vilvoorde en daar geraken we mee aan de klap en de heel reis hebben zowel zij als wij gezelschap.
We vertrekken met de boot richting Poor Knights Islands rond negen uur en het zou ongeveer één uur en een kwartier duren eer we aan de eilanden komen. We zien vanaf de kust de eilanden niet liggen, maar eens we uit de haven komen, zien we een drietal grote eilanden liggen in de verte en daar gaat de trip naartoe. De zee is tamelijk woelig en Kristien (de Vlaamse) heeft voor de zekerheid maar een pilletje tegen zeeziekte genomen. Maar alles vlot goed, er zijn geen magen overhoop geslagen tijdens de trip ernaartoe. De twee skippers wisselen af en toe eens af, want anders wordt het best saai. Onze eerste duikplaats is Middle Arch, van boven water ziet het er zeker al heel erg mooi uit. Een grote boog in een kleine baai met hele hoge rotsen langs alle kanten.
Ben geeft een korte briefing met ook wat extra info over de eilanden zelf. Vroeger leefden hier veel diersoorten, maar ook geïntroduceerde soorten. Die hebben ze allemaal uitgeroeid zodat de inheemse fauna en flore hier weelderig kon groeien. We zien al direct een jan van gent en enkele shearwaters: een soort shearwater die hier alleen voorkomt en nergens anders, zelfs niet op het ‘vasteland’ van Nieuw Zeeland. De briefing gaat ook over de duiksite zelf en dat is best wel makkelijk: de wand volgen langs de rechterschouder, dan komen we de arch tegen en daarna een grot. Dat moet lukken denkt Timo. Dat wil dan ook zeggen dat we gewoon wij twee duiken. No probs.
We maken ons klaar, doen de dubbele 7 mm aan en na een korte buddy-check kunnen we te water. We zijn bij de laatsten die hun duik starten, maar we hebben tijd genoeg, want we zijn op vakantie, dus no worries. Dat is iets dat ze hier constant gebruiken en Timo is er ook al mee gestart. No worries dus! We gaan aan de oppervlakte even richting kant om te zorgen dat we niet ineens te diep moeten zakken. Timo neemt de duikleiding en volgt de wand langs zijn rechterkant. We zakken op het gemak en bereiken een maximum diepte van 20 meter. Dan duiken we verder de wand af en we hebben ondertussen al kei-veel kleinere vissen gezien, maar ook kelp. Dat is iets speciaals, iets wat we tot nu toe nog nooit gezien hebben tijdens onze duikcarrière. Het is een
heel speciaal zicht en de planten zijn maar met een kleine voet bevestigd aan de rotsen. De rotsen zelf zien niet grijs, maar eerder rood en oranje, echt wel mooi. Tijdens het eerste kwartier zien we eigenlijk niet zo veel behalve de wrasses en de damselfish. Daarna is ons oog al wat geacclimatiseerd aan de omstandigheden en dan zien we een grote schorpioenvis. En als ik zeg een grote dan bedoel ik ook grote. Het is echt een vis van wel 40 centimeter, dit is niet te schatten.
We bereiken zonder problemen de “arch” en daar duiken we even in. Ze hadden ons gewaarschuwd, als er stroming staat is het hier, maar die is een heeeeeeeeel klein beetje deining, kan amper beschreven worden als stroming. En dan ziet Timo zijn eerste naaktslak, dan nog een en nog een. Eens we de eerste gezien hebben zien we er verschillende en ook verscheidene soorten, niet altijd dezelfde, maar in totaal zien we wel vier soorten. De ene soort is wit met oranje en bordeaux voelsprieten, de andere lijkt eerder op een stukje rots, de derde is een mengeling van soort twee en vier en die vierde is echt de max. Dat is een soort met overwegend groen en blauw en een beetje zwart, echt we dé soort die hier in Nieuw Zeeland veel voorkomt. Enkele soorten blennies zitten ook op veel plaatsen en we verschillende soorten ook. Wat vooral opvalt bij deze visjes is het blauw van hun ogen.
Alomtegenwoordig zijn de kwallen en de schorpioenvissen en het kelp. Tussen dat kelp zit ook een gele murene, echt wel de moeite ook. We komen een paar andere buddy-teams tegen en die lijken zich ook wel te amuseren. We keren terug langs dezelfde weg en na 56 minuten keren we terug naar de oppervlakte. Dan is het wel voldoende geweest en het wordt stilaan ook wel kouder, zelfs met een dubbele 7 mm. De bodemtemperatuur is 15°, wat al best fris is en dat hadden ze ook op voorhand gevraagd of we gewend waren in koud water te duiken. Euh, ja zou ik dan zeggen. De eerste duik zit er dus op en dat is echt wel een grave ervaring geweest. Even surface interval en dan op naar de tweede, hopelijk is die even goed. We eten lunch die we van thuis meegebracht hebben, van de camper dus, want die is al een week onze thuis. Een boke kaas, hesp, choco en con
fituur. We krijgen een koffie of iets anders warm en dat kunnen we na de eerste frisse duik best wel gebruiken. Als tweede drankje nemen we een kopje soep, geen verse natuurlijk, maar uit zakjes. Het doet ons goed, zeker Eef, want die zat al de hele tijd te bibberen.
Na de lunch varen we verder en de twee skippers nemen ons mee naar ‘ the biggest sea cave in the world’: dat is tenminste wat zij beweren, want niemand blijkt de volledige afmetingen van de grot te kennen. De akoustiek is hier wel schitterend en dat moeten we allemaal samen eens demonstreren door heel hard te roepen. Dan gaat het nog 10 minuten verder naar de tweede duikplaats. De eerste was Middle Arch, de tweede Jan’s Tunnel. Eerst kruipen we terug in een nat natpak, wat altijd iets minder is, maar de zon is er al doorgekomen en alles is wat opgewarmd, toppie. We duiken opnieuw hetzelfde stramien, maar nu naar rechts. Alles OK en nu zijn wij als tweede buddypaar in het water. We zien dezelfde vissen, hetzelfde kelp en ook twee dezelfde naaktslakjes. Deze duik zien we er minder dan de eerste, maar het is best nog wel OK. Dan ineens zien we een grote witte buis uit de rots komen, wel vier meter lang en 40 centimeter doorsnede. Later blijkt dit een kolonie beestjes te zijn die zich in die vorm hebben gassembleerd. Heel speciaal, maar wel leuk. We duiken wat tussen de kelpwouden en wederom veel schorpioenvissen, één murene en mooie anemonen op de rotsen.
Ineens is het een gil van Timo die door het water schiet. Hij heeft een zeedahlia gezien. Tot voor kort nog nooit gespot, maar dit jaar één keer in de Oosterschelde en één keer in Nieuw Zeeland, het is dat verschil maar. We duiken door de grotten en zien nog hele mooie dingen, ook koraal dat langs de kant van de wand over de diepte naar beneden hangt en alles heeft hier veel kleuren, van bruin over oranje, blauw, groen, rood, paars: alle kleuren van de regenboog passeren de revue. Het is al veel kouder deze tweede duik en nu beëindigen we de duik na 46 minuten. We komen bijna vlak aan de boot uit, dus Timo heeft zijn specialty-cursus navigatie eer aangedaan. Hij had duidelijk gelet op een barst in de rots waartegenover de boot lag, dus hij wist dat hij daar terug het ruime sop moest kiezen. Terug aan boord alles aftuigen, jezelf afdrogen en dan een uurtje met de boot naar Tutukaka terug. Na een schitterende dag drinken we nog iets aan SchnappaRock, vlak naast duikcentrum. Dan keren we even terug naar de camping: Eef om zich te douchen, Timo om het verslag te starten en de foto’s op de laptop te zetten.
Dan is het tijd om nog een terug te gaan naar de bar, want daar hebben ze gratis wireless. Uiteindelijk na veel vieren, vijven en zessen lukt het Timo toch wireless op internet te gaan. We sturen een mailtje met al wat foto’s naar huis, Linda, Patrik, Jurgen, Roel, Maurits, Leentje, Aagje, Veerle (onze trouwe website-fan) en zeggen dat alles OK is. We drinken zo twee pintjes en gaan dan de laatste keer voor vandaag naar de camping. Terwijl Timo zich
doucht, maakt Eef het eten klaar: spaghetti met tomaten-gehakt-saus. Het is een beetje pikante saus, maar dat is zeker OK. Het smaakt goed en dan is het tijd om te gaan slapen. Eef ligt in har bed om 21:30 en Timo maakt het verslag af en gaat om iets na tienen ook slapen. Een heel erg vermoeiende dag komt ten einde. Morgen nog twee duiken hier in Tutukaka en dan verder richting zuiden.
Dag 09: Maandag 8 november: Duiken Poor Knights Islands
Vandaag is het onze twee dag duiken op de Poor Knights Islands. We staan op om half zeven en eten iets kleins en drinken een koffie. We maken alles klaar om te gaan duiken: computers mee, camera’s mee, onderwaterhoes en maskers en snorkels. We hebben tijd genoeg deze ochtend, want ze hadden ons duikmateriaal gewoon in de zak laten zitten en we moeten pas rond half negen op het duikcentrum zijn. Dat maakt het veel makkelijker. We gaan dus om iets over acht door naar Tutukaka Harbour en daar is het opnieuw een drukte van jewelste. Iets minder dan gisteren, want vandaag is er maar één boot: de Calypso. We zetten ons dus al in de startblokken om op de boot te wachten tot we vertrekken en dat zou rond half negen moeten zijn. Ze zijn hier tamelijk stipt en dat is best wel dik OK.
Wij dus om iets over half negen weg met de boot. Deze is nog groter dan die van gisteren, we denken dat er wel 15 duikers opzitten en dan nog enkele snorkelaars, maar daarover later meer. Off we go en de zee ligt er kalm bij, veel rustiger dan gisteren, wat op zich wel leuk is. Ten eerste om de rit zelf en ten tweede omdat we dan misschien een walvis kunnen spotten. Op de heenweg lukt het alvast niet. Timo kijkt zijn ogen uit van het bovendek, maar ziet niks dat op een walvis lijkt. Pech dus, maar we komen vooral voor de duiken. Dat is wel beter, want nu zijn we er op minder dan een uur. Ti
mo had even gesocialized met een vrouw (Ann) uit Hawai en gepraat over snorkelen en duiken. Zij beweerde zelfs gehoord te hebben dat dit de mooiste plek op aarde zou zijn om te duiken. Die van gisteren waren wel heel goed, maar om nu te zeggen hét mooiste is nog iets anders.
Wij krijgen samen met een ander buddy-team als eerste de briefing. We zitten op een duikplaats met vier rotsen. We moeten gewoon boven water de eerste zien te vinden en dan naar de andere twee verder duiken. De eerste kunnen we al snel vinden een 20 meter van de boot. Hier starten we de duik en we zien al direct dat het allemaal hetzelfde is dan gisteren. De kelp wiegt mee op de deining en de rotsen zijn met kleurrijke planten en anemonen begroeid. Heel erg mooi. We duiken rond de rots en als we de andere kant bereikt hebben, moeten we een 5 meter verder duiken en dan de volgende al zien liggen. We stoppen onderweg even voor een grote schorpioenvis en voor enkele naaktslakjes. Of beter gezegd “blowete slekken”, want het zijn echt gusten van wel 8 à 10 centimeter. En ze zijn dan nog mooi gekleurd ook. De ene heeft een soort sluier over haar met daartussen stukken bruin met een blauw en groene teint. Je ziet omdat ze zo groot zijn ook heel duidelijk de antennes die veertjes vormen, echt prachtige exemplaren.
We spotten een mosaic moray eel en die ziet er erg vervaarlijk uit met zijn grote tanden. Het lijf ligt gewoon op de rotsen en is donkerbruin met lichte spikkeltjes erop, echt een prachtig dier. Er vlak tegen ligt wederom een grote schorpioenvis, die zijn ook heel mooi en bewegen niet echt. Ze zijn er zo van overtuigd dat ze niet gezien worden dat je ze heel erg dicht kan naderen, maar dat doen we niet te dicht. We ronden de volgende rots en zien nog enkele andere soorten naaktslakken, een 
witte met oranje stippen. De voelsprieten zijn paars-rood en ook de waaier vanachter op het lichaam, ook heel erg mooie dieren. Het aantal vissen is weer groot, maar er zijn niet veel verschillende soorten en het water is nog te koud om de tropische soorten hier te kunnen zien. We duiken na een half uur – de batterijen van Timo’s camera zijn plat – terug richting kant en daar genieten we nog goed van het mooie zicht onder water.
Na 56 minuten is het op voor ons, want het begint erg koud te worden. We klauteren aan boord, krijgen direct iets warm te drinken en zetten ons in de zon te drogen. Eef zit nog serieus te bibberen de eerste 20 minuten, maar in de zon gaat dat daarna snel over. Timo is al goed gewoon aan het koude water en heeft er nu niet zo veel last van. Gisteren had hij de tweede duik erg veel kou, maar nu valt alles goed mee.
Iedereen is na een half uurtje aan boord. Iedereen? Neen, niet echt, er is blijkbaar een meisje-snorkelaarster vermist. Niemand maakte zich zorgen, tot Luke (instructeur) de hele baai heeft afgezocht met een zodiac en geen enkele snorkelaar heeft tegengekomen. Hij gaat zelfs de baai uit en vindt niemand. Zelfs de grote boot, de Calypso, neemt deel aan de zoektocht en een andere boot van een ander duikcentrum houdt ook een oogje in het zeil. De zoektocht duurt wel een uur en dan gaan ze uit de baai en terug langs de ene kant en dan verder tussen de twee hoofdeilanden en we denken: niemand kan toch zo ver gesnorkeld zijn. Blijkbaar dus wel, want in het zuiden van het noordelijke eiland van de Poor Knights vindt Luke Bianca terug. What do you think you’re doing? Swimming back to the boat. You’re swimming away from the boat. Uiteindelijk is iedereen tevreden dat we haar teruggevonden hebben en dat we naar de tweede duikplaats kunnen.
Deze
keer geeft de derde instructeur de briefing, Sam en die briefing is echt wel heel grondig. We duiken door een tunnel, dan links aanhouden, maximum 10-12 meter en dan de wand volgen en zo terug naar de boot. In principe zou je dit kunnen duiken op tien minuten maar ze raden aan om dit op het gemak te doen en dan kun je wel een serieuze duiktijd halen, want maximum diepte is iets van een 15 meter. Wij gaan als eerste te water, want in de tunnel/grot zouden wel eens miljoenen blue mao mao kunnen zitten. We zakken, duiken de tunnel in, onder een grote kei, die het licht even tegenhoudt, maar dan eens erdoor komen we in een grote hal waar het licht langs verschillende kanten komt. Het is een prachtig spel van blauw, zonlicht dat door de grot naar beneden schijnt en de blauwe kleur van de mao mao, een simpele vis, maar omdat ze met zovelen zijn is het echt wel prachtig.
Eens we uit de tunnel komen liggen er grote keien en rotsen en de wand volgen we steeds langs onze linkerkant. Alom tegenwoordig zijn nog steeds de kwalachtigen, die hier over en onder en tussen alles door hangen. Ze bewegen niet veel, maar zijn in zo grote getale aanwezig dat het soms een beetje vervelend wordt. Wanneer je een foto probeert te nemen van je buddy of van een zwemmende vis, komen ze er steeds tussen hangen. Ambetant. We spotten opnieuw een mosaic moray eel en enkele grote schorpioenvissen en een paar grote ‘pigfish’. Die contrasteren heel erg mooi tegen de donkere achtergrond in de tunnel, want eens eruit zien we die niet meer. Ook de naaktslakken zijn weer veel aanwezig. De blauw-groene, die met de waaier en de witte met oranje stippen. Timo amuseert zich te pletter met foto’s nemen. We hebben de briefing goed gevolgd, dus we komen dan ook perfect uit aan de boot, eigenlijk was het zelfs niet moeilijk duiken. We zien de ankerkoord al en duiken nog wat in de buurt, maar na drie kwartier wordt het echt wel heel erg koud. Op diepte is het amper 15° en dat is ongeveer vergelijkbaar met wat we een paar weken geleden in de Oosterschelde hadden.
We beëndigen onze vierde en laatste duik met heel mooie herinneringen en toffe foto’s, dus het is best wel geslaagd geweest. Snel alles uitdoen, in de zakken terugsteken en dan snel opwarmen met een thee en koffie. Een sigaretje in de zon op het smoke deck is ook wel OK. Na een dik kwartier stopt Eef met bibberen en dan komt ook de rest van de verschillende buddy-teams terug. Niemand is nu vermist zoals eerder deze dag. Toen was het meisje echt wel twee miles ver gesnorkeld, dat is al de moei
te hoor. We maken ons klaar voor de terugreis in de hoop whales te zien, maar we hebben eigenlijk geen geluk. In Kaikoura zullen we misschien nog walvissen zien, wie weet. De terugreis gaat vlot en op minder dan een uur zijn we terug in de haven. Enkele jan-van-genten vergezellen ons naar de ligplaats van de boot en dan kunnen we aan land. Een pintje drinken, een frietjes steken met speciaalsaus en dan terug naar de camping om ons te douchen. Eef ruimt even de camper op terwijl Timo zich doucht en dan is het Eef haar beurt. Een uurtje nadien keren we terug richting SchnappaRock en het duikcentrum om nog iets te drinken en nog even te internetten.
We kunnen gratis gebruik maken van twee wireless modems en de beste is die van SchnappaRock, de bar en restaurant naast de duikshop. We bekijken de foto’s eens en zijn vooral tevreden over de foto’s van de slakken, de murene’s, enkele vissen, de tunnels en grotten, eigenlijk over de meeste wel. We zien dat er een aantal slijmvisjes goed gelukt zijn en wat ze hier noemen triplefins. We herkennen wel drie soorten. Na het pintje keren we tegen acht uur terug naar de camping en daar nog snel een biertje, chipstjes en verslag afmaken en al vroeg, zo rond een uur of negen liggen we al vlotjes te slapen. Dagen die we duiken zijn altijd vermoeiend, dus ook vandaag en we zullen onze rust nodig hebben, want morgen is het weer een hele dag rijden. Ook een paar dingen bekijken, maar we zien morgen wel hoe ver we raken. Slaapwel!
